patari.org

[Γαβριάς]

Διαβάστε το παρακάτω κείμενο το οποίο αποτελεί παλιά ανακοίνωση της ΟΑΚΚΕ για το μεταναστευτικό και το οποίο ήθελα εδώ και καιρό να ανασύρω. Το παραθέτω ασχολίαστο, προς το παρόν... Εξ αφορμής του "αντιρατσιστικού φεστιβάλ", ενός κρατικοδίαιτου θεσμού που διοργανώνουν οι γνωστοί ροζ επιδοτούμενοι, η ΟΑΚΚΕ αναφέρεται στο φαινόμενο γενικότερα. Το κείμενο είναι από το 2002:








Το αντιρατσιστικό φεστιβάλ ισχυρίζεται ότι εκπροσωπεί όλους τους αντιρατσιστές. Εμείς διαφωνούμε με τις θέσεις αυτού του φεστιβάλ και δεν συμμετέχουμε σ´ αυτό. Έξω απ´το χώρο που αυτό πραγματοποιείται μοιράσαμε την παρακάτω προκήρυξη


ΠΡΟΚΗΡΥΞΗ ΤΗΣ ΟΑΚΚΕ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΔΗΜΑΓΩΓΙΑ ΤΩΝ ΑΝΟΙΧΤΩΝ ΣΥΝΟΡΩΝ
ΟΛΑ ΚΡΙΝΟΝΤΑΙ ΣΤΟ ΙΣΟ ΜΕΡΟΚΑΜΑΤΟ ΚΑΙ ΣΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ

Κάθε χρόνο σ´αυτό το χώρο γίνεται ένα αντιρατσιστικό Φεστιβάλ. Σχεδόν κάθε χρόνο η ΟΑΚΚΕ μοιράζει υλικό στο οποίο διατυπώνει τη διαφωνία της με τη γενική πολιτική και ιδεολογική κατεύθυνση αυτού του Φεστιβάλ, δηλαδή με την κατεύθυνση που του επιβάλουν οι διοργανωτές του . Οι διοργανωτές επιμένουν μόνιμα σε μια θέση, που άλλες φορές την λένε ανοιχτά και άλλες καλυμένα, ότι το πιο βασικό ζήτημα στην αντιρατσιστική πάλη είναι να υπερασπίζει κανείς τα ανοιχτά σύνορα απέναντι στους μετανάστες. Τώρα για παράδειγμα έχουν σαν κεντρικό τους σύνθημα το “όχι στην Ευρώπη φρούριο”.
Εμείς λέμε ότι τα ανοιχτά σύνορα δεν έχουν καμιά σχέση με τον αντιρατσισμό. Λέμε μάλιστα ότι τα ανοιχτά σύνορα στη συγκεκριμένη εποχή και στην συγκεκριμμένη χώρα, την Ελλάδα, αποτελούν το μεγαλύτερο και τον πιο σίγουρο μηχανισμό δημιουργίας ρατσιστών σε πλατειά κλίμακα..Η αιτία της άνθισης του ρατσισμού στην Ελλάδα βρίσκεται στο συνδυασμό: «ανοιχτά σύνορα, άνισο μεροκάματο και σπάσιμο του μεροκάματου στους χώρους δουλειάς, ανύπαρκτα πολιτικά δικαιώματα των μεταναστών.»
Γι´ αυτά τα ζητήματα δεν μιλάνε ή μιλάνε ελάχιστα ή τα συσκοτίζουν οι διοργανωτές του αντιρατσιστικού Φεστιβάλ τους οποίους γι´ αυτό ονομάζουμε καθεστωτικούς αντιρατσιστές.

Δεν υπάρχουν ξεχωριστές δουλειές για ντόπιους και για μετανάστες
Ίση αμοιβή για ίση δουλειά.

Μέχρις στιγμής η επίσημη πολιτική είναι η εισαγωγή μιας τεράστιας μάζας μεταναστών - φτηνών εργατικών χεριών που το καθεστώς τα χρησιμοποιεί για να ρίξει το μέσο μεροκάματο στη χώρα. Οι καθεστωτικοί αντιρατσιστές ισχυρίζονται ότι αυτή η μετανάστευση δεν ρίχνει το μέσο μεροκάματο γιατί οι ξένοι εργάτες κάνουν δουλειές που δεν τις κάνουν οι έλληνες εργάτες. Αυτή είναι μια καθαρά ρατσιστική θέση που τη χρησιμοποιούν παντού στον κόσμο οι καπιταλιστές για να δικαιολογήσουν τα χαμηλά μεροκάματα που δίνουν στους ξένους εργάτες. Αν δεχτούμε ότι υπάρχουν κάποιες δουλειές που δεν τις κάνουν οι ντόπιοι εργάτες και τις κάνουν μόνο οι ξένοι, τότε αναγνωρίζουμε ότι υπάρχουν κατώτερες δουλειές που οι εργάτες ενός έθνους τις θεωρούν ακατάλληλες για τον εαυτό τους και κατάλληλες μόνο για τους εργάτες άλλων εθνών. Σε αυτήν την περίπτωση οι εργάτες των άλλων εθνών αυτόματα εμφανίζονται σαν κατώτεροι στις ικανότητες ή στις ανθρώπινες απαιτήσεις τους. Στην πραγματικότητα βέβαια δεν υπάρχουν δουλειές που εξ αιτίας της φύσης τους οι ντόπιοι εργάτες δεν θέλουν να τις κάνουν, υπάρχουν μόνο δουλειές που δεν είναι διατεθειμένοι να τις κάνουν όταν είναι πολύ πιο κακοπληρωμένες από όσο ίσχυε μέχρι χθες στην εσωτερική αγορά εργασίας. Αυτήν την πτώση του μεροκάματου στην εσωτερική αγορά εργασίας την προκαλεί η απότομη αύξηση της προσφοράς μιας πάμφθηνης εργατικής δύναμης που η τιμή της έχει διαμορφωθεί στις αγορές εργασίας του τρίτου κόσμου. Εκεί βέβαια δεν είναι κατώτεροι οι άνθρωποι, αλλά είναι πιο βάναυση η πολιτική και η οικονομική καταπίεση των εργαζομένων που σε συνδυασμό με τις γενικά πιο καθυστερημένες υλικές δυνάμεις της παραγωγής, διαμορφώνουν την πολύ χαμηλή ανταλλακτική αξία της εργατικής δύναμης στις αντίστοιχες αγορές.
Οι καθεστωτικοί αντιρατσιστές διδάσκουν στους ντόπιους εργάτες να αγαπούν σαν ταξικά τους αδέρφια τους εργάτες που μπαίνουν στην αγορά εργασίας σπάζοντας το μεροκάματο.
Αυτό έχει ξαναγίνει . Όταν οι ολλανδοί έμποροι έφεραν το 17ο αιώνα δούλους στα νησιά της Καραϊβικής για να σπάσουν τα μεροκάματα των ιρλανδών εργατών ζαχαροκάλαμου και αυτοί οι τελευταίοι αντιδρούσαν, οι γαιοκτήμονες και οι δουλέμποροι εμφανίστηκαν εναντιά τους σαν ανθρωπιστές.
Οι υποκριτικές αντιρατσιστικές διδασκαλίες των σύγχρονων αστών - δουλοκτητών δεν επιτρέπεται να παραπλανούν τους συνειδητούς ταξικούς εργάτες και πιο πολύ τους μαρξιστές. Οι εργάτες για να θεωρήσουν άλλους εργάτες σαν αδέλφια τους πρέπει να τους δουν σα συμμάχους τους στην άμεση ταξική πάλη που στο πρώτο της, το πιο στοιχειώδες επίπεδο είναι η οικονομική ταξική πάλη. Κοινή οικονομική πάλη σε κάθε χώρο εργασίας και σε κάθε εργασιακό κλάδο σημαίνει πάνω απ´ όλα κοινό μεροκάματο ή έστω διεκδίκηση κοινού μεροκάματου για την ίδια δουλειά. Οι σύγχρονοι έλληνες αστοί-δουλοκτήτες πέτυχαν να διασπάσουν σε όλους τους κλάδους τους εργάτες διαμορφώνοντας δύο επίπεδα μεροκάματου. Αρχικά χρησιμοποίησαν τους αλβανούς για να σπάσουν τα μεροκάματα στην ύπαιθρο και τους έφεραν έτσι σε θανάσιμη σύγκρουση με τους ντόπιους, ιδιαίτερα με τους τσιγγάνους εργάτες γης που σταδιακά τους απομάκρυναν.. Παράλληλα, αρχίζοντας από την οικοδομή, διέσπασαν το προλεταριάτο της πόλης σε όλους ανεξαίρετα τους κλάδους της βιομηχανίας και πιο πολύ στη βιοτεχνία. Παντού κατάφεραν να φέρουν σε αντιπαράθεση και να υψώσουν ένα τοίχος μίσους ανάμεσα σε ντόπιους και ξένους εργάτες, ιδιαίτερα ανάμεσα στους πιο ανειδίκευτους.
Πέτυχαν έτσι στην πράξη μέσα σε λίγα χρόνια ότι δεν θα μπορούσαν να πετύχουν με τα λόγια τόνοι και δεκαετίες ρατσιστικής προπαγάνδας
Πρωτοστάτες σε αυτήν την πορεία ήταν και είναι οι τάχα αριστεροί και ταξικοί συνδικαλιστές που με τη στάση τους διευκόλυναν το σπάσιμο του μεροκάματου σε όλους τους κλάδους . Γι´ αυτό το λόγο σήμερα πραχτικά δεν υπάρχει ούτε ένα αληθινό εργατικό συνδικάτο. Αληθινά εργατικό συνδικάτο θα σήμαινε συνδικάτο στο οποίο θα συμμετείχαν εξ´ ίσου έλληνες και ξένοι εργάτες και μάλιστα πιο πολύ ξένοι επειδή αυτοί είναι πια πλειοψηφικοί μέσα στο προλεταριάτο της χώρας μας.. Αυτό θα σήμαινε και ανάλογη συμμετοχή στα όργανα της διοίκησης. Αν θα είχαμε μια ΓΣΕΕ και ένα ΕΚΑ (Εργατικό Κέντρο Aθήνας) εργατών και όχι εργατοπατέρων του έθνους των δουλοκτητών την πλειοψηφία στις διοικήσεις τους κανονικά θα την είχαν οι ξένοι εργάτες Όμως σήμερα υπάρχουν αποκλειστικά κρατικά η εργοδοτικά συνδικάτα σφραγίδες μόνο με έλληνες εργάτες, δηλαδή συνδικάτα της ανώτερης ράτσας. Τώρα οι εργατοπατέρες σχεδιάζουν να φτιάξουν και συνδικάτα των ξένων εργατών, για να ολοκληρώσουν τη διάσπαση. ¨Έτσι θα παραδώσουν τους εργάτες κάθε εθνότητας στους δικούς της ρατσιστές.
Για τους πραγματικούς διεθνιστές και για τους συνειδητούς εργάτες μπαίνει ακριβώς αντίθετα και επιτακτικά το καθήκον να ενώσουν την εργατική τάξη και το λαό όλων των εθνοτήτων και να τους διαφυλάξουν από τη ρατσιστική κατρακύλα και τη διάσπαση. Αυτό σημαίνει να τους ενώσουν κατ´ αρχήν στο μεροκάματο. Ένωση στο μεροκάματο σημαίνει συγκεκριμένα:
Πρώτο : Όπου υπάρχει ένα καταχτημένο, λίγο πολύ ενιαίο μεροκάματο σε έναν κλάδο οι εργάτες, έλληνες και ξένοι, πρέπει να εμποδίζουν αποφασιστικά την εργοδοσία να χρησιμοποιήσει άλλους εργάτες, έλληνες ή ξένους για να σπάει το μεροκάματο. Οι εργάτες που επιμένουν να σπάνε το μεροκάματο ενάντια σε αυτές τις κινητοποιήσεις πρέπει να αντιμετωπίζονται σα συνειδητοί ή ασυνείδητοι απεργοσπάστες.
Δεύτερο: Πρέπει παντού να δίνεται απόλυτη και κατά προτεραιότητα βοήθεια και συνδικαλιστική και πολιτική κάλυψη στα κινήματα των ξένων εργατών στους κλάδους και στους χώρους δουλειάς όπου έχουν καταχτήσει ένα λίγο πολύ ενιαίο μεροκάματο και συνθήκες δουλειάς . Πρέπει ιδιαίτερα να βοηθηθεί κάθε αντίστασή τους στις απόπειρες των εργοδοτών να φέρνουν διαρκώς νέους, πιο εξαθλιωμένους εργάτες για να σπάνε το καταχτημένο από τους ίδιους μεροκάματο

Όλα κρίνονται στα πολιτικά δικαιώματα

Aλλά όταν μιλάμε για συνδικαλιστική δράση των μεταναστών εργατών λέμε μια κούφια κουβέντα όταν δεν μιλάμε για τα πολιτικά τους δικαιώματα. Η μεγάλη αντίφαση των εισαγωγέων της φτηνής εργατικής δύναμης και των καθεστωτικών αντιρατσιστών που τους εκπροσωπούν πολιτικά βρίσκεται ακριβώς εδώ. Θέλουν μετανάστες εργάτες, αλλά δεν θέλουν μετανάστες πολίτες. Θέλουν το πολύ εργάτες με πράσινη κάρτα, δηλαδή εργάτες ελεύθερους να πουλάνε ατομικά την εργατική τους δύναμη. Όμως δίχως το δικαίωμα να συγκρούονται με τις αρχές και δίχως το δικαίωμα να οργανώνονται πολιτικά δεν μπορούν οι εργάτες να είναι έχουν αληθινή συνδικαλιστική ελευθερία, οπότε και να είναι ελεύθεροι απέναντι σε καμιά εργοδοσία. Ο κάθε ξένος εργάτης όσο μένει ξένος σ´ αυτή τη χώρα ξέρει ότι αν συγκρουστεί με τις ελληνικές αρχές θα κινδυνεύει να δει την οποιαδήποτε άδεια παραμονής του να ανανεώνεται. ¨Ετσι τελικά δεν μπορεί να είναι σε τίποτα ίσος με τους πολίτες και τους εργάτες του κυρίαρχου έθνους. Για να θολώσουν τα νερά οι «αριστερότεροι» καθεστωτικοί αντιρατσιστές μιλάνε για πολιτικά δικαιώματα των μεταναστών, αλλά ζητάνε πολιτικά δικαιώματα "για όλους ταυτόχρονα " τους μετανάστες. Αυτή η θέση όμως δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή από κανένα λογικό άνθρωπο, ιδιαίτερα όταν συνδυάζεται με τη θέση για ανοικτά σύνορα. Ο καθένας καταλαβαίνει ότι δεν θα ήταν αποδεκτό από κανένα πολίτη αυτού του κράτους να περνάει παράνομα ένας μετανάστης, δηλαδή ένας ως χθες πολίτης μιας ξένης χώρας, τα ελληνικά σύνορα και αμέσως μετά να ψηφίζει στις εκλογές. Το «για όλους ταυτόχρονα» είναι η γελοιογράφηση και το προβοκάρισμα της απαίτησης για πολιτικά δικαιώματα. Πολιτικά δικαιώματα, και πρώτα από όλα το δικαίωμα της συνταγματικά κατοχυρωμένης και ανέκκλητης παραμονής, πρέπει να δοθούν σε όλους τους μετανάστες που δουλεύουν κάποια χρόνια (λιγότερα από πέντε) στην Ελλάδα. Αυτό που χαρακτηρίζει την Ελλάδα σε σχέση με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες είναι ότι εδώ έχουμε τους περισσότερους μετανάστες, που μάλιστα έχουν πάντα ξεκινήσει σαν παράνομοι, και τους λιγότερους, αφάνταστα λίγους μετανάστες που γίνανε έλληνες πολίτες. Είναι φυσικό. Αυτοί που θέλουν την μαζική εισαγωγή φτηνών εργατών, θέλουν εργάτες χωρίς δικαιώματα. Θέλουν εισαγωγή δούλων. Μόνο έτσι άλλωστε θα πετύχουν, και έχουν σε ένα βαθμό ήδη πετύχει, τη διάσπαση, τον έλεγχο και τη διάλυση της εργατικής τάξης, ντόπιας και μεταναστευτικής που ζει σε αυτή τη χώρα. Στο σημείο αυτό εκδηλώνεται η ταύτιση του ανοιχτού ρατσιστή και εθνικιστή με τον ραφιναρισμένο εισαγωγέα φτηνής εργατικής δύναμης.


Όχι στη δημαγωγία των ανοιχτών συνόρων

Να λοιπόν γιατί οι έλληνες δουλοχτήτες πρωτοστατούν σε κινήματα ενάντια στο να μη γίνει η «χώρα μας φρούριο», αλλά δεν τολμάνε να κάνουν κίνημα για πολιτικά δικαιώματα, ιδιαίτερα πάνω στο ξενοφοβικό και ρατσιστικό και σοβινιστικό έδαφος που οι ίδιοι δημιούργησαν και με την εθνική- ιδεολογική και με τη μεταναστευτική τους πολιτική.
Εμείς είμαστε της άποψης ότι κάθε σύγχρονη χώρα, και η δική μας, πρέπει να γίνει φρούριο ενάντια στους δουλέμπορους και τους δουλοχτήτες. Ποτέ καμιά αστοδημοκρατική και καμιά κόκκινη χώρα δεν είχε τη λογική των ανοιχτών συνόρων στην φτηνή και υποδουλωμένη εργασία. Δεν είναι τυχαίο αντίθετα ότι παγκόσμιος πρωταθλητής σε αυτή την εισαγωγή απόλυτα δίχως δικαιώματα ξένων εργατών, πολλές φορές περισσότερων από το δικό της εργατικό πληθυσμό, είναι η Σαουδική Αραβία των ραντιέρηδων του πετρελαίου.
Για κάθε δημοκράτη τα ανοιχτά σύνορα σημαίνουν ανοιχτά σε ελεύθερους ανθρώπους. Ανοιχτά σύνορα για τους ταξιδιώτες, ανοιχτά για τους πολιτικούς πρόσφυγες, ανοιχτά για την ένωση των οικογενειών. Ανοιχτά με απόλυτη προστασία της παραμονής. Ανοιχτά σύνορα δίχως αληθινά πολιτικά δικαιώματα γι αυτούς που τα διαβαίνουν είναι η προετοιμασία του οικονομικού και πολιτικού φασισμού για όλους. Και αυτό δεν αφορά τόσο πολύ τους ντόπιους εργάτες όσο τους ήδη εγκατεστημένους μετανάστες. Οι διαρκώς νέες φουρνιές φτηνών εργατικών χεριών προορίζονται να μειώνουν το κάθε φορά καταχτημένο μέσο μισθό στη ντόπια αγορά εργασίας χώρα αυξάνοντας σε ασύλληπτα μεγέθη τον εφεδρικό στρατό των ανέργων. Ιδιαίτερα έχουν σα στόχο να νουθετούν και εν ανάγκη να εκτοπίζουν τους ως χτες φτηνότερους μετανάστες εργάτες. Είναι χαρακτηριστικό που η κυβέρνηση Σημίτη , η κατ' εξοχή κυβέρνηση δουλοκτητών, για να ικανοποιήσει τους εργολάβους της των ολυμπιακών σπιτιών τους πρόσφερε μερικές χιλιάδες πακιστανών για να εκτοπίσουν τους ακριβούς πλέον (γι´ αυτούς) αλβανούς οικοδόμους της προηγούμενης εποχής. Από την άλλη μεριά, και ακόμα βαθύτερα, οι διαρκώς νέες εισαγόμενες μαζικές φουρνιές έχουν σα στόχο να απομακρύνουν παραπέρα και να κάνουν όλο και πιο δύσκολο να ικανοποιηθεί το αίτημα για πολιτικά δικαιώματα των προηγούμενων μεταναστευτικών κυμάτων. Είναι δύσκολο να γίνει αποδεκτό από τη ντόπια κοινή γνώμη να αποφασίζουν σαν ισότιμοι πολίτες για την τύχη της χώρας μέσα σε λίγα χρόνια ένα εκατομμύριο μετανάστες και άλλο δύο, ή τέσσερα όπως θα ήθελαν μερικοί από αυτούς. Οι "φιλελεύθεροι " δουλοκτήτες για να συσπειρώσουν τους δημοκράτες στην αντιαπαγορευτική τους πολιτική επικαλούνται την κτηνωδία των ελληνικών αρχών απέναντι στους παράνομους μετανάστες και τον δίκαιο πόθο των τελευταίων να βρούνε δουλειά και ψωμί. Επικαλούνται μάλιστα και την πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό που τους οδήγησε σε αυτήν την κατάσταση.
Όμως αντίστροφα από τους ισχυρισμούς τους η βαναυσότητα των αρχών είναι η άλλη όψη της επίσημης κρατικής εφαρμογής της γραμμής των ανοιχτών συνόρων. Οι δουλοχτήτες ελέγχουν και ρυθμίζουν την ποσότητα της παράνομης μετανάστευσης και μεταχειρίζονται όπως θέλουν το ανθρώπινο υλικό της. Πάνω σ´ αυτό γυμνάζουν εντελώς ελεύθερα το νέο φασιστικό αστυνομικό στρατό που διαμορφώνουν. Το ρεύμα της παράνομης μετανάστευσης προς την Ελλάδα είναι τόσο ισχυρό όσο είναι τελικά αυξημένες οι δυνατότητες για μια παράνομη μετανάστευση να πραγματοποιηθεί. Τα σημερινό ελληνικό κράτος δέρνει, σκοτώνει και εισάγει λαθρομετανάστες.
Για τους δημοκράτες η αληθινή πάλη ενάντια στη λαθρομετανάστευση δεν είναι στα σύνορα , αλλά στην καρδιά της χώρας. Πιο ειδικά βρίσκεται πρώτα στη σκληρή πάλη ενάντια στο σπάσιμο του μεροκάματου στους χώρους και τους κλάδους δουλειάς και δεύτερο στην ακόμα πιο σκληρή πολιτική πάλη για πολιτικά δικαιώματα στους μετανάστες. Εκεί βρίσκεται η αποτροπή του ίδιου του παράνομου μεταναστευτικού κύματος. Σε ότι αφορά την επίκληση του αντιιμπεριαλισμού έχουμε να πούμε τούτο: Η αντιιμπεριαλιστική πάλη δεν δίνεται από λαούς χωρίς πολιτική οργάνωση μέσα στη δική τους χώρα. Τούτος εδώ ο λαός δεν μπορεί να βοηθήσει τον παγκόσμιο αντιιμπεριαλιστικό αγώνα αν είναι πολιτικά διαλυμένος, δίχως συνδικάτα και γεμάτος σοβινισμό, ξενοφοβία και τελικά ρατσισμό. Αυτό ισχύει για όλους τους ευρωπαϊκούς λαούς. Η ψυχική αφομοίωση του μεταναστευτικού προλεταριάτου στο προλεταριάτο της χώρας υποδοχής είναι η πρώτη αναγκαία συνθήκη κάθε πρακτικού διεθνισμού. Από την άλλη ούτε οι λαοί της χώρας προέλευσης θα βοηθιούνται στην κοινωνική και εθνική τους απελευθέρωση και στον αντιιμπεριαλιστικό-διεθνιστικό τους αγώνα αν τα μαχητικά και ανήσυχα στοιχεία τους, που αποτελούν τον κορμό του πληθυσμού που μεταναστεύει, ταπεινώνονται και μαθαίνουν να συγκρούονται και να αλληλομισιούνται με τους εργάτες και γενικά τους λαούς της χώρας υποδοχής.


Βιομηχανικό σαμποτάζ και καθεστωτικός αντιρατσισμός

Πραγματικά σήμερα οι ζωοδότες του εθνορατσισμού είναι οι τάχα αριστεροί καθεστωτικοί αντιρατσιστές. Τα πολιτικό τους πρόγραμμα δεν ταυτίζεται απλά και μόνο με την χρησιμοποίηση της μετανάστευσης και της φτηνής εργασίας για την προώθηση της οικονομικής εκμετάλλευσης σε βάρος των εργαζομένων. Για την ακρίβεια η οικονομική υπερεκμετάλλευση των εργαζομένων είναι ένα από τα μέσα που χρησιμοποιούν για να πετύχουν τον κεντρικό τους πολιτικό στόχο που είναι η παραγωγική και πολιτική απομάκρυνση της χώρας και του λαού από τη δυτικοευρωπαϊκή της κίνηση. Μιλάνε πάντα για πάλη ενάντια στον δυτικό καπιταλισμό και μάλιστα ενάντια στις πιο φιλελεύθερες εκδοχές του. Και τούτο γιατί είναι υπερασπιστές του κάθε κρατικού, γραφειοκρατικού ,και τελικά φασιστικού καπιταλισμού. Φωνάζουν πάντα ενάντια στην σχετικά πιο δημοκρατική Δύση του οικονομικού μονοπώλιου και ποτέ ενάντια στις κτηνώδεις δικτατορίες του ανατολικού στρατιωτικού μονοπώλιου. Καταδικάζουν τους επεκτατιστές του Ισραήλ, αλλά όχι τους γενοκτόνους της Χαμάς. Υπερασπίζουν την Ιντιφάντα αλλά όχι τον ηρωϊκό αγώνα του τσετσένικου λαού ενάντια στους χίλιες φορές χειρότερους ρώσους σφαγείς και βασανιστές, ενώ έχουν υπερασπίσει πάντα με ασύλληπτη συνέπεια τους Σέρβους εθνοεκκαθαριστές στο όνομα του αντιδυτικού αγώνα. Στο μεταξύ πηγαίνουν στη Γένοβα για να συγκρουστούν χωρίς μεγάλα ρίσκα με την ιταλική αστυνομία, αλλά κανείς τους δεν πηγαίνει στο Πεκίνο, ούτε κάνει θέμα, όταν γίνεται εκεί μια συνάντηση του ΠΟΕ. Στο βάθος το πολιτικό τους πρόγραμμα είναι η συμμετοχή της χώρας μας στο διεθνές πλιάτσικο που ετοιμάζει ο ανατολικός νεοναζιστικός άξονας Μόσχας -Πεκίνου-Τεχεράνης επικεφαλής όλων των φασιστών του πλανήτη. Αυτό δεν θα μπορέσουν να το πετύχουν όσο αυτή η χώρα στηρίζεται παραγωγικά στην ανεπτυγμένη βιομηχανία και τις σύγχρονες υπηρεσίες που τη συνδέουν με τον ευρωπαϊκό καπιταλισμό σε όλα τα επίπεδα. Γι´ αυτό χτυπάνε μέχρι να κλείσουν, στο όνομα του αντικαπιταλισμού κάθε μεγάλη βιομηχανική μονάδα με εξαίρεση τις επιχειρήσεις του πράκτορα της ΚGB Κόκκαλη. Το οικονομικό τους πρόγραμμα είναι ή χώρα να γεμίσει από μικρές βιοτεχνίες, από επιχειρήσεις στα Βαλκάνια σε συμμαχία με την αναγεννημένη νομενκλατούρα, από Λουκόιλ και από Γκάζπρομ. Όμως από την άλλη οι ίδιοι άνθρωποι θέλουν να είναι μέσα στην Ευρώπη για να εισπράττουν από αυτήν κονδύλια και διεθνές κύρος. Όταν η μεγάλη βιομηχανία καταρρέει και η Ελλάδα γίνεται παραγωγικός ουραγός της Ευρώπης ο μόνος δρόμος για να διατηρήσει κάποια ανταγωνιστικότητα είναι να μειώσει στο ελάχιστο τα μεροκάματα. Μόνο έτσι και για λίγο μπορεί η μικρομεσαία βιοτεχνία να αντιροπίσει τη βιομηχανική καταστροφή. Στη συνέχεια μια νέα βύθιση του μεροκάματου και τελικά ένα νέο κύμα μεταναστών θα χρειαστεί. Έτσι λοιπόν εξηγείται πως οι ίδιοι άνθρωποι που ηγούνται της εκστρατείας για τα ανοιχτά σύνορα είναι σε όλα αντιφιλελεύθεροι εκτός όταν πρόκειται για την ελευθερία της διακίνησης του εμπορεύματος εργατική δύναμη. Έτσι εξηγείται πως είναι και ευρωπαίοι και αντιευρωπαίοι, έτσι εξηγείται που είναι και με το ΠΑΣΟΚ και ενάντιά του, έτσι εξηγείται που είναι και εθνικιστές και διεθνιστές, που είναι και με τους αναρχικούς και με το στρατό. Έτσι εξηγείται τελικά που είναι Συνασπισμός.
Είναι οι πολιτικές θέσεις του Συνασπισμού από πάνω ως κάτω που κυριαρχούν πάντα σε αυτό το Φεστιβάλ, ενώ ο ίδιος ο πολυπρόσωπος Συν μόνο στην ιστοσελίδα του δείχνει τη σχέση του με αυτό για να μην ενοχλήσει τους ανεξάρτητους. Όχι τυχαία οι διοργανωτές, το Συντονιστικό των μεταναστευτικών οργανώσεων και το Δίκτυο κοινωνικής υποστήριξηςπροσφύγων και μεταναστών, χειραγωγημένα από τον ΣΥΝ έκαναν μεγάλη προσπάθεια με τεχνάσματα και συκοφαντίες και με τη βοήθεια των κυβερνητικών να εμποδίσουν την είσοδο της Αντιναζιστικής Πρωτοβουλίας στο Φόρουμ των αντιρατσιστικών οργανώσεων το 1998.
Ότι και να κάνουν όμως τα ζητήματα που βάζει η ΟΑΚΚΕ και η Αντιναζιστική τελικά αυτά θα συζητηθούν στους δημοκρατικούς κύκλους. Αυτό θα μπορούσε θεωρητικά να γίνει και σε αυτό το Φεστιβάλ, όμως η πείρα έχει αποδείξει ότι οι συζητήσεις που διεξάγονται σε αυτό δίνουν ελάχιστο χρόνο, κανένα εισηγητικό δικαίωμα και κανένα δικαίωμα δευτερολογίας στην αντίθετη γραμμή. Για να συμπεριφερθεί κανείς δημοκρατικά σε ένα ζήτημα πρέπει να έχει μάθει να συμπεριφέρεται σε όλα. Σε κάθε περίπτωση το ζήτημα του αντιρατσισμού στην Ελλάδα θα το κρίνει η ανοιχτή, πλατειά και επώδυνη ταξική πάλη.
Αργά ή γρήγορα οι τίμιοι διεθνιστές και δημοκράτες θα ξεχωρίσουν
τον αντιρατσισμό των επαναστατών και των δημοκρατών από εκείνον των εκμεταλλευτών.

Αθήνα 4-7-2002
Οργάνωση για την Ανασυγκρότηση του ΚΚΕ (ΟΑΚΚΕ).
Χαλκοκονδύλη 35. Τηλ, φαξ. 0105232553.

[Επισκέπτης]

Σήμερα ποια είναι η θέση της ΟΑΚΚΕ για τη λαθρομετανάστευση, την εισβολή και τον εποικισμό;

[εκρεμμές]

Η σημερινή της θέση είναι βασιλικώτερη του βασιλέος. Είναι πιο "αντιρατσίστρια" και από όσους καταγγέλλει εδώ. Έχει πραγματοποιήσει στροφή 180 μοιρών.

Μόνο στην αμερικανοδουλεία της παραμένει αταλάντευτα σταθερή.