patari.org Αρχική σελίδα patari.org
Χώρος συζήτησης της πατριωτικής αριστεράς
 
 Συχνές ΕρωτήσειςΣυχνές Ερωτήσεις   ΑναζήτησηΑναζήτηση   Κατάλογος ΜελώνΚατάλογος Μελών   Ομάδες ΜελώνΟμάδες Μελών   ΕγγραφήΕγγραφή 
 ΠροφίλΠροφίλ   Συνδεθείτε, για να ελέγξετε την αλληλογραφία σαςΣυνδεθείτε, για να ελέγξετε την αλληλογραφία σας   ΣύνδεσηΣύνδεση 

ΟΡΙΣΜΕΝΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ

 
Δημοσίευση νέας  Θ.Ενότητας   Απάντηση στη Θ.Ενότητα    patari.org Αρχική σελίδα -> Πολιτική συζήτηση
Επισκόπηση προηγούμενης Θ.Ενότητας :: Επισκόπηση επόμενης Θ.Ενότητας  
Συγγραφέας Μήνυμα
ΚΡΙΤΙΚΗ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τετ Μάρ 11, 2009 6:12 pm    Θέμα δημοσίευσης: ΟΡΙΣΜΕΝΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος

ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΑ ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑ ΜΙΧΑΗΛ, ΜΕΡΟΣ Β´«Μητέρα μου Σάρα, πατέρα μου Αβραάμ, αδερφή μου Ραχήλ...»

Θα ασχοληθούμε εδώ με το άρθρο του Σάββα Μιχαήλ, «...Το ράγισμα του αιώνιου έξω συνεχίζεται ή Ο Τζούλιο Καϊμη, ο άνθρωπος του Μεσονυχτίου» που έγινε στα πλαίσια παρουσίασης του βιβλίου του ΜΙΣΕΛ ΦΑÚΣ, «Το μέλι και η στάχτη του Θεού» στο Βιβλιοπωλείο Ελευθερουδάκη, την Τετάρτη 11 Δεκεμβρίου 2002.

Σχετικά με το βιβλίο, ο Σ. Μιχαήλ γράφει τα εξής: «Στον Μισέλ Φάϊς χρωστάμε τη διάσωση από τη λήθη του έργου και την επανεμφάνιση της πνευματικής παρουσίας του Τζούλιο Καϊμη, του μεγάλου αποσιωπημένου Ρωμανιώτη καλλιτέχνη και στοχαστή που όσο κι αν κέρδισε την αγάπη και το σεβασμό των μεγάλων της Τέχνης και του Λόγου αυτού του τόπου, από τον Παρθένη και τον Πικιώνη και τον Κόντογλου ως τον Ανδρέα Εμπειρίκο και τον Νίκο Καρούζο, εκ-τοπίστηκε, εν τούτοις, κυριολεκτικά στην απόλυτη σιγή, τη μόνιμη εν ζωή κατοικία του».

Το ενδιαφέρον μας εδώ συγκεντρώνεται όχι τόσο στην προσωπικότητα του Καϊμη όσο στους τρόπους ανάγνωσης του Σάββα Μιχαήλ και τις μεταφυσικές ιδέες που εκφράζει, σαν δήθεν επαναστατικές και μαρξιστικές.
Πχ ο Σάββας Μιχαήλ γράφει για τον Καϊμη πως «μίλησε, σε ελληνικούς τόνους, την προφητική γλώσσα της επαναστατικής μεσσιανικής παράδοσης στο χώρο της ιστορικής- κοινωνικής σκέψης και πράξης», δηλαδή πως μίλησε στα ελληνικά την εβραϊκή παράδοση του μεσσιανισμού που είναι «επαναστατική» και «απελευθερωτική».

Να λοιπόν, που μαθαίνουμε πως κάποια θρησκευτική παράδοση βρέθηκε να είναι μεσσιανική ίσον επαναστατική, ταυτίζοντας την προσμονή του μεσσία με το σοσιαλισμό και τη σοσιαλιστική επανάσταση με τις θρησκευτικές μεταφυσικές θεωρήσεις.


Σε ένα προφανέστατο παραληρηματικό συσχετισμό του μεσσιανικού και του επαναστατικού διαβάζουμε:

«...μεσονύκτιον εξεγειρόμην του εξομολογείσθαι σοι επί τα κρίματα της δικαιοσύνης σου.

Για ποιά Μεσάνυχτα μιλάει εδώ ο δαυϊδικός ψαλμός; Τα Μεσάνυχτα, λέει το Βιβλίο της Λαμπρότητας, το Σέφερ –Α-Ζοάρ των καββαλιστών είναι ένα από τα ονόματα του Θεού, γιατί μεσάνυχτα συναντάει ο Αντονάϊ τους δικαίους στην Εδέμ. Κι ακόμα: «η νύχτα είναι ο χρόνος, αυστηρά, της Κρίσης, μιας κρίσης που πέφτει αδέκαστη παντού. Αλλά τα Μεσάνυχτα ενώνουν και τις δύο πλευρές, εκείνη της Δικαιοσύνης κι αυτή του Ελέους, γιατί μόνο το πρώτο μισό της νύχτας είναι ο χρόνος της Κρίσης ενώ το δεύτερο μισό φωτίζεται από τη πλευρά του Ελέους. Γι’αυτό κι ο Δαυϊδ λέει ‘μεσονύκτιον’».

Μόνο τα «μεσάνυχτα» δείχνουν να ενδιαφέρουν εδώ τον μεταφυσικό μας, Σ. Μιχαήλ ενώ το «κρίματα της δικαιοσύνης σου» δείχνει πόσο «βαθιά» πραγματικά γνωρίζει την εβραϊκή και καββαλιστική παράδοση. Στην πραγματικότητα δεν γνωρίζει τίποτε αλλά αυτό δεν τον εμποδίζει να γράφει γι’ αυτήν όπως και πριν τριάντα χρόνια που δεν ήξερε τίποτε από διαλεκτικό υλισμό δεν δίσταζε να γράφει και –φυσικά- να παραθέτει τσιτάτα σύμφωνα με την καλύτερη συγγραφική και φιλοσοφική παράδοση. Δεν πρόκειται βέβαια να του υποδείξουμε τρόπους να κατανοήσει πιο σωστά την καββαλιστική παράδοση εφόσον αυτό δεν θα είχε κάποιο νόημα.

Ας προχωρήσουμε ωστόσο. Τα «μεσάνυχτα», λοιπόν, εδώ δεν είναι παρά ο Θεός που ενώνει την Κρίση και το Έλεος στον δαβιδικό ψαλμό από το Σέφερ –Α-Ζοάρ των καββαλιστών.

«Ο Φάϊς τον ακολουθεί από κοντά κι από απόσταση, δικός του και ξένος, με φόβο και έλεος, με δέος και αγάπη, σε έναν Ού Τόπον. Στο σημείο που συναντάει η Κρίση το Έλεος, σε μια ρωγμή του Αιώνιου […]Το αιώνιο ραγίζει εκεί που τέμνεται με την Ιστορία, με το χρόνο. Εκεί, καταμεσίς στη νύχτα, εμφανίζεται κι εξαφανίζεται ο Καϊμης […] » (η ορθογραφία είναι όπως στο πρωτότυπο).


Σε μια Ουτοπία, λοιπόν, σε μια ρωγμή του Αιώνιου εκεί που συναντά το Αιώνιο την Ιστορία είναι ο χώρος που μας ενδιαφέρει. Ποιος χώρος ταυτοποιείται με αυτόν τον τρόπο; Εκεί που ο Θεός συναντά την ανθρώπινη ιστορία και μάλιστα ραγίζοντας και τεμνόμνενος, ξεχνώντας πως ο Θεός δημιούργησε την ιστορία σύμφωνα με το «Σέφερ –Α-Ζοάρ των καββαλιστών», που τόσο φαίνεται ν’ απασχολεί τον ψευτο-επαναστάτη και ψευτο-διαλεκτικό Μιχαήλ.

Σε τι ακριβώς συνίσταται η επαναστατικότητα, ωστόσο, του κατά τα άλλα σοφού και ανυπόκριτου Καϊμη ;


«Κάποτε τον είχα συστήσει σε μια παρέα φίλων μου και κάποιος τον ρώτησε αν ποτέ θα γίνει η Δευτέρα Παρουσία. ‘Όταν δεν θα υπάρχει Εφορία’ είπε και άφησε εκείνο το παιδικό γελάκι του. Μετά τον ρώτησα τί εννοούσε. Και μου εξήγησε : ‘Θα ξαναζήσουν οι ψυχές μας, όταν δε θα υπάρχει Κράτος’». Εδώ σφύζει όλη η επαναστατική μεσσιανική προσδοκία του Καϊμη, εδώ υπάρχει το στίγμα του δικού του ιδιότυπου αντισταλινικού ελευθεριακού κομμουνισμού, που τον κάνει να εξεγείρεται και να μονολογεί περπατώντας με τον Πικιώνη, όπως κρυφάκουσε κι ο Φάϊς: «Ό,τι ουράνιο καταδιώκεται από τη χωροφυλακή».

Ποιός άλλος θα μπορούσε να μιλήσει τόσο εκ βαθέων για τη καταδίωξη όσο αυτός ο εξωπραγματικός θεόκουφος Εβραίος που γλύστρησε μπροστά από τα μάτια μιας παρέας Ναζί αξιωματικών ανήμερα του Σαβουώτ, της εβραϊκής Πεντηκοστής, σιγοσφυρίζοντας το σεφαραδίτικο τραγουδάκι του Σολομωνίκου;
Βίζο, λα βίζο, λα βίζο
Βάμος καρακίζο...».


Ο Καϊμης είναι σίγουρα μια αξιόλογη μορφή, αλλά ο μεταφυσικός εδώ του φορτώνει ένα σωρό δικές του ανοησίες, που δεν δείχνουν παρά την απέραντη σύγχυση που έχει στο μυαλό του. Το να λες «ό, τι το ουράνιο καταδιώκεται από τη χωροφυλακή» είναι αντισταλινικός ελευθεριακός κομμουνισμός; Και πως θα ξαναζήσουμε όταν δεν θα υπάρχει κράτος αυτό είναι η Δευτέρα Παρουσία;

Αλλά το «Κράτος» εδώ μπορεί να είναι εξίσου καλά το κράτος του Ισραήλ, αφού είναι γνωστό πως ο Καϊμης ήταν αντισιωνιστής και κατ’ εξοχήν στοιχείο της εβραϊκής Διασποράς. Τι σχέση μπορεί όμως να έχουν τέτοιες εκφράσεις του Καϊμη που συνδέουν την πολιτική και τη θρησκεία / καββαλισμό με το πώς ένας επαναστάτης θα πρέπει ν’ αντιλαμβάνεται τα πράγματα και το ίδιο του έργο του Καϊμη;

Και είναι άραγε «επαναστατική μεσσιανική προσδοκία» η αταξική κοινωνία και ο κομμουνισμός; Ανάγεται στην καθαρή μεταφυσική το σύστημα εκείνο, ο κομμουνισμός, που απετέλεσε για τους Μαρξ και Ένγκελς την πιο βαθειά επιστημονική νομοτέλεια εξέλιξης της κοινωνίας; Αν είναι «επαναστατική μεσσιανική προσδοκία», μπορούμε να φανταστούμε σε τι πραγματικά και όχι μεταφορικά «μεσάνυχτα» βρίσκεται η σκέψη του μεταφυσικού μας ψευτο-διανοούμενου που τελευταία ανακάλυψε την εβραϊκή παράδοση και τη συνέδεσε με τον κομμουνισμό δήθεν μέσα από τα αποκαλυπτικές και μεταφυσικές αλληγορίες της Κάββαλα.
Ας τον αφήσουμε να μας μιλήσει από μόνος του, θεόπνευστος, παραληρηματικός και ψευτο-διανοούμενος:

«[…] ο περιπλανώμενος Ρωμανιώτης αναζητάει «τα θεμελιώδη χρώματα του σύμπαντος», το άσπρο φώς του Ιακώβ, το κόκκινο σαν φλόγα του Ισαάκ, το σύνθετο πράσινο του Αβραάμ, το σαπφειρένιο της Μερκαμπά, το χρώμα του Θρόνου που είδε ο Ιεζεκιήλ. Ψάχνει Μία σκιά στο χρωστήρα του Θεού, όπως σημειώνει, σχεδόν με φόβο, ο Φάϊς εξ ονόματος του δασκάλου του Καϊμη».

Και όλα αυτά γοητεύουν τόσο τον μεταφυσικό μας ιδεαλιστή που τόσα κατάλαβε από τον επαναστατικό μαρξισμό και τον διαλεκτικό υλισμό. Τόσο κόκκινος κι’ αυτός όχι όσο ο Λένιν και ο Τρότσκι αλλά όπως «το κόκκινο σαν φλόγα του Ισαάκ». Αυτές οι αλληγορίες (ή πολλές φορές απλές κουταμάρες) είναι που κάνουν τον μεταφυσικό μας ιδεαλιστή να συνδέσει την εβραϊκή και καββαλιστική παράδοση με την επανάσταση και τον κομμουνισμό, εκεί ανάγεται τελικά ο κομμουνισμός όπως και ο κομμουνισμός ανάγεται σε μια μεσσιανική πίστη –πράγματα που είναι και τα δυο εξίσου ανυπόστατα.

Σωστά έλεγε ο Καϊμης πως «όπως οι Έλληνες έγιναν τρυφηλοί, αναζητώντας το Κάλλος, έτσι κι οι Εβραίοι έγιναν άδικοι αναζητώντας το Δίκαιο». Έτσι κι’ ορισμένοι «επαναστάτες» αναζητώντας τον διαλεκτικό υλισμό έγιναν τελικά οι καλύτεροι μεταφυσικοί ιδεαλιστές, ανίκανοι να ξεχωρίσουν και να ταυτοποιήσουν την έννοια του Θεού μέσα στη θρησκευτική παράδοση, ανίκανοι να εν-τοπίσουν τη θρησκευτική παράδοση μέσα στην ιστορικότητα και την ιστορικότητα μέσα στις ταξικές και κοινωνικές σχέσεις.


Ενώ ο ίδιος ο Καϊμης μας τοποθετεί πολύ σωστά σε ένα εκκοσμικευμένο πλαίσιο γεμάτο με διαλεκτικές αντιφάσεις, ο μεταφυσικός μας ιδεαλιστής δεν μπορεί να το διακρίνει και αναφέρεται σε ότι του φαίνεται γυαλιστερό στον Φάϊς. Να όμως τι γράφει ο Φάϊς:


«Ο ίδιος ο Εαυτός, μέσα στη σιωπή της μοναξιάς του, αντιμετωπίζεται σαν ενοχλητικός ξένος.


Η έξοδος αρχίζει υπάρχοντας εκτός εαυτού, με την έκ-σταση σα στάση ζωής, ταυτόσημη με τη περιπλάνηση, με το περπάτημα έξω από τον εαυτό μας, αυτό που έχει σημασία, όπως γράφει πλαγίως πάλι ο Φάϊς/Καϊμης, είναι Ο δρόμος που τραβάς, όχι αυτό που είσαι.

Η περιπλάνηση εκτός εαυτού σου δίνει έναν Εαυτό αλλαγμένο: Πεζοπορώντας εξημερώνεις τον εαυτό σου.
Γιατί αφού έχουμε γίνει κάτι τότε μόνο μπορούμε να γίνουμε ο εαυτός μας


Τι είναι αυτά παρά ένας υπέροχος τρόπος να εγγράψει κανείς την πορεία του μέσα στην Ιστορία, δίνοντας έμφαση στις διαλεκτικές αντιφάσεις, την αντίθεση ανάμεσα στον Εαυτό και τον Άλλο, τη σημασία της εξέλιξης και της ιστορικής πορείας παρά των απομονωμένων περιστατικών; Τι βρίσκει να πει απέναντι σε έναν τέτοιο ποιητικό λόγο ο φιλισταίος μεταφυσικός μας; Ένα και μόνο πράγμα: «Μορφή της περιπλάνησης είναι και η ίδια η Τέχνη»!!


Σωστά. «Μορφή της περιπλάνησης είναι και η ίδια η Τέχνη» και για τέχνη και Περιπλάνηση ήξεραν πολύ καλά ο Φάϊς και ο Καϊμης, αλλά ο φιλισταίος μας δεν έχει ιδέα για κανένα από τα δυο. Γι’ αυτόν τέχνη είναι ότι γυαλίζει και του θυμίζει μια επανάσταση φορτωμένη από μεσσιανική προσδοκία που μετατρέπεται στο αντίθετό της, δηλαδή μια συντήρηση και μια ενδοσκόπηση, μια άρνηση της ίδιας της Μεγάλης Περιπλάνησης.

«Δε νοσταλγώ καμία επιστροφή. Η ευτυχία των διασκορπισμένων εβραίων είναι η δική μου επιστροφή» μας λέει ο αρχιραββίνος της Ρώμης.

Τι έχει να πει γι’ αυτό ο φιλισταίος μεταφυσικός μας;

Τη βαθύτατη φιλοσοφική ρήση πως «είναι λόγια του Εαυτού μέσα από τον Άλλο για την υποδοχή του Άλλου ως εαυτού», επηρεασμένος όχι βέβαια από την εγελιανή φιλοσοφία και τη διαλεκτική αλλά τις ρηχότητες του μετα-μοντερνισμού με τις οποίες προσπαθεί να κατανοήσει τα πράγματα. Και ασφαλώς δεν πρόκειται εδώ για λόγια του Εαυτού μέσα από τον Άλλο για την υποδοχή του Άλλου ως Εαυτού αλλά για κάτι πολύ βαθύτερο.

Ισραήλ για μένα είναι η ευτυχία των διασκορπισμένων εβραίων, λέει ο αρχιραββίνος κι’ εννοεί όχι ότι πρόκειται για «υποδοχή» του Άλλου αλλά πως δεν υπάρχει ήδη Άλλο μέσα του, πως η δική του ευτυχία σαν ευτυχία των άλλων είναι μια αυτονόητη και πραγματοποιηθείσα εξέλιξη μέσα από τη μεγάλη του περιπλάνηση. Είναι μια διαλεκτική της περιπλάνησης που καταλήγει σε μια σημαντική θεωρητική σκέψη, που υπερβαίνει την κοινή πραγματικότητα και της δίνει νόημα. Είναι η ανάγκη για μια διαλεκτική εξέλιξη (περιπλάνηση) του Άλλου με σκοπό την ευτυχία το.

Μορφή της Περιπλάνησης είναι και η ίδια η Τέχνη, θα λέγαμε κι εμείς αλλά μ’ αυτή την πολύ βαθύτερη κι εκκοσμικευμένη έννοια, απ την οποία ο μεταφυσικός μας φιλισταίος δεν έχει κατανοήσει απολύτως τίποτε, μη ξέροντας τι είναι Αιώνιο και τι είναι Ιστορικό και τι πραγματικά σημαίνει μια τομή τους και μια αλληλοδιείσδυσή τους: Σημαίνει πραγματικά μια «ενότητα» των άλλων, μια «ευτυχία των άλλων» που για πολύ καθορισμένους λόγους δεν έχουν καμιά διαφορά από μένα.

Αλλά ο μεταφυσικός μας ιδεαλιστής μένει στα «μεσάνυχτα» του δαβιδικού ψαλμού, δηλαδή στα δικά του μαύρα μεσάνυχτα, γιατί τα «μεσάνυχτα» του δαβιδικού ψαλμού είναι μεταίχμιο, είναι στιγμή χωρισμού και όχι στιγμή ένωσης ακριβώς γιατί ο άνθρωπος διχάζεται, είναι στη χειρότερη στιγμή του και αφήνεται στα χέρια του Θεού για να κριθεί από «τα κρίματα της δικαιοσύνης» του.

Ένωση και διαίρεση είναι δυο στιγμές που ταυτίζονται στη διαλεκτική και διαφέρουν με μια βαθειά έννοια, αλλά απ’ αυτά ο φιλισταίος ιδεαλιστής μας δεν γνωρίζει τίποτα και απλά επικαλείται όπως και σε άλλες «εργασίες» του το μεσσιανικό σαν αταξικό και το θρησκευτικό / μυστικιστικό σαν βαθειά κομμουνιστικό. Βρήκε στην εβραϊκή παράδοση το «κρυμμένο μυστικό» του κομμουνισμού, αφού πρώτα παράτησε το Ισλάμ και ξέχασε πως ταύτιζε τη διαρκή επανάσταση με το ίδιο το Ισλάμ στο αριστούργημα της ΕΔΕ με τα τίτλο «Δέκα μέρες της αυγής» με το οποίο εξυμνούσε το παπαδαριό κι’ άφηνε απροστάτευτο το προλεταριάτο κι όλες τις καταπιεζόμενες τάξεις του Ιράν κι αργότερα του Αφγανιστάν να πέσει βορά στα θολωμένα από φανατισμό και «τζιχάντ» μυαλά των μουλάδων.


Από τέτοιες πολιτικές εφαρμογές της Διαρκούς Επανάστασης πέρασε ο φιλισταίος ιδεαλιστής στα νιάτα του για ν’ ανακαλύψει πριν καμιά δεκαετία τη «σχέση» εβραϊκής παράδοσης και κομμουνισμού στην «ήπειρο της Αταξικής», δηλαδή στο πουθενά στηριγμένο πάνω σε καμιά πραγματικότητα του σήμερα και του χτες που ανοίγει προοπτικές στο αύριο και στην αληθινά κατανοητή πατρίδα μας της Αταξικής.
Μπροστά στο «βίζο λαβίζο» ο φιλισταίος μας μπορεί μονάχα να ψελλίσει ανοησίες σαν νέος Σωτήρης Μουστάκας: «Μητέρα μου Σάρα, πατέρα μου Αβραάμ, αδερφή μου Ραχήλ» μπας και κοροϊδέψει τον ιδιοκτήτη του σπιτιού πως υπάρχουν εκεί τα φαντάσματά τους (λίρες στην πραγματικότητα) και του το πουλήσει σε τιμή ευκαιρίας. Ο πραγματικός ιδιοκτήτης είναι η ψευτο-διανόηση του Ελευθερουδάκη και των άλλων μετα-μοντέρνων οίκων των οποίων τακτικός θαμώνας θέλει να γίνει ο φιλισταίος μας, ν’ αποκτήσει την αναγνώριση που δεν πέτυχε σαν γιατρός (μιας και δεν πήρε ποτέ πτυχίο), σαν συγγραφέας, ή σαν ηγετίσκος και πολιτικάντης.

Είναι πραγματικά μια αξιοθρήνητη περίπτωση επαναστάτη. Και μια αξιοθρήνητη ελεεινή μορφή της Διασποράς.
Επιστροφή στην κορυφή
Δ. Τούμπανης
Site Admin


Συμμετέχουν: 29 Νοέ 08
Δημοσιεύσεις: 136

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Πεμ Μάρ 12, 2009 12:51 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος

Γνωρίζω τον Σάββα πολλά χρόνια. Από τότε που οι συνταγματάρχες ήταν ακόμα στην εξουσία. Του αναγνωρίζω ικανότητα στον χειρισμό του λόγου. Όχι την δυνατότητα να εκφράζεται, γιατί ο Σάββας δεν έχει ούτε θέλει να εκφράσει τίποτε. Ιδεολογικά αντιπροσωπεύει το απόλυτο κενό. Του αναγνωρίζω επίσης ευρεία εγκυκλοπαιδική κατάρτιση. Είναι ικανός να προσεγγίζει με τρόπο οικείο τους πιο διαφορετικούς τομείς της γνώσης και να δίνει την εντύπωση ενός ανθρώπου απίστευτα ευρυμαθή. Δεν υπάρχει θέμα στο οποίο δεν είναι ο «ειδικός». Στην ιστορία, την τέχνη, τον έρωτα, την πολιτική οικονομία, την αστροφυσική, την εξέλιξη των θρησκειών και πάνω απ’ όλα τη θεωρία της γνώσης, τον ιστορικό και διαλεκτικό υλισμό! Παρόλα αυτά, οι γνώσεις του μοιάζουν -και είναι- σκόρπιες, χωρίς λογικό ειρμό, και απολύτως άχρηστες στον ίδιο και στους άλλους. Ο Σάββας είναι απολύτως ανίκανος να καταλάβει στοιχειωδώς τον κόσμο που ζει και να κάνει την παραμικρή πρόβλεψη για τις αυριανές εξελίξεις. Το ίδιο και οι αυλικοί του. Κυριολεκτικά είναι ανίκανος να δει πέρα απ’ την μύτη του. Στην πολιτική του σταδιοδρομία έχει καταγράψει μόνο λάθη. Χοντρά λάθη. Όλες του οι εκτιμήσεις διαψεύστηκαν την επόμενη μέρα. Παρόλα αυτά ποτέ δεν τον προβλημάτισαν οι αποτυχίες του, ποτέ δεν δοκίμασε να διδαχτεί απ’ τα λάθη του, όπως θα έκανε κάθε αληθινός αγωνιστής και επαναστάτης. Κι αυτό επειδή δεν του χρειάζεται να μάθει. Για τους δικούς του στόχους η πραγματική γνώση δεν έχει καμιά σημασία. Ο Σάββας νοιάζεται μόνο για εφέ και επίδειξη. Να αγορεύει με στόμφο και να κορδώνεται σα φουσκωμένος διάνος. Ότι υπάρχουν, παρόλα αυτά, άνθρωποι που χάνουν τον χρόνο τους να τον ακούνε, εξηγείται μόνο απ’ την πρωτοφανή κατάπτωση του σύγχρονου κοινωνικού κινήματος και την εξαχρείωση της ελληνικής διανόησης.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
ΚΡΙΤΙΚΗ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Παρ Μάρ 13, 2009 5:35 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος

Μια έντιμη απάντηση σε οτι αφορά τον Σάββα Μιχαήλ εκ μέρους σου.

Η δική μου εκτίμηση ειναι οτι έχει πάρει μια ας πούμε δεξιά και μεταφυσική στροφή μετά το 80 χοντρικά. Κατά τα άλλα για μένα ο Σάββας Μιχαήλ είναι μια περίπτωση εκλογής του Χήλυ, όπως άλλωστε και άλλοι. Μόνον οι μεγαλύτεροι και παλιότεροι του Διεθνιστικού Κινήματος στην Ελλάδα τόλμησαν να εναντιωθούν στον Χήλυ και να δουν περί τίνος πρόκειται από τα τέλη του 70 κιόλας.

Οι νεώτεροι, αποκομμένοι από την παράδοση, φυσικά πέσανε στην παγίδα του, για ένα ορισμένο διάστημα, άλλος λίγο άλλος πολύ.

Σωστά λες οτι δεν είχε ποτέ να πει κάτι και δεν έχει και σήμερα να πει κάτι, σήμερα ειδικά που ως όφειλε κατέληξε στη μεταφυσική και ιδελαιστική θέαση της ιστορίας.

Θα ήταν καλό αν μπορούσες να γράψεις κάποτε μια "ολοκληρωμένη" τρόοπον τινά "ιστορία" του 4Δ κινήματος στην Ελλάδα μετά τη μεταπολίτευση ας πούμε.

Είναι αυτό στις προθέσεις σου ή δεν σε αφορά καθόλου;
Επιστροφή στην κορυφή
D. TOYMPANIS
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Παρ Μάρ 13, 2009 7:26 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος

Με αφορά φίλε μου, αλλά υπάρχουν πιο επείγουσες ανάγκες αυτή την περίοδο. Κι όπως καταλαβαίνεις στο ξετύλιγμα της, αυτή η κρίση, θα μας αναγκάσει όλους να τρέχουμε ακόμα περισσότερο και να μη φτάνουμε. Έχει μεσολαβήσει η κατάρρευση της ΕΣΣΔ και ήταν η σοβαρότερη γεωστρατηγική καταστροφή και οπισθοδρόμηση που έχει υποστεί η αριστερά στην ιστορία της, και η ανθρωπότητα εξάλλου. Σα συνέπεια έχουμε, εκτός των άλλων και την αριθμητική μας συρρίκνωση. Λίγοι πρέπει τώρα να κάνουμε πάρα πολλά. Θα ωφελούσε να ειπωθούν μερικά πράγματα για την εμπειρία της SLL και της ΕΔΕ. Και το δικό σου ενδιαφέρον είναι για μένα ένα ακόμα κίνητρο. Όμως δεν υπάρχει χρόνος, παρά μόνο για αποσπασματικές και σύντομες αναφορές στο παρελθόν. Αυτό τουλάχιστον θα προσπαθήσω να το κάνω κάθε φορά που μένει λίγος χρόνος.

Στον Σάββα αρέσει να μιλάει για την υλιστική διαλεκτική καθαυτή. Στην πραγματικότητα όμως διαλεκτική μέθοδος αποδεικνύει τον εαυτό της μόνο μέσα απ’ την ανάλυση του πραγματικού κόσμου και την κατανόηση της κίνησης του. Μπορούμε να μιλάμε για διαλεκτική καθαυτή όσο μπορούμε να μιλάμε για ωραία χορευτική επίδειξη χωρίς χορευτές. Τέτοια είναι η «διαλεκτική» του Σάββα, αυτή του προσέφερε ο Χύλι και αυτός την κατάπιε αμάσητη. Ο Χύλι μιλούσε για την διαλεκτική κίνηση των ιδεών και σχεδίαζε μάλιστα αυτή την κίνηση με την κιμωλία στον μαυροπίνακα! Μπορεί να μη το έκανε εσκεμμένα αλλά αυτός ήταν ένας τρόπος να περνάει για γκουρού. Ποιος μπορούσε να του φέρει αντίρρηση για την κίνηση της ιδέας; Αν ήταν αυτή που ισχυρίζονταν ο Χύλι ή διαφορετική; Μήπως είχε δει κανείς ιδέα να κινείται; Φυσικά κανείς απ’ τους ακροατές του δεν καταλάβαινε τι έλεγε και φυσικά ούτε ο ίδιος. Αυτό άρεσε πολύ στον Σάββα γιατί κι αυτός ήθελε να μιλάει χωρίς οι άλλοι να καταλαβαίνουν. Ήταν ένας τρόπος να φαντάζει σοφός και οι ακροατές του ηλίθιοι. Φυσικά υιοθέτησε αυτή την κομπογιαννίτικη «φιλοσοφική» μέθοδο, η οποία είναι ίσως χρήσιμη για να εντυπωσιάζει κάποιους αδαείς. Έξω απ’ τον χορό ο χορευτής μας πολλά τραγούδια ξέρει. Φυσικά αυτό το χεγγελιανό κακέκτυπο δεν έχει καμιά πρακτική αξία. Γι’ αυτό και ο Σάββας είναι ανίκανος να καταλάβει οτιδήποτε βρίσκεται πέρα απ’ τη μύτη του. Αμφιβάλω αν ψάχνει να βρει την όποια αλήθεια. Αν παρόλα αυτά υποχρεωθεί κάποιες φορές να το κάνει, την ψάχνει μέσα στο κρανίο του και όχι έξω απ’ αυτό, στον πραγματικό κόσμο. Κάποια άλλη φορά θα κάνω ένα κατάλογο απ’ τις βλακώδεις εκτιμήσεις καταστάσεων και γεγονότων που έχει κάνει και τις εξίσου βλακώδεις συνθηματολογίες που έχει προτείνει. Μετά, κι αφού βέβαια έχει εισπράξει μερικές γερές κατακεφαλιές απ’ τα γεγονότα, αναγκάζεται αθόρυβα και μουλωχτά να κάνει προσαρμοστικές πιρουέτες, αλλά μόνο για να πέσει στα επόμενα λάθη.

Για να πάρεις μόνο μια ιδέα για την «διαλεκτική λογική» του, αυτή με την οποία αποβλακώνει τους νεότερους που είχαν την ατυχία να πλησιάσουν τον ίδιο και την αξιοθρήνητη παρέα του, κάνε κλικ σ’ αυτό το λινκ:
http://www.patari.org/forum/viewtopic.php?t=142
Επιστροφή στην κορυφή
ΚΡΙΤΙΚΗ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Παρ Μάρ 13, 2009 8:01 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος

Με αφορά φίλε μου, αλλά υπάρχουν πιο επείγουσες ανάγκες αυτή την περίοδο. Κι όπως καταλαβαίνεις στο ξετύλιγμα της, αυτή η κρίση, θα μας αναγκάσει όλους να τρέχουμε ακόμα περισσότερο και να μη φτάνουμε. Έχει μεσολαβήσει η κατάρρευση της ΕΣΣΔ και ήταν η σοβαρότερη γεωστρατηγική καταστροφή και οπισθοδρόμηση που έχει υποστεί η αριστερά στην ιστορία της, και η ανθρωπότητα εξάλλου. Σα συνέπεια έχουμε, εκτός των άλλων και την αριθμητική μας συρρίκνωση. Λίγοι πρέπει τώρα να κάνουμε πάρα πολλά. Θα ωφελούσε να ειπωθούν μερικά πράγματα για την εμπειρία της SLL και της ΕΔΕ. Και το δικό σου ενδιαφέρον είναι για μένα ένα ακόμα κίνητρο. Όμως δεν υπάρχει χρόνος, παρά μόνο για αποσπασματικές και σύντομες αναφορές στο παρελθόν. Αυτό τουλάχιστον θα προσπαθήσω να το κάνω κάθε φορά που μένει λίγος χρόνος.


Ελπίζω να μας δοθεί ο χρόνος να αναλύσουμε όλη αυτή τη διαλεκτική σε μια συζήτηση και να την απομαγνητοφωνήσουμε (αν το θες). Θα ειναι μια ανεκτίμητη συμβολή στην ιστορία μας





Στον Σάββα αρέσει να μιλάει για την υλιστική διαλεκτική καθαυτή. Στην πραγματικότητα όμως διαλεκτική μέθοδος αποδεικνύει τον εαυτό της μόνο μέσα απ’ την ανάλυση του πραγματικού κόσμου και την κατανόηση της κίνησης του.


Το κριτήριο μας δεν μπορεί παρά να ειναι η πράξη όπως έχει τελικά και ιστορικά διαμορφωθεί. Ο Σάββας ειναι βέβαια ενα ιστορικό επεισοδιο αλλα τιποτα παραπανω. Παρά τα θετικά του στοιχεία που ειναι ΤΕΡΑΣΤΙΑ ο Σάββας απέτυχε σε ενα πράγμα --να απορροφήσει την παράδοση.

Εσύ, δεν απέτυχες σε αυτό.

Μήπως είχε δει κανείς ιδέα να κινείται; Φυσικά κανείς απ’ τους ακροατές του δεν καταλάβαινε τι έλεγε και φυσικά ούτε ο ίδιος. Αυτό άρεσε πολύ στον Σάββα γιατί κι αυτός ήθελε να μιλάει χωρίς οι άλλοι να καταλαβαίνουν.



Smile Σωστά αλλά τα ξεπεράσαμε πια αυτά. Άλλοι από μας τα ξεπέρασαν από τα 15 τους χαρη στη βοήθεια & την αμέριστη συμπαράσταση ογκόλιθων του ελληνικού 4Δ-κινήματος. Άλλοι πάλι έμειναν και μένουν εγκλωβγισμένοι σε μια άπέραντη βιβλιογραφία χωρίς νόημα.

Γι’ αυτό και ο Σάββας είναι ανίκανος να καταλάβει οτιδήποτε βρίσκεται πέρα απ’ τη μύτη του. Αμφιβάλω αν ψάχνει να βρει την όποια αλήθεια.



Έχει υπερβεί πια την αγωνία και το άγχος, ειναι "επέκεινα" όλων αυτών όπως δείχνουντα κείμενά του. Για άλλους από μας, η αλήθεια ειναι απλά ένα φάντασμα αλλά την αναζητούμε γιατί ξέρουμε πως έτσι ΠΡΕΠΕΙ και το ΠΡΕΠΕΙ μας το μάθαν οι πιο παλαιοί. Η αλήθεια για πολλούς από μας δεν ειναι παρά να καταχτήσουμε μια ιστορία και μια παράδοση με τον πιο αυθεντικό τρόπο.

Μετά, κι αφού βέβαια έχει εισπράξει μερικές γερές κατακεφαλιές απ’ τα γεγονότα, αναγκάζεται αθόρυβα και μουλωχτά να κάνει προσαρμοστικές πιρουέτες, αλλά μόνο για να πέσει στα επόμενα λάθη.

Πολιτικές. Κι αυτές δεν με / μας αφορούν τώρα πια. Προέχουν άλλα.

1. Τα δικά σου --με τα οποία διαφωνώ επίτρεψέ μου
2. Η εμπειρία σου που θέλω να γνωρίσω ακόμη πιο καλά (πέρα από τα φυλλάδια της ΚΔΕ, τη Εργατική Δράση & τα γραφεία κάτω απ τη Ομόνοια)
Επιστροφή στην κορυφή
Δ. Τούμπανης
Site Admin


Συμμετέχουν: 29 Νοέ 08
Δημοσιεύσεις: 136

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Παρ Μάρ 13, 2009 10:33 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος

Παράθεση:
«να καταχτήσουμε μια ιστορία και μια παράδοση με τον πιο αυθεντικό τρόπο.»?

Εμείς δεν θέλουμε να κατακτήσουμε την ιστορία και την παράδοση με τον πιο αυθεντικό τρόπο. Θέλουμε ν’ αλλάξουμε την ιστορία και την παράδοση. Αν δεν τα καταφέρουμε, θα έχουμε τουλάχιστον συμβάλει στην εκπλήρωση αυτού του σκοπού απ’ τους επόμενους. Αυτούς που θα συνεχίσουν την πορεία, σπρωγμένοι από την ανάγκη και όχι από ακαδημαϊκό ενδιαφέρον για την ιστορία και την παράδοση.

Δεν κοιτάμε ποτέ στο παρελθόν παρά μόνο για ν’ αναζητήσουμε ιστορικές αναλογίες και να φτάσουμε σε απαντήσεις, σχετικά με προβλήματα που μας βασανίζουν στο παρόν. Νομίζω ότι μόνο έτσι έχει και νόημα ν’ ασχολείται κανείς με την ιστορία. Απ’ το παρόν στο παρελθόν.

Το ανάποδο έχει ενδιαφέρον μόνο για ακαδημαϊκούς, για όσους θέλουν ν’ αποκτήσουν γνώσεις, για τις γνώσεις, χωρίς κανένα πρακτικό σκοπό, έτσι όπως τον εννοούμε εμείς. Γιατί βέβαια και το να αποκτήσεις αναγνώριση απ’ τους τροφίμους του ακαδημαϊκού στάβλου μπορεί να είναι πολύ σημαντικός στόχος για κάποιους. Π.χ. για τον Σάββα και όχι μόνο γι’ αυτόν!
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
ΚΡΙΤΙΚΗ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Δευ Μάρ 16, 2009 9:31 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος

Η αναγνώριση από τους ακαδημαϊκούς στάβλους δεν αποτελεί ζητούμενο εδώ.

Αλλά δεν μπορείς να πας πιο κάτω αν αγνοήσεις την παράδοση, εκτός βέβαια αν την έχεις ξεγράψει σαν υποθήκη και σαν λάθος.

Ο Σάββας δεν το έχει κάνει αυτό και έστω με τον λαθεμένο και στρεβλο του τρόπο εμμένει σε μια κάποια "παράδοση" που έχει τεράστα σημασία λόγω των ιστορικών της καταβολών.

Χωρίς την παράδοση δεν μπορείς να πας διαλεκτικά παρακάτω ούτε νομίζω ειναι θεμιτό να διαλέγεις οτι ειναι γυαλιστερό από την παράδοση και να πετάς τα άλλα.

Κατανοώ ασφαλώς τη θέση και τη στάση σου.

Φιλικά
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση όλων των Δημοσιεύσεων που έγιναν πριν από:   
Δημοσίευση νέας  Θ.Ενότητας   Απάντηση στη Θ.Ενότητα    patari.org Αρχική σελίδα -> Πολιτική συζήτηση Όλες οι Ώρες είναι GMT + 2 Ώρες
Σελίδα 1 από 1

 
Μετάβαση στη:  
Μπορείτε να δημοσιεύσετε νέο Θέμα σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
Δεν μπορείτε να επεξεργασθείτε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να διαγράψετε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν έχετε δικαίωμα ψήφου στα δημοψηφίσματα αυτής της Δ.Συζήτησης


Powered by phpBB © 2001, 2005 phpBB Group
Hellenic (Greek) by Alex Xenias - Διορθώσεις:Αλφόνσος Πάγκας