patari.org

[Συνήθης Καχύποπτος]

Το παρακάτω κείμενο, δημοσιευμένο πριν μερικά χρόνια έγινε ξαφνικά επίκαιρο αν και τα κίνητρα της τρομοκρατίας είναι διαφορετικά. Η τρομοκρατία της μεταπολίτευσης επεδίωκε να κερδίσει την υποστήριξη των πολιτών ή έστω την ανοχή τους, στην οικοδόμηση ενός τερατώδους αστυνομικού κράτους, όμοιο του οποίου δεν υπήρξε ποτέ στο παρελθόν στην Ελλάδα, μα ούτε σε καμιά άλλη δυτική χώρα. Τώρα αυτό το κράτος του τρόμου ενδιαφέρεται για το καλό μας. Ενδιαφέρεται εμείς οι πολίτες να μη πέσουμε θύματα σε ένα πόλεμο μεταξύ των "δύο άκρων". Ως γνωστόν οι κυβερνώντες πασχίζουν πάντα για το καλό μας, μας προειδοποιούν ότι η χώρα βρίσκεται στα πρόθυρα εμφυλίου πολέμου. Άρχισε όταν σκοτώθηκε με μαχαίρι ο Παύλος Φύσσας, ένας νεαρός ράπερ, υποτίθεται αριστερός, ενώπιων 50 αστυνομικών, που όλως τυχαία βρέθηκαν στο Κερατσίνι, στο τόπο του εγκλήματος, αλλά περιορίστηκαν (λένε) να παρακολουθούν την αιματηρή συμπλοκή φοβούμενοι να επέμβουν για να μη σχίσουν κανένα καλτσόν. Την Παρασκευή, πρώτη του μήνα, δύο οπλοφόροι με μια μαύρη μοτό έκαναν κόσκινο τα κορμιά τριών νεαρών χρυσαυγιτών, με ψυχραιμία και ακρίβεια κινήσεων που μόνο σε επαγγελματίες φονιάδες παρατηρείται. Όμως τα "σαϊνια" της ΕΛ.ΑΣ δεν μασάνε από εξωτερικές εντυπώσεις. Με την πείρα που διαθέτουν δεν είδαν επαγγελματίες φονιάδες αλλά "αντάρτες πόλεων" του άλλου άκρου, δηλαδή της Αριστεράς. Προφανώς χάρη στην οξυδέρκεια τους είχαν -όπως δηλώνουν- προβλέψει την εμφάνιση "αντάρτικου πόλης", το περίμεναν και βγήκαν αληθινοί! Τώρα ετοιμάζονται να μετράνε πτώματα, έως ότου βάλει τέλος στην σφαγή ο στρατιωτικός νόμος που προέβλεψε η άλλη μεγαλοφυΐα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης.

ΟΤΑΝ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΤΡΟΜΟ

«Σε εποχές που βασιλεύει το ψέμα η διάδοση της αλήθειας είναι πράξη επαναστατική» (Τζωρτζ Όργουελ)


Ο καθένας μπορεί να προβάλει τις αιτιολογίες του για το γεγονός ότι ο Ιπποκράτης Μυλωνάς δεν βρίσκεται πλέον ανάμεσα στους συνηγόρους υπερασπίσεως, στο εφετείο του δήθεν ΕΛΑ. Πάντως, κατά τη δική μας εκτίμηση, παύθηκε επειδή τόλμησε να ξεστομίσει κάτι που στις μέρες μας θεωρείται ευαίσθητο κρατικό μυστικό -και που οι φορείς της κρατικής εξουσίας δεν θέλουν να τ’ ακούσει ο κόσμος: Ν’ ακούσει δηλαδή την απλή αλήθεια για την τρομοκρατία!

Ο Μυλωνάς πιθανόν να βαρύνεται με άλλες υπερασπιστικές αστοχίες. Τόλμησε όμως να πει την αλήθεια. Την αλήθεια που όλοι καμώνονται ότι αγνοούν. Γι’ αυτή και μόνο την στάση του, αξίζει κάθε έπαινο. Πως μπορούσε, άλλωστε, να υπερασπιστεί, στα σοβαρά, τα θύματα μιας κρατικής σκευωρίας χωρίς να αποκαλύψει τη ρίζα της, δηλαδή τις πραγματικές σχέσεις του κράτους με την τρομοκρατία;

Οι οργανωτές αυτών των δικών θα ήθελαν, συνήγοροι και κατηγορούμενοι, να ενεργούν σύμφωνα με το δικό τους σενάριο. (όπως συνέβη στην δίκη της 17Ν όπου οι κατηγορούμενοι, παρά τα αναπόφευκτα φάλτσα τους, επιστράτευαν όσο υποκριτικό ταλέντο διέθεταν για να αποδώσουν, κατά το δυνατόν, σωστά το σενάριο). Ο Μυλωνάς αντίθετα αγνόησε τους οργανωτές όσο κανείς άλλος, αν και δέχτηκε επίθεση γνωστής, και μη εξαιρετέας "επαναστατικής" συμμορίας στο γραφείο του. Κατά την εξέταση του μάρτυρα Μιχ. Νηστικάκη, πρώην αρχηγού της ΕΛ.ΑΣ., πολύ σωστά επικαλέστηκε δημοσιεύματα του Τύπου, που υπήρχαν άλλωστε στη δικογραφία, αλλά κανείς άλλος δεν τα είχε αγγίξει. Στα δημοσιεύματα αυτά ο Νηστικάκης και ο αξιωματικός συνεργάτης του Καραφλός, φέρονται να έχουν δηλώσει σε δημοσιογράφους ότι γνώριζαν τα πραγματικά μέλη του ΕΛΑ, αυτά που ποτέ δεν κατονομάστηκαν και ποτέ δεν κάθισαν στο σκαμνί.

Ότι τα πραγματικά «μέλη» του ΕΛΑ παραμένουν άγνωστα και κυκλοφορούν ελεύθερα είναι γεγονός που αναγνωρίζεται ρητά και στις δύο πρωτόδικες Αποφάσεις, με τις οποίες οι κατηγορούμενοι αρχικά καταδικαστήκαν και μετά κρίθηκαν αθώοι αφού δεν αποδείχτηκε ότι συνέδραμαν ψυχικά ή υλικά, «τους άγνωστους άλλωστε αυτουργούς των ελεγχομένων πράξεων» (ακριβής διατύπωση στην Απόφαση του δεύτερου δικαστηρίου).

Είναι λοιπόν σαφές ότι οι αυτουργοί έμειναν άγνωστοι. Γιατί δεν κάθισαν αυτοί στο σκαμνί, αλλά αντικαταστάθηκαν από άσχετους και αθώους; Ο Μυλωνάς συμπέρανε το αυτονόητο: Οι Αρχές έχουν λόγους να καλύπτουν τους πραγματικούς δράστες των τρομοκρατικών πράξεων.

Είπε ο Μυλωνάς, στο τελικό του σχόλιο πάνω στην κατάθεση του πρώην αρχηγού της ΕΛ.ΑΣ.:

«Δεν θέλει να μας πει (ο Νηστικάκης) για τους δικούς του λόγους, ούτε θα του ζητήσω εγώ να μας πει. Αλλά αρκούμε στην επισήμανση, στη δικαστική κρίση εκ μέρους του ομιλούντος, ότι όπως προέκυψε από όλα αυτά τα έγγραφα που διαβάστηκαν, ο κ. Νηστικάκης εκ της θέσεως του ξέρει πάρα πολλά πράγματα για την δράση του πραγματικού ΕΛΑ. Δεν τα λέει για τους λόγους που αυτός ξέρει. Δεν το ζητάω, αλλά επισημαίνω ότι αυτός ο άνθρωπος, που ξέρει πάρα πολλά και δεν μιλάει για τη δράση του ΕΛΑ, είναι κατηγορηματικός. Αυτοί εδώ οι κατηγορούμενοι δεν είναι στον ΕΛΑ.»

»Με άλλα λόγια, και τελειώνω κ. πρόεδρε, επειδή για διάφορους λόγους, δεν θέλουμε, δεν μπορούμε να φέρουμε στο ακροατήριο τα πραγματικά μέλη του ΕΛΑ, γιατί έχουμε κάνει συμφωνίες ή για οποιοδήποτε άλλο λόγο, πρέπει να βρούμε κάποιους ταλαίπωρους, άσχετους, όπως είναι ο κ. Κανάς, και να τους φορτώσουμε τη συμμετοχή στον ΕΛΑ.»

»…..και επειδή δεν θέλανε τότε, και οι δύο κυβερνήσεις, να βγάλουν στη φόρα αυτούς που κάλυπταν τα πραγματικά μέλη του ΕΛΑ, έρχεται λίγο αργότερα να καλύψει το κενό μεταξύ άλλων και ο κ. Κανάς, γιατί πρέπει να βρεθεί ένας συνένοχος βοηθός του κ. Τσιγαρίδα.» (Σ’ αυτό το σημείο και επειδή, στη συγκεκριμένη στιγμή, το θέμα δεν είναι ο Τσιγαρίδας, ο Μυλωνάς αντιμετωπίζει ως ειλικρινή την «αυθόρμητη ομολογία» του, στον εφέτη ανακριτή Ζερβομπεάκο, ότι υπήρξε τάχα μέλος του ΕΛΑ, αλλά αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι το πιστεύει κιόλας).

Αυτά τα συμπεράσματα του Μυλωνά απ’ την εξέταση του μάρτυρα Νηστικάκη θεωρήθηκαν ανάρμοστα, σκάνδαλο και βλασφημία, από κατηγορούμενους και άλλους παράγοντες της δίκης (απόντος του Αγγ. Κανά) και απ’ τη στιγμή αυτή η περαιτέρω παραμονή του στη δίκη τέθηκε υπό αίρεση.

Χαρακτηριστική είναι η δήλωση της Ειρήνης Αθανασάκη, που είναι μία εκ των κατηγορουμένων:

«Θέλω να ζητήσω συγνώμη από τον κ. Νηστικάκη γιατί εδώ πέρα, λίγο-πολύ, του λέμε του ανθρώπου ότι έχει κάνει συνεργασία, και του ζητάω ειλικρινά συγνώμη. Έχει ταλαιπωρηθεί τέσσερεις φορές, γιατί τα πράγματα που είπε είναι υπέρ μας, για να μας υποστηρίξει και να του βγάζουμε στο τέλος εμείς οι ίδιοι, ότι όχι μόνο ξέρει αλλά έκανε συνεργασία και δεν τα λέει. Και είναι ντροπή μας.»

Ο Μιχ. Νηστικάκης, άνθρωπος του Μητσοτάκη, είναι βέβαια ένας πρώην αρχηγός της ΕΛ.ΑΣ. και πρώην κρατούμενος για αρχαιοκαπηλία(!). Δεν παύει όμως να είναι άνθρωπος με δύναμη και επιρροή και η Αθανασάκη ίσως σκέφτηκε ότι δεν είναι φρόνιμο να τον φέρνεις σε δυσάρεστη θέση με δυσάρεστες γι’ αυτόν αλήθειες. Ο Μυλωνάς και όλοι, έπρεπε να αρκεστούν στη διαβεβαίωση του «αρχηγού» ότι οι τρεις κατηγορούμενοι (Κανάς, Αγαπίου και Αθανασάκη) δεν είναι μέλη του ΕΛΑ. Τα υπόλοιπα, όπως ποιοι είναι οι πραγματικοί δράστες, ποια είναι η σχέση τους με τις «διωκτικές αρχές» και τι μέρος του λόγου είναι τελικά ο ΕΛΑ, είναι πράγματα που δεν μας αφορούν και καλά θα κάνουμε να μη τα σκαλίζουμε!

Στο τέλος - τέλος άλλο είναι το αντικείμενο της δίκης, επεσήμανε ο συνήγορος του Κ. Αγαπίου, Νίκος Δαμασκόπουλος και διατύπωσε ως εξής τη θέση του -αν αποδίδουν σωστά τα λόγια του οι αξιότιμοι ψεύτες της εφημερίδας Κόντρα:

«Αντικείμενο της δίκης είναι η απόδειξη της ενοχής ή μη των συγκεκριμένων κατηγορούμενων και όχι η αναζήτηση κάποιας γενικής αλήθειας»….

Ποια είναι η «γενική αλήθεια» και που κατά τη γνώμη του Ν. Δαμασκόπουλου (και όχι μόνο) δεν αποτελεί αντικείμενο της δίκης;

Για να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους, η αλήθεια (που δεν είναι ποτέ «γενική» αλλά πάντα συγκεκριμένη) πάει παραπέρα απ’ την απόδειξη της ενοχής ή μη των συγκεκριμένων κατηγορουμένων. Είναι η Αλήθεια για το ίδιο το φαινόμενο της τρομοκρατίας και αυτής καθαυτής της δίκης. Είναι το κριμένο μυστικό του εγκλήματος που έχει διαπραχτεί σε βάρος των τριών, σε βάρος άλλων, και δεν ξέρουμε σε βάρος πόσων ακόμα, στο μέλλον. Διότι η τρομοκρατία δεν σταματάει. Είναι σαν το ναρκωτικό. Πρέπει να χορηγείται όλο και πιο συχνά και σε ισχυρότερες δόσεις.

Πρέπει η υπερασπιστική γραμμή να περιοριστεί στο επίπεδο των αποδείξεων της ενοχής ή μη των συγκεκριμένων κατηγορούμενων; Τι κάνει τους κατηγορούμενους να πιστεύουν ότι τα βάσανα τους τελειώνουν αρκεί ν’ αποδείξουν ότι είναι αθώοι ή αν δεν είναι σε θέση η κατηγορούσα αρχή ν’ αποδείξει την ενοχή τους;

Υπήρξαν στην πρώτη δίκη αποδείξεις εναντίον τους; Δεν γελοιοποιηθήκαν οι ψευδο-μάρτυρες και το κατηγορητήριο; Και λοιπόν; Εμπόδισε αυτό το γεγονός το δικαστήριο να τους φιλοδωρήσει από 1200 χρόνια φυλακή τον καθένα; Γιατί συνέβη αυτό; Είχαν την ατυχία να πέσουν σε σαδιστές δικαστές; Μήπως έπεσαν θύματα δικαστικής πλάνης;

Αστεία πράγματα. Οι συγκεκριμένοι δικαστές, όπως είναι καλά γνωστό δεν κληρώθηκαν. Επιλέχτηκαν για να εκτελέσουν εντολές. Γνώριζαν καλύτερα από τον καθένα ότι είχαν να κάνουν με αθώους. Η αποστολή τους ήταν να τους καταδικάσουν, να το κάνουν όμως να φανεί σα λογικό εξαγόμενο νόμιμης αποδειχτικής διαδικασίας. Σ’ αυτό το δεύτερο είναι που απέτυχαν παταγωδώς. Όχι τόσο επειδή δεν υπήρχε κανένα στοιχείο σε βάρος των κατηγορουμένων. Αυτό δεν ήταν μεγάλο πρόβλημα. Μήπως υπήρχαν στοιχεία σε βάρος των κατηγορουμένων της δήθεν 17Ν; Κανένα απολύτως! Παρόλα αυτά το δικαστήριο επέβαλε εξοντωτικές ποινές με βάση μόνο ομολογίες και αλληλοκαρφώματα. Αδιάφορο αν καταπάτησε έτσι τις στοιχειωδέστερες αρχές δικαίου και όλους μαζί τούς κανόνες της λογικής.

Η πρώτη δίκη του δήθεν ΕΛΑ εξελίχθηκε σε φιάσκο επειδή οι κατηγορούμενοι δεν έπεσαν στην παγίδα των ψευδών ομολογιών, αν και πιεζόντουσαν να το πράξουν, τάχα για το καλό τους. Κατάγγειλαν το «συνεργατικό κίνημα» της δήθεν συμπαράστασης και αλληλεγγύης, σα μέρος του μηχανισμού κατασκευής σκευωριών και ενόχων. Και το σπουδαιότερο, ξεσκέπασαν τον «αναλαβόντα την ευθύνη» Τσιγαρίδα, σα συνεργάτη της «αντιτρομοκρατικής» και κεντρικό πυλώνα της σκευωρίας. Η δίκη ουσιαστικά τινάχτηκε στον αέρα, πράγμα που αναγκάστηκε να αναγνωρίσει εμμέσως και η πρόεδρος του δικαστηρίου Ελισ. Μπρίλλη. Το τελικό ίσως χτύπημα ήλθε όταν ο βουλευτής Π. Καμένος αποκάλυψε στο Εκ-Κεντρικό δελτίο του Extra-3 ότι ήταν αυτόπτης μάρτυς σε συνάντηση της προέδρου Μπρίλλη με τον αρχηγό της αντιτρομοκρατικής, την παραμονή της έκδοσης της απόφασης του δικαστηρίου.

Η παραπομπή σε ένα δεύτερο δικαστήριο, αναθεώρησης των διαδικασιών και αποφάσεων του πρώτου, ήρθε αναγκαστικά σαν αποτέλεσμα του αρχικού δικαστικού φιάσκου. Η θαρραλέα προβολή πλευρών της αλήθειας, καθόρισε την αθωωτική απόφαση του δεύτερου δικαστηρίου και ανάγκασε τον Τσιγαρίδα να ξεχάσει σήμερα τα περί «τιμής» και «υπόληψης» του και να γράψει στο «Ποντίκι» της 17/04/2008 ότι οι «συγκατηγορούμενοι (μου) δεν έχουν καμιά σχέση με την υπόθεση», να χαρακτηρίσει την πρώην σύζυγο του Κανά, Κυριακίδου, «στημένη μάρτυρα», ενώ στην πρώτη δίκη υποστήριζε πως η Κυριακίδου «δεν λέει ψέματα» αλλά μόνο «ανακρίβειες»!

Σε αντίθεση με τα προηγούμενα, είχαμε (εξ αντικειμένου) στο ζήτημα Μυλωνά, σύμπλευση των τριών με τον Τσιγαρίδα και τους «βαλτούς του ενιαίου καθοδηγητικού κέντρου». Αυτό από μόνο του θα έπρεπε να προβληματίσει.

Ο Μυλωνάς δεν κατηγόρησε τον Νηστικάκη ως «συνεργαζόμενο» με την τρομοκρατία, με την έννοια που αποδίδει στον χαρακτηρισμό η Ειρ. Αθανασάκη, ούτε βέβαια τις δύο κυβερνήσεις (ΠΑΣΟΚ και ΝΔ), στις οποίες επίσης αναφέρθηκε. Εδώ πρόκειται για το κράτος. Και όταν το κράτος καλύπτει τους τρομοκράτες αυτό ένα μόνο πράγμα μπορεί να σημαίνει: Ότι η τρομοκρατία είναι κρατική δουλειά.

Και ακριβώς επειδή είναι κρατική δουλειά, οι «τρομοκράτες» είχαν την άνεση να εκτελούν τα θύματα τους μέρα μεσημέρι, στους πιο πολυσύχναστους δρόμους, να ληστεύουν τράπεζες, να κάνουν ότι θέλουν, επί τριάντα χρόνια και οι ισχυρότερες μυστικές υπηρεσίες του πλανήτη να μη τους συλλαμβάνουν. Η CIA, η βρετανική ΜΙ -6, η σιωνιστική Μοσάντ. Με τις στρατιές των χαφιέδων, τα τεράστια κονδύλια που τις χρηματοδοτούν, τα πιο εξελιγμένα ηλεκτρονικά μέσα, τους δορυφόρους που σαρώνουν αδιάκοπα την επιφάνια του πλανήτη. Κι’ αυτό, όταν το χουντικό καθεστώς, με τα δικά του πρωτόγονα μέσα, ήξερε πόσα δόντια είχε στο στόμα του και ο τελευταίος αντιστασιακός και εξάρθρωνε τις αντιστασιακές ομάδες πριν καλά-καλά προλάβουν να συγκροτηθούν.

Ας δεχτούμε όμως, ως υπόθεση εργασίας, ότι τα προηγούμενα είναι αβάσιμες «συνωμοσιολογίες» και ότι οι «υπηρεσίες» είχαν να κάνουν με φαντομάδες, σαν αυτούς που μόνο το Χόλυγουντ ξέρει να επινοεί. Θα άφηναν ποτέ πραγματικοί «αντάρτες» να καταδικαστούν στη θέση τους αθώοι, χωρίς να διαμαρτυρηθούν με μια προκήρυξη τους, σαν κι αυτές που τόσο καλά ξέρουν να ταυτοποιούν τα σαΐνια της αντιτρομοκρατικής; Θα επέτρεπαν να εμφανίζονται σα μέλη και στελέχη τους και να τους δυσφημούν απίθανοι τύποι σαν τον Τσιγαρίδα, που ξέχασε στα γεράματα την πράσινη τσόχα και την είδε…«αντάρτης πόλεων»; Ή άλλοι, που παραδίδονταν εθελοντικά, ομολογούσαν απ’ την πρώτη στιγμή χαρτί και καλαμάρι τα πάντα, και επιδίδονταν με αδιαντροπιά σε αλληλοκαρφώματα;

Αφού οι πραγματικοί τρομοκράτες δεν έκαναν τίποτε απ’ αυτά, αλλά στήριζαν με τι σιωπή τους τις σκευωρίες των «διωκτικών αρχών», τι άλλο μπορούσε να σημαίνει αυτό, αν όχι ότι είχαν κοινά συμφέροντα με το κράτος, ότι ήταν κάποιο ένοπλο παραμάγαζο του κράτους;

Η αποκάλυψη της αλήθειας συμπληρώνει βασικά κομμάτια του παζλ και δίνει την μοναδική λογική απάντηση στο ερώτημα της κοινής γνώμης: Τι λόγο έχουν οι Αρχές να οργανώσουν εικονικές «εξαρθρώσεις» και σκηνοθετημένες δίκες, με αθώα θύματα, όταν βρίσκονται σε πόλεμο με την τρομοκρατία και πασχίζουν να την πατάξουν;

Έχουν τον εξής απλό λόγο: Ότι το κράτος δεν θα μπορούσε ποτέ να καθίσει τον εαυτό του στο σκαμνί. Γι’ αυτό έπρεπε να πληρώσουν κάποιοι άλλοι, άσχετοι, που η ελεγχόμενη απ’ τους Αμερικάνους αντιτρομοκρατική έμπλεξε με σκευωρίες στα δίχτυα της.

Κάθε καπιταλιστικό κράτος έχει λόγους να προκαλεί αστραπές ψεύτικης εξέγερσης για να προλάβει την πραγματική. Να στραγγαλίσει πρόωρα τις αντιστάσεις, όταν προβλέπει ότι θα πάρουν ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Δεν μπορεί όμως να το κάνει άμμεσα αλλά μόνο με έμμεσο τρόπο. Πρέπει να παραστήσει ότι δέχεται επίθεση από ένα αδίστακτο και πολύ επικίνδυνο εχθρό, και επομένως έχει δικαίωμα στην αυτοάμυνα. Για να γίνει πιστευτό δεν διστάζει να θυσιάσει στο βωμό πλαστής τρομοκρατίας, λιγότερο ή περισσότερο, επιφανείς εκπροσώπους του, αλλά και ζωές και περιουσίες ανώνυμων πολιτών, ώστε να εμφανιστεί σαν υπερασπιστής του κοινωνικού συνόλου και στο όνομα αυτού του πανίερου σκοπού, να έχει την συναίνεση ή έστω την ανοχή των πολιτών στην δημιουργία του πιο σκληροτράχηλου και αδυσώπητου αστυνομικού κράτους, που φανταστήκαμε ποτέ.

Χρειάζεται να ξεκαθαρίσουμε πως όταν μιλάμε για τη σχέση τού κράτους με την τρομοκρατία, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το ελληνικό κράτος ήταν πάντα υποτελές στις μεγάλες δυνάμεις και σήμερα υποτελές στις ΗΠΑ. Πουθενά δεν ενεργεί αυτόνομα και οπωσδήποτε όχι στο θέμα της τρομοκρατίας, η οποία τρομοκρατία έχει χρησιμοποιηθεί απ’ την μεταπολίτευση και δώθε για την χειραγώγηση των οικονομικών και πολιτικών εξελίξεων στη χώρα μας.

Πάνω σ’ αυτό θα παραπέμψουμε στις δημόσια εκφρασμένες εκτιμήσεις ενός απ’ τούς πλέον αρμόδιους να μιλούν για αυτά τα σημαντικά ζητήματα, στον Σήφη Βαλυράκη, υπουργό Δημόσιας Τάξης επί Ανδρέα Παπανδρέου. Εκτιμήσεις που δεν μπορεί παρά να σχετίζονται και με την εξαφάνιση του απ’ την πολιτική σκηνή.

Σε άρθρο του, δημοσιευμένο στις 26/03/2001 στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ χαρακτηρίζει τις «αριστερές» προκηρύξεις της 17Ν «αποπροσανατολιστικές», όσον αφορά το προφίλ της οργάνωσης και στη συνέχεια εξηγεί τους λόγους:

«Αλλά στη μακρά εμπειρία από το 1975 και από τα στοιχεία που έχουν συγκεντρωθεί προκύπτει αβίαστα το συμπέρασμα, πως δεν έχουμε να κάνουμε ούτε με φανατικούς ούτε με ιδεολόγους. Έχουμε να κάνουμε με επαγγελματίες.

Το βάρος που δίνεται στην προετοιμασία, η ακρίβεια στην εκτέλεση, η μέγιστη έμφαση στην ασφαλή αποχώρηση του δράστη, δεν αφήνουν καμιά αμφιβολία πως έχουμε να κάνουμε με επαγγελματίες δολοφόνους και κατά πάσα πιθανότητα ούτε τα ίδια πρόσωπα κάθε φορά.»…….. «ο δολοφόνος χτυπά και φεύγει, πολύ πιθανόν και αμέσως, από τη χώρα.»

»Το θέμα του κινήτρου είναι κρίσιμο. Ποιος ωφελείται; Ποιου τα συμφέροντα και οι επιδιώξεις προωθούνται;» (Η έμφαση δική μας)

Σε κάποιο άλλο σημείο, ο Σ. Βαλυράκης, αναφερόμενος στην ταυτότητα των δολοφόνων δείχνει το εξωτερικό:

«Αποκαλύπτεται από αυτά ότι δύο σοβαρές επιθέσεις που έγιναν στην Ελλάδα, εκτελέστηκαν κατά τρόπο “εργολαβικό”, χρηματοδοτήθηκαν και οργανώθηκαν από το εξωτερικό.»

Όμως κανένας ξένος πράκτορας δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς βοήθεια απ’ το εσωτερικό της χώρας. Απ’ τις παράλληλες υπηρεσίες της ΚΥΠ. Και ο Βαλυράκης καταλήγει στο παρακάτω συμπέρασμα:

«Όσο παραμένει διάτρητη η Αντιτρομοκρατική Υπηρεσία από τις αμερικάνικες μυστικές υπηρεσίες, όσο ανεχόμεθα μη νόμιμες δραστηριότητες της CIA και άλλων ξένων υπηρεσιών στην Ελλάδα, όσο επιχειρούμε να νομιμοποιήσουμε τις δράσεις αυτές με ειδικούς νόμους, η εθνική μας ασφάλεια θα βρίσκεται στον αέρα. Κανείς δημοσιογράφος, πολιτικός, επιχειρηματίας ή παράγοντας της δημόσιας ζωής δεν βρίσκεται στο απυρόβλητο. Κάθε επώνυμος κινδυνεύει στο βωμό της αποσταθεροποίησης και της διπλωματικής σε βάρος της Ελλάδας διαπραγμάτευσης.»

Μαρτυρίες όπως οι παραπάνω, που δεν είναι και μοναδικές, δεν είναι σωστό ν’ αποσιωπούνται και να κινείται, λίγο πολύ, η υπεράσπιση στα πλαίσια που ορίζουν οι κατασκευαστές της σκευωρίας, δηλαδή να προσπαθούν οι κατηγορούμενοι ν’ αποδείξουν ότι δεν είναι ελέφαντες.

Αν και δεν υπάρχει, πλέον, τίποτε το μυστικό για την τρομοκρατία, μένει ακόμα κάτι ανομολόγητο στην κοινή συνείδηση, και όπως αποδεικνύεται ανομολόγητο και στη συνείδηση αθώων θυμάτων των αστυνομικών και δικαστικών σκευωριών. Ίσως επειδή υπάρχουν εποχές που η αλήθεια αποτελεί αίρεση και το άκουσμα της και μόνο τρομάζει. Λέγεται ότι σε τέτοιες εποχές «δεν υπάρχουν καλύτερα φυλαγμένα μυστικά από κείνα που όλοι τα γνωρίζουν»!

Ωστόσο, η καθαρή αλήθεια, όχι μόνο θα προκαλούσε απ’ την αρχή την κατάρρευση τής σκευωρίας, αλλά αν το δούμε πέρα απ’ τα στενά όρια της σοβαρής περιπέτειας που βιώνουν οι συγκεκριμένοι συμπολίτες μας, η καθολική συνειδητοποίηση της θα έβαζε τέλος στην ίδια την τρομοκρατία και θα παρέλυε την υπερατλαντική αυτοκρατορία, που χωρίς κατασκευασμένους εχθρούς δεν θα μπορούσε να συνεχίζει τα εγκλήματα της, ούτε να επιζήσει.