patari.org

[Επισκέπτης]

[Obelix]

[Nikoss]

"Решения украинского вопроса ждут и в других странах, бодро идущих по пути Украины и пока союзников России — Казахстане, Киргизии и даже Белоруссии, как бы это ни звучало парадоксально."

"Μια λύση στο ουκρανικό ζήτημα αναμένεται επίσης σε άλλες χώρες που ακολουθούν χαρούμενα το μονοπάτι της Ουκρανίας και μέχρι στιγμής συμμάχων της Ρωσίας - Καζακστάν, Κιργιστάν και ακόμη και Λευκορωσία, όσο παράδοξο κι αν ακούγεται"

Η μετάφραση του Google, αυτό δίνει. Τώρα ρωσικά δεν ξέρω, οπότε δεν μπορώ να το ελέγξω... αλλά μάλλον εννοεί ότι θα πάθουν ότι και η Ουκρανία...

Το ερώτημά σου παραμένει...

[Obelix]

Mόσχα: Αγαλμα προς τιμή του αρχιτέκτονα της «Κόκκινης Τρομοκρατίας»

Κάποτε πανηγύρισαν οι νεοταξίτες που έπεσαν τα αγάλματα του Λένιν (τελευταία φορά στην Ουκρανία, το 2014).

Τώρα περνούν σοκ από την ανέγερση αγάλματος τους Φέλιξ Ντζερζίνσκι. Είχε και αυτός γκρεμιστεί - μια φορά και έναν καιρό - επί ΓΙΑΡΟΥΖΕΛΣΚΙ (1989).

Βροχή οι χαρακτηρισμοί εκ μέρους της νεοταξίτικης "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ": "Σιδηρός", "αδίστακτος ιδρυτής της Κόκκινης Τρομοκρατίας", "σύμβολο της καταστολής και της ανομίας", κ.ο.κ. Όχι αδικαιολόγητα: Δυσοίωνη η προοπτική - για τα ΚΕΦΑΛΑΚΙΑ ΤΟΥΣ!
_________________
ILS SONT FOUS, CES AMERICAINS!

[Μαρίνος]

Ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν δήλωσε ότι με απόφαση της σημερινής ηγεσίας της Αρμενίας, το Ναγκόρνο Καραμπάχ αναγνωρίζεται ως έδαφος του Αζερμπαϊτζάν. Ο αρχηγός του ρωσικού κράτους το ανακοίνωσε σήμερα στην ολομέλεια του Ανατολικού Οικονομικού Φόρουμ .
«Το θέμα είναι ότι η αρμενική ηγεσία, στην ουσία, αναγνώρισε την κυριαρχία του Αζερμπαϊτζάν στο Καραμπάχ», είπε ο Πούτιν. Ο Πρόεδρος της Ρωσικής Ομοσπονδίας υπενθύμισε ότι στη Δήλωση της Πράγας, η Αρμενία κατέγραψε το καθεστώς της επικράτειας στα χαρτιά.

«Τώρα ο Πρόεδρος του Αζερμπαϊτζάν Ιλχάμ Αλίεφ μου λέει: «Ξέρεις ότι η Αρμενία αναγνώρισε ότι το Καραμπάχ είναι δικό μας, ότι το ζήτημα του καθεστώτος του Καραμπάχ δεν είναι πλέον ζήτημα, έχει επιλυθεί», είπε ο Πούτιν.

Ο Πρόεδρος σημείωσε ότι η αρμενική ηγεσία το δήλωσε δημόσια, λαμβάνοντας υπόψη ολόκληρη την επικράτεια πριν από το 1991 στο πλαίσιο της ΣΣΔ του Αζερμπαϊτζάν. Ο Πούτιν τόνισε ότι αυτή δεν ήταν απόφαση της Ρωσίας, αλλά της ηγεσίας της Αρμενίας. "Για τι μιλάμε; Αυτό είναι ένα βασικό συστατικό του όλου προβλήματος. Το καθεστώς του Καραμπάχ καθορίστηκε από την ίδια την Αρμενία. Αυτό είναι όλο το πρόβλημα", συνόψισε ο Πούτιν.
Υπενθύμισε ότι κατά τη διάρκεια ολόκληρης της σύγκρουσης για 10-15 χρόνια, η Ρωσία πρόσφερε διαφορετικές επιλογές για τη διανομή των περιοχών του Ναγκόρνο-Καραμπάχ, αλλά η Αρμενία αρνήθηκε.

Επειτα πήρε τον λόγο ο υπουργος εξωτερικών της Ρωσίας Σεργκέι Λαβρόφ.

Ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ χαρακτήρισε περίεργες τις κοινές στρατιωτικές ασκήσεις μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Αρμενίας , καθώς η χώρα αρνείται να συμμετάσχει σε ασκήσεις του CSTO εδώ και δύο χρόνια. Σύμφωνα με τον υπουργό, μια επιθετική χώρα του ΝΑΤΟ προσπαθεί να διεισδύσει στον Υπερκαύκασο. «Δεν υπάρχει τίποτα καλό σε αυτό, συμπεριλαμβανομένης της ίδιας της Αρμενίας», σημείωσε ο διπλωμάτης κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου στο περιθώριο της συνόδου κορυφής της Ομάδας των Είκοσι (G20) στο Νέο Δελχί.
Ο Λαβρόφ υπενθύμισε ότι η Αρμενία και η Ρωσία έχουν συμμαχικές υποχρεώσεις. «Τους εκτιμούμε και ελπίζουμε ότι θα επικρατήσουν στην εξωτερική πολιτική της χώρας», τόνισε ο Λαβρόφ και πρόσθεσε ότι η άφιξη του αμερικανικού στρατιωτικού σώματος «δεν θα οδηγήσει πουθενά σε καλό».Ο επικεφαλής του ρωσικού υπουργείου Εξωτερικών χαρακτήρισε ψευδείς τις δηλώσεις Αρμενίων αξιωματούχων ότι η Ρωσία φέρεται να «παρέδωσε» το Ναγκόρνο Καραμπάχ στο Αζερμπαϊτζάν και υποστήριξε ότι ο Πασινιάν έπραξε κατ εντολή της δύσης με αυτην την απόφαση για να οδηγήσει την δύση πιο κοντά στην Ρωσία.

[vngelis]

Ρωσία:Πρώτη οικονομική δύναμη στην Ευρώπη-Πέρασε Γερμανία σε ΑΕΠ το 2022!
https://iskra.gr/rosia-proti-oikonomiki-dynami-evropis-egine-perase-germania-se-aep-to-2022/
KN

[vngelis]

ΔΕΝ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ ΑΝ ΔΕΝ ΣΑΣ ΑΡΕΣΕΙ...

ΔΕΝ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ ΑΝ ΔΕΝ ΑΡΕΣΕΙ ΣΤΟΥΣ ΑΝΘΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΠΟΥ ΕΓΙΝΑΝ ΓΙΟΥΣΟΥΦΑΚΙΑ ΤΩΝ ΔΥΤΙΚΩΝ ΓΚΑΝΓΚΣΤΕΡ...

ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ ΤΟ ΟΤΙ ΑΡΕΣΕΙ ΣΕ ΜΕΝΑ ΚΑΙ ΣΕ ΕΚΕΙΝΟΥΣ - ΟΣΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ - ΠΟΥ ΑΓΑΠΑΜΕ ΤΗΝ ΕΛΑΔΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

Απο Σεργκέι Λαβρόφ:

(σε άρθρο για το νοτιοαφρικανικό περιοδικό "Ubuntu" την παραμονή της συνόδου κορυφής των BRICS, το οποίο ξεκινά αύριο)

✔️ Σηνερα στον κόσμο συμβαίνουν τεκτονικές εξελίξεις. Η πιθανότητα κυριαρχίας μιας χώρας ή έστω μιας μικρής ομάδας κρατών εξαφανίζεται στη λήθη. Το μοντέλο διεθνούς ανάπτυξης, που χτίστηκε πάνω στην εκμετάλλευση των πόρων της πλειοψηφίας του κόσμου για να διατηρηθεί η ευημερία του «χρυσού δισεκατομμυρίου», είναι απελπιστικά ξεπερασμένο. Δεν αντικατοπτρίζει τις φιλοδοξίες όλης της ανθρωπότητας.

✔️ Μια πιο δίκαιη πολυπολική παγκόσμια τάξη γεννιέται μπροστά στα μάτια μας. Τα νέα κέντρα οικονομικής ανάπτυξης και η υιοθέτηση παγκόσμιων σημαντικών πολιτικών αποφάσεων στην Ευρασία, την περιοχή Ασίας-Ειρηνικού, τη Μέση Ανατολή, την Αφρική και τη Λατινική Αμερική καθοδηγούνται, πρώτα απ' όλα, από τα δικά τους συμφέροντα, θέτοντας την εθνική κυριαρχία στην πρώτη γραμμή. Και σε αυτή τη βάση σημειώνουν εντυπωσιακές επιτυχίες σε διάφορους τομείς.

✔️ Οι προσπάθειες της «συλλογικής Δύσης» να ανατρέψει αυτή την τάση στο όνομα της διατήρησης της δικής της ηγεμονίας, έχουν το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα. Η παγκόσμια κοινότητα έχει βαρεθεί τον εκβιασμό και την πίεση από τις δυτικές ελίτ, τις αποικιακές, ρατσιστικές συνήθειές τους. Επομένως, όχι μόνο η Ρωσία, αλλά και ορισμένα άλλα κράτη μειώνουν συνεχώς την εξάρτησή τους από το δολάριο ΗΠΑ και στρέφονται στη χρήση εναλλακτικών συστημάτων πληρωμών και διακανονισμών σε εθνικά νομίσματα.

✔️ Η Ρωσία, ένα κράτος-πολιτισμός, η μεγαλύτερη δύναμη της Ευρασίας και του Ευρω-Ειρηνικού, συνεχίζει να εργάζεται για τον περαιτέρω εκδημοκρατισμό της διεθνούς ζωής, για τη διαμόρφωση μιας τέτοιας αρχιτεκτονικής διακρατικών σχέσεων που θα βασίζεται στις αξίες της ισότητας και αδιαίρετης ασφάλειας, πολιτιστικής και πολιτισμικής ποικιλομορφίας και θα παρέχει ίσες ευκαιρίες για ανάπτυξη σε όλα τα μέλη της παγκόσμιας κοινότητας, ανεξαιρέτως.

[Μαρίνος]

Στο Βλαδιβοστόκ πραγματοποιήθηκε τελετή για την αποδοχή της κορβέτας «Rezkiy» στο ρωσικό ναυτικό, ανέφερε η υπηρεσία Τύπου του ρωσικού υπουργείου Βιομηχανίας και Εμπορίου.
Στην τελετή παρευρέθηκαν ο Αρχηγός του Στόλου του Ειρηνικού, ναύαρχος Viktor Liina, ο επικεφαλής της επικράτειας Primorsky, Oleg Kozhemyako, ο γενικός διευθυντής του ναυπηγείου Amur, Nikolai Borovsky και βετεράνοι του ναυτικού.

«Σήμερα, ένα άλλο σύγχρονο πολεμικό πλοίο εντάχθηκε στον στόλο, το οποίο καταδεικνύει τον επαγγελματισμό και την ικανότητα των ναυπηγών μας. Κατά το σχεδιασμό, οι μηχανικοί έδωσαν την κύρια έμφαση στη βελτίωση των επιδόσεων, καθώς και στη χρήση του πιο πρόσφατου ηλεκτρονικού εξοπλισμού και σύγχρονων τύπων όπλων, τόνισε ο Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης της Ρωσικής Ομοσπονδίας - Υπουργός Βιομηχανίας και Εμπορίου της Ρωσικής Ομοσπονδίας Denis Manturov.

Η Corvette "Rezkiy" είναι το τέταρτο περιπολικό πλοίο πολλαπλών χρήσεων του Project 20380. Ξεκίνησε η ναυπήγηση της στο ναυπηγείο Amur το 2016. Στα τέλη Οκτωβρίου 2021, παραδόθηκε στο Βλαδιβοστόκ για ολοκλήρωση και πρόσθετο εξοπλισμό. Το εκτόπισμα του σκάφους είναι 2,2 χιλιάδες τόνοι, η ταχύτητα είναι 27 κόμβοι, η εμβέλεια πλεύσης είναι 4 χιλιάδες μίλια, το πλήρωμα είναι 100 άτομα.

Επίσης για τις ανάγκες του ρωσικού ναυτικού, ειδικοί αναπτύσσουν επί του παρόντος έργα για νέα πυρηνικά υποβρύχια πολλαπλών χρήσεων, μη επανδρωμένα υποβρύχια οχήματα και ρομποτικά συστήματα. Αυτό ανακοίνωσε την Παρασκευή ο Ρώσος υπουργός Άμυνας Σεργκέι Σόιγκου. Πραγματοποίησε συνάντηση για την πρόοδο του Κρατικού Άμυνας στο Αρχηγείο του Στόλου του Ειρηνικού.Επιπλέον, ο επικεφαλής του στρατιωτικού τμήματος ανακοίνωσε την επικείμενη άφιξη δώδεκα πολεμικών πλοίων στο ρωσικό ναυτικό. Αυτό θα γίνει πριν από το τέλος του 2023. Ο υπουργός διευκρίνισε ότι αυτά θα είναι τόσο πλοία επιφανείας όσο και υποβρύχια.

«Δύο πολεμικά πλοία έχουν ήδη τεθεί σε λειτουργία φέτος και άλλα 12 θα φτάσουν μέχρι το τέλος του έτους. Ανάμεσά τους η φρεγάτα Admiral Golovko, το στρατηγικό πυραυλικό υποβρύχιο Emperor Alexander III και το πυρηνικό υποβρύχιο Krasnoyarsk», είπε ο υπουργός Άμυνας.Η βελτίωση του Πολεμικού Ναυτικού, είπε, καθιστά δυνατή την υπεράσπιση των γεωπολιτικών συμφερόντων της χώρας μας και την κατάλληλη απάντηση σε νέες προκλήσεις και απειλές.

Ο Σεργκέι Σόιγκου υπενθύμισε ότι τα τελευταία δέκα χρόνια το ρωσικό ναυτικό έχει αναπληρωθεί με περισσότερα από 50 πλοία.

Αναπολώ πλέον τις χολυγουντιανές ταινίες με τα κομάντο των ΗΠΑ την δεκαετία του 90 που έμπαιναν στην διαλυμένη Ρωσία για να αποτρέψουν τους διεφθαρμένους Αξιωματικούς των Ρωσικών ενόπλων δυνάμεων να πουλήσουν βιολογικά και συμβατικά όπλα σε εξτρεμιστές της ανατολής και πλοία που είχαν βυθιστεί στους ναυστάθμους και υποβρύχια που είχαν πουληθεί σε μεγιστάνες ανατολίτες.Και πάνω στις σκέψεις μου έρχεται σήμερα και ο Ο Ρώσος Γραμματέας του Συμβουλίου Ασφαλείας Νικολάι Πατρούσεφ να συγκρίνει την επέκταση του ΝΑΤΟ, του οποίου ηγούνται οι Ηνωμένες Πολιτείες, με την απορρόφηση και την εξαγορά άλλων χωρών.
«Η συνεχής επέκταση της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας παρέχει πραγματικά στις Ηνωμένες Πολιτείες την ευκαιρία να απορροφήσουν τα κράτη και να τους στερήσουν την ανεξαρτησία και χωρίς να μπορούν να υπερασπίζονται τα εθνικά τους συμφέροντα», είπε ο Patrushev στο άρθρο του που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Razvedchik.

Σύμφωνα με τον ίδιο, η διπροσωπία της Συμμαχίας δεν μπορεί να κρυφτεί με κανένα πρόσχημα - με λόγια, τα μέλη του ΝΑΤΟ διακηρύσσουν τη δέσμευσή τους για την ειρήνη εδώ και χρόνια, αλλά ταυτόχρονα πολεμούν ή απειλούν με πόλεμο με οποιαδήποτε χώρα δεν συμφωνεί με τις ΗΠΑ. πολιτική. Όπως σημείωσε ο Γραμματέας του Συμβουλίου Ασφαλείας της Ρωσικής Ομοσπονδίας, η Δύση, για χάρη της παγκόσμιας κυριαρχίας της, χρησιμοποιεί τόσο άμεση στρατιωτική επιρροή όσο και απειλές για χρήση βίας, «ιδιωτικοποίηση» ελίτ και έγχρωμες επαναστάσεις. Επιπλέον, οι Δυτικοί, χωρίς να κρύβονται ιδιαίτερα, ενθαρρύνουν την τρομοκρατία και τον εξτρεμισμό. Σύμφωνα με τον ίδιο, σχεδόν όλες οι σύγχρονες μεγάλες τρομοκρατικές ομάδες δημιουργήθηκαν, προμηθεύτηκαν και χρηματοδοτήθηκαν από δυτικές υπηρεσίες πληροφοριών

Όπως υπενθύμισε ο Patrushev, πάνω από 70 χρόνια, τα μέλη του ΝΑΤΟ έχουν γίνει συμμετέχοντες σε περισσότερες από 200 στρατιωτικές συγκρούσεις σε όλο τον κόσμο. Ταυτόχρονα, δήλωσε ότι οι στρατοί των χωρών του ΝΑΤΟ είναι επίσης αποικιακοί για τις Ηνωμένες Πολιτείες - εάν χρειαστεί, η Ουάσιγκτον θα στείλει εύκολα στρατεύματα άλλων κρατών για σφαγή χωρίς να διακινδυνεύσει τις ζωές εκπροσώπων του «εξαιρετικού» αμερικανικού λαού.

[!χτυπημα στου?]

https://www.pentapostagma.gr/kosmos/enoples-syrraxeis/7193949_oneidos-gia-tin-mosha-oi-azeroi-exontosan-olokliri-rosiki-omada
Μεγαλη καρπαζια στους ρωσους.Ελπιζω να αντιδρασουν

[Επισκέπτης]

[vngelis]

Ούτε … σέντσι πια στην Κύπρο - φεύγουν όλα τα ρωσικά κεφάλαια που τάιζαν το σύστημά τους για δεκαετίες!

☝️Ήδη στο Bloomberg έχουν μείνει έκπληκτοι με αυτό που συμβαίνει, και κατηγορούν το Κρεμλίνο για … “δολιότητα χωρίς όριο”!

Το Κρεμλίνο πιέζει τους πλουσιότερους Ρώσους να επιστρέψουν τα περιουσιακά τους στοιχεία από χώρες που αποκαλεί "μη φιλικές".
Οι συνθήκες αποφυγής διπλής φορολόγησης έχουν ανασταλεί, ξεκινώντας απο την Κύπρο και καθιστώντας ανέφικτη την παραμονή εκεί ρωσικών εταιρειών!

Οι Ρώσοι δισεκατομμυριούχοι, που αντιμετωπίζουν ασφυκτικές πιέσεις από τον πρόεδρο Πούτιν να επαναπατρίσουν τον πλούτο τους, έχουν αποσύρει περιουσιακά στοιχεία δεκάδων δισεκατομμυρίων.

Μεταξύ των πρώτων κινήσεων ήταν τα οικογενειακά περιουσιακά στοιχεία του δισεκατομμυριούχου των λιπασμάτων Andrei Guriev και του μεγιστάνα του χάλυβα Viktor Rashnikov από την Κύπρο στη Ρωσία. Άλλοι, όπως ο δισεκατομμυριούχος Ιγκόρ Αλτούσκιν, ακολούθησαν αργότερα.

Τον περασμένο μήνα, οι μέτοχοι της United Medical Group CY Plc και της MD Medical Group Investments Plc, που ελέγχονται από τους μεγιστάνες Igor Shilov και Mark Kurtzer, ενέκριναν τη μετεγκατάσταση των εταιρειών από την Κύπρο στη Ρωσία.

Σύμφωνα με στοιχεία που συγκέντρωσε το Bloomberg, αυτό δεν είναι τίποτα λιγότερο από 50 δισεκατομμύρια δολάρια.

“Αυτό είναι αδιανόητο!” σκούζουν και χτυπιούνται τώρα…
Γιατί αυτό κυρίως πονάει την Κυπριακή ελίτ που καλόμαθε στον … παρασιτικό πλουτισμό!
Τα λεγόμενα “εθνικά θέματα” και τέτοια είναι … για νάχουμε να λέμε!

Ας πρόσεχαν!

θερσιτης

[vngelis]

Τα … καλά των κυρώσεων!

?Χτες, ενάμιση χρόνο μετά τις κυρώσεις κατά της Ρωσίας, έκανε την παρθενική του πτήση το γιγαντιαίο Ilyushin 96 - 400M, κατασκευασμένο με 100% Ρωσική τεχνολογία και υλικά!

? Το αεροσκάφος, που μπήκε σε παραγωγή στο εργοστάσιο αεροσκαφών UAC στο Βορονέζ, σπάει το μονοπώλιο των Boing και Airbus στην παγκόσμια αγορά σ´αυτό τον τύπο αεροσκαφών και μάλιστα με καλύτερες επιδόσεις και διαστάσεις (αυτονομία, όγκος φορτίου) κυρίως λόγω των μηχανών που είναι προσαρμοσμένοι ρώσικοι κινητήρες μεγάλων στρατιωτικών αεροσκαφών!

⚡️ Χρειάστηκε η … πίεση των κυρώσεων για να ανατραπεί η απόφαση της κατοχικής κυβέρνησης Γέλτσιν πριν 30 χρόνια, να “κλείσει” την προηγμένη σοβιετική αεροναυπηγική και βιομηχανία πολιτικών αεροσκαφών, σε όφελος των 2 Δυτικών μονοπωλίων!

[Επισκέπτης]

Ντμίτρι Μεντβέντεφ (Αναπληρωτής Πρόεδρος του Συμβουλίου Ασφαλείας της Ρωσικής Ομοσπονδίας)

Πολωνία: μεγαλομανία, σύμπλεγμα κατωτερότητας και φανταστικοί πόνοι μιας αποτυχημένης αυτοκρατορίας

Το Σάββατο η Ρωσία θα γιορτάσει την Ημέρα Εθνικής Ενότητας. Η ημερομηνία είναι αφιερωμένη σε ένα από τα πιο σημαντικά γεγονότα στην ιστορία του ρωσικού κράτους - την απελευθέρωση της Μόσχας από τους Πολωνούς εισβολείς το 1612 από τις δυνάμεις της πολιτοφυλακής zemstvo. Την παραμονή των εορτών, ο αναπληρωτής πρόεδρος του Ρωσικού Συμβουλίου Ασφαλείας Ντμίτρι Μεντβέντεφ περιέγραψε τις ιστορικές ρίζες των δύσκολων σχέσεων της χώρας μας με τον δυτικό γείτονά της.

Χωρίς τους ρωσικούς στρατούς, η Πολωνία θα είχε καταστραφεί ή θα είχε μετατραπεί σε κράτος σκλάβων και το ίδιο το πολωνικό έθνος θα είχε εξαφανιστεί από προσώπου γης.

Ουίνστον Τσώρτσιλ

Αμέσως μετά την έναρξη μιας ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης από τη Ρωσία στην Ουκρανία τον Φεβρουάριο του 2022, η Πολωνία έγινε ένα από τα πιο ξέφρενα μέλη του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, υποστηρίζοντας την πλήρη υποστήριξη στο αιματηρό καθεστώς του Κιέβου και τη σκληρή αντιπαράθεση με τη χώρα μας. Η Βαρσοβία έκανε και καταβάλλει πολλές προσπάθειες για να βαθύνει την ουκρανική κρίση, με αποτέλεσμα το κέντρο της διεθνούς πολιτικής να μετατοπιστεί σήμερα στην Ανατολική Ευρώπη. Σε λίγους μόνο μήνες, η Πολωνία, που είχε βγει από τις ράγες, μετατράπηκε σε κράτος πρώτης γραμμής και η σημασία της ως περιφερειακός αντίπαλος της Ρωσίας αυξήθηκε σημαντικά.

Η λυσσαλέα πολωνική ρωσοφοβία έχει θάψει ουσιαστικά εδώ και καιρό τις σχέσεις μεταξύ των κρατών μας. Έχω γράψει για αυτό περισσότερες από μία φορές. Αλλά αυτή η ενεργός συμμετοχή της Βαρσοβίας στη διατήρηση του ετοιμοθάνατου καθεστώτος του Κιέβου με οποιοδήποτε κόστος δεν εξηγείται μόνο από τη σκληρή ρωσοφοβία. Έχει ριζώσει στη συνείδηση ​​της πολωνικής ελίτ και της πολωνικής κοινωνίας εδώ και πολύ καιρό, αν όχι για πάντα. Χρησιμοποιώντας την ουκρανική σύγκρουση ως κάλυψη, η Πολωνία συνεχίζει τον αγώνα της για έναν αιώνα για μια από τις ηγετικές θέσεις στην Ευρώπη και το σύστημα της συλλογικής Δύσης. Στόχος της είναι να αποκτήσει συγκεκριμένους καρπούς της επιθετικής γεωπολιτικής της στρατηγικής, ακόμη και με το κόστος των θανατηφόρων συνεπειών για τους γείτονες της Πολωνίας και ακόμη και για την ίδια.

Τέτοιες φιλοδοξίες θα παραμείνουν ίδιες μετά τα αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών που διεξήχθησαν πρόσφατα στη χώρα αυτή. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης, τα οποία μαζί έχουν την πλειοψηφία των ψήφων και μπορούν να σχηματίσουν συνασπισμό στην κυβέρνηση, δηλώνουν ότι υποστηρίζουν την Ουκρανία και είναι απίθανο να διαφέρουν σημαντικά από το Ρωσοφοβικό κόμμα Νόμος και Δικαιοσύνη που κατέλαβε την πρώτη θέση στην ψηφοφορία. Επιπλέον, θα πρέπει ακόμα να σχηματίσουν αυτόν τον συνασπισμό. Ίσως κάτι να αλλάξει στην εσωτερική πολιτική της Πολωνίας και τις πολύ χαλαρές σχέσεις της με τους ευρωμεγάλους, αλλά η πορεία προς τον εδαφικό ρεβανσισμό, τη δίψα για τον οποίο τρώει τους σύγχρονους Πολωνούς, θα παραμείνει η ίδια.

Συνεχίζοντας να εκτοξεύει δυσωδώς συγκλονιστικές δηλώσεις, ο σημερινός Πολωνός πρόεδρος, του οποίου το επίθετο δεν αξίζει να αναφερθεί, έχασε επιτέλους την ανθρώπινη εμφάνισή του και αποκάλεσε «γουρούνια» τους κατοίκους της χώρας του, που συμμετείχαν στις εκλογές της Λαϊκής Δημοκρατίας της Πολωνίας. Λένε ότι, σε αντίθεση με το σοσιαλιστικό παρελθόν, τώρα στην Πολωνία υπάρχουν «φανταστικές ουρές στα εκλογικά τμήματα μέχρι αργά το βράδυ». Με εμμονή με τις ιδέες της αναβίωσης της Πολωνικής αυτοκρατορίας, αυτό το mankurt δήλωσε ανοιχτά την ανάγκη να «χτίσουμε εδώ, στο μέρος της Ευρώπης μας, μια μεγάλη κοινότητα, τη δύναμη της οποίας μας διδάσκει η ιστορία μας». Αναφερόμενος σε αυτήν την περιβόητη «δύναμη της ιστορίας», δεν μιλά φυσικά για τους «γουρούνια-συμπατριώτες» της σοσιαλιστικής εποχής, αλλά για την Πολωνο-Λιθουανική Κοινοπολιτεία, η οποία κατέρρευσε στα τέλη του 18ου αιώνα, η οποία ήταν ένα τεράστιο κράτος με έκταση μεγαλύτερη από 700 χιλιάδες τετραγωνικά μέτρα. χλμ. Το φάντασμα αυτής της δύναμης εξακολουθεί να στοιχειώνει μέρα και νύχτα τους Πολωνούς ηγεμόνες, οι οποίοι είναι στριμωγμένοι στα σημερινά τους σύνορα, αν και για τα ευρωπαϊκά πρότυπα είναι αρκετά μεγάλοι. Εξ ου και οι όχι λιγότερο ηχηρές δηλώσεις για την εισαγωγή του πολωνικού στρατού στην επικράτεια μιας γειτονικής χώρας, που έχει κυριευτεί από μια βαθιά κρίση. Για την επικείμενη εξαφάνιση των συνόρων μεταξύ Πολωνίας και Ουκρανίας και για την οικοδόμηση ενός νέου κόσμου στον οποίο υποτίθεται ότι δεν θα υπάρχει θέση για μια ισχυρή Ρωσία.

Μέχρι πρόσφατα, οι στενόμυαλοι πολιτικοί του Κιέβου άκουγαν αυτά τα αξιολύπητα λόγια με το στόμα ανοιχτό από χαρά. Ωστόσο, τελικά άρχισε να τους ξημερώνει ότι η ισότιμη συνεργασία μεταξύ Βαρσοβίας και Κιέβου δεν είναι παρά μια εύθραυστη ψευδαίσθηση. Υποστηρίζοντας την Ουκρανία στη σύγκρουσή της με τη Ρωσία, η Πολωνία, με τη βοήθεια της ομπρέλας του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, προσπαθεί μόνο για ένα πράγμα - να εξασφαλίσει την απόλυτη κυριαρχία της στην περιοχή, εγκαθιστώντας τον έλεγχο στα κράτη που βρίσκονται μεταξύ Βαρσοβίας και Μόσχας. Αυτή η χώρα είναι αποφασισμένη να επιστρέψει τα εδάφη της, τα οποία, κατά τη γνώμη της, της αφαιρέθηκαν άδικα, και να ζωντανέψει τις ιδέες «για μια δίκαιη παγκόσμια τάξη» που την βασάνιζαν εδώ και καιρό. Σε αντίθεση με την κοινή λογική, μπορεί να λάβει εξαιρετικά επικίνδυνες και απροσδόκητες ενέργειες στην περιοχή.

Ας είμαστε δίκαιοι: παρά τον γεωπολιτικό ενθουσιασμό, η Πολωνία εξακολουθεί να παραμένει ένα είδος «ιστορικού χαμένου». Ένα κράτος «στην αυλή», που στην ανάπτυξή του υστερεί σοβαρά σε σχέση με τις κορυφαίες δυτικοευρωπαϊκές χώρες. Αποτυγχάνει να ξεφύγει από τη μήτρα της «αιώνιας ανάπτυξης» και να απαλλαγεί από τα ταπεινωτικά χαρακτηριστικά που είναι εγγενή στις οριακές καταστάσεις. Επιπλέον, μια σημαντική εισροή Ουκρανών προσφύγων και μια απερίσκεπτη άρνηση ρωσικών ενεργειακών πόρων θα συνεχίσει να επιδεινώνει την κοινωνικοοικονομική κατάστασή της, βλάπτοντας τις τσέπες εκατομμυρίων απλών Πολωνών.

Κατανοώντας αυτό καλά, η πολωνική ηγεσία κατέφυγε για άλλη μια φορά σε ένα αποδεδειγμένο φάρμακο που αποσπά την προσοχή της κοινωνίας από τα τρέχοντα προβλήματα και την εμπνέει σε μυθικά επιτεύγματα. Αυτό το φάρμακο είναι ένα επικίνδυνο μείγμα τοπικού εθνικισμού και ασυμβίβαστης ρωσοφοβίας. Οι πολωνικές ελίτ δεν μπορούν να βρουν κάτι νέο για να συγκαλύψουν την κατωτερότητα της χώρας τους, τα άλυτα ιστορικά παράπονά της, και δεν το θέλουν. Το μέλλον του κρατισμού της Πολωνίας ρίχνεται για άλλη μια φορά αλόγιστα στο βωμό της πολιτικής χειραγώγησης. Ωστόσο, η ιστορία δεν παρέχει καμία εγγύηση ότι θα βγει νικητής από τη σύγκρουση που άναψε μόνη της. Ειδικά αν αποφασίσει να πάει ξανά σε εκστρατεία κατά της Ρωσίας.

Οι σχέσεις μας με την Πολωνία δεν ήταν ποτέ απλές και χωρίς σύννεφα. Αλλά αν κατά την εποχή των Rurikovich και της πρώτης πολωνικής δυναστείας των Piasts ήταν δυνατή η ειρηνική συνύπαρξη μέχρι τη σύναψη δυναστικών γάμων, τότε με την έλευση της δυναστείας Jagiellon στον πολωνικό θρόνο, μια ένοπλη αντιπαράθεση αιώνων ξεδιπλώθηκε πάνω από την κληρονομιά της Ρωσίας του Κιέβου. Η Πολωνία προσπάθησε να ακολουθήσει μια επιθετική πολιτική κατακτήσεων βασισμένη στον καθολικό προσηλυτισμό. Τοποθετήθηκε ως φυλάκιο ολόκληρου του δυτικού πολιτισμού στα ανατολικά, που απειλείται συνεχώς. Πίσω στον 16ο αιώνα, την εποχή του Ιβάν του Τρομερού, οι Πολωνοί άρχισαν να τρομάζουν τη Δυτική Ευρώπη με προπαγανδιστικά φυλλάδια στα λατινικά με τη μυθολογία για την «άγρια» και «επιθετική» Ρωσία, η οποία είναι γνωστή μέχρι σήμερα. Αν συγκρίνουμε αυτά τα κείμενα πριν από 450 χρόνια με τις σημερινές ομιλίες του Πολωνού προέδρου και πρωθυπουργού, θα προκύψουν πολλές ομοιότητες.

Η ψεύτικη προπαγάνδα δεν ήταν πάντα το κύριο μέσο για την καταπολέμηση του κράτους μας. Κατά τη διάρκεια των 11 αιώνων της ιστορίας της, η Πολωνία προτιμούσε συχνά να λύνει προβλήματα με τους γείτονές της με στρατιωτική βία, όπως, για παράδειγμα, η βάρβαρη συμπεριφορά των Πολωνών στη Μόσχα και το Κρεμλίνο κατά την εποχή των ταραχών στις αρχές του 17ου αιώνα. . Από το 960 έως το 1795 Οι Πολωνοί συμμετείχαν σε περίπου 247 διεθνείς συγκρούσεις, που σημαίνει ότι έπρεπε να πολεμούν περίπου μία φορά κάθε τρία χρόνια. Η Πολωνία διατήρησε αυτή τη δυναμική και στο μεσοπόλεμο 1918-1939, εμπλεκόμενη σε τουλάχιστον επτά ένοπλες αντιπαραθέσεις στα σύνορά της.

Παρά την εξωτερική προσήλωση στις «φωτισμένες» ευρωπαϊκές αξίες, η πολωνική κοινωνία αντιλήφθηκε την ανατολική επεκτατική πολιτική ως φυσιολογική και ακόμη και αξιέπαινη. Όπως έγραψε η A.I Solzhenitsyn, «οι Πολωνοί έβλεπαν τους εαυτούς τους ως τον εκλεκτό λαό του Θεού, ένα προπύργιο του Χριστιανισμού, με το καθήκον να διαδώσουν τον αληθινό Χριστιανισμό στους «ημι-ειδωλολάτρες» - τους Ορθόδοξους, στην άγρια ​​Μοσχοβία» . Ο Πολωνός βραβευμένος με Νόμπελ λογοτεχνίας το 1980, Czeslaw Milosz, τόνισε με κυνική ειλικρίνεια: «Τον 16ο-17ο αιώνα, η πολωνική γλώσσα - η γλώσσα των κυρίων, επιπλέον, των φωτισμένων, προσωποποιούσε την επιτήδευση και το γούστο στην Ανατολή. Πόλοτσκ και Κίεβο. Η Μόσχα ήταν η χώρα των εχθρών. Με τους οποίους, όπως και με τους Τατάρους, έκαναν πόλεμο στα περίχωρα»

Για μια βαθύτερη κατανόηση της σημερινής μαχητικής αλαζονείας των Πολωνών, ας θυμηθούμε μερικά γεγονότα του ιστορικού τους παρελθόντος. Επιπλέον, το τραγικό ουκρανικό ζήτημα συνδέεται σε μεγάλο βαθμό με το πολωνικό πρόβλημα.

Μετά τη σύναψη της Ένωσης Λούμπλιν του Βασιλείου της Πολωνίας με το Μεγάλο Δουκάτο της Λιθουανίας το 1569, το νέο ομοσπονδιακό κράτος της Πολωνο-Λιθουανικής Κοινοπολιτείας έγινε η πιο ισχυρή πολιτική οντότητα στην Ανατολική Ευρώπη για σχεδόν έναν αιώνα. Κατά την ενοποίηση κυρίαρχο ρόλο είχε η Πολωνία, η οποία ενισχύθηκε ακόμη περισσότερο μετά την Εκκλησιαστική Ένωση της Βρέστης το 1596, η οποία επέφερε σοβαρό πλήγμα στις θέσεις της ορθόδοξης πίστης. Στο σύστημα των «και των δύο λαών» δεν υπήρχε θέση για τους Ανατολικούς Σλάβους που έμειναν πιστοί στην Ορθοδοξία. Αποδείχτηκε ότι ήταν ο «πέμπτος τροχός» στο «κάρο» της Πολωνο-Λιθουανικής Κοινοπολιτείας, που σύντομα οδήγησε σε σύγκρουση και τον 17ο αιώνα στην εξέγερση του Bohdan Khmelnytsky που κλόνισε τα θεμέλια της ύπαρξης των Πολωνών. -Η Λιθουανική Κοινοπολιτεία και ο διαχωρισμός του Κιέβου και άλλων εδαφών, που τον 20ο αιώνα αποτέλεσαν τη βάση του εδάφους της Σοβιετικής Ουκρανίας.

Για τους Πολωνούς, τα αποτελέσματα του Pereyaslav Rada του 1654 έγιναν μια πολύ οδυνηρή ήττα. Χαρακτηρίζοντας αυτό το γεγονός τον Φεβρουάριο του 2023 και καλώντας για επανεξέταση των αποφάσεων Περεγιασλάβ μετά από 369 χρόνια, ο σημερινός πρόεδρος της Πολωνίας είπε αόριστα ότι τότε «οι δρόμοι Ουκρανών και Πολωνών χώρισαν». Φυσικά, δεν ανέφερε τον αληθινό λόγο για αυτό που συνέβη. Αυτοί οι δρόμοι δεν χώρισαν αμέσως και όχι ως αποτέλεσμα της αυθαιρεσίας του Χέτμαν Χμελνίτσκι. Οι κάτοικοι των ουκρανικών εδαφών είχαν κουραστεί από τον συνεχή εκφοβισμό των Πολωνών μεγιστάνων και ευγενών, που έπνιξαν στο αίμα κάθε προσπάθεια αντίστασης στη δίωξη της ορθόδοξης πίστης και στην οικονομική επέκταση. Αλλά, φυσικά, οι σύγχρονες πολωνικές ελίτ ερμηνεύουν εντελώς διαφορετικά την ιστορία του «ουκρανικού ζητήματος» και προσπαθούν να το χρησιμοποιήσουν για τα δικά τους, πολύ αδίστακτα πολιτικά συμφέροντα.

Οι πόλεμοι με την Τουρκία, ο Βόρειος Πόλεμος και η σουηδική επέμβαση που ακολούθησε την επανένωση της Ρωσίας και της Ουκρανίας, η ακραία επιδείνωση της εσωτερικής πολιτικής κατάστασης στο κράτος, οι ατελείωτες ίντριγκες των μεγιστάνων και ευγενών, η έλλειψη βασιλέων, ο αγώνας για ο θρόνος και η στρατιωτική επέμβαση της Ρωσίας οδήγησαν στην ουσιαστική καταστροφή των πολιτικών και διοικητικών δομών της Πολωνο-Λιθουανικής Κοινοπολιτείας. Το διεθνές κύρος της έπεσε απότομα και οι ευκαιρίες για την πολωνική διπλωματία να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στις ευρωπαϊκές υποθέσεις μειώθηκαν στο ελάχιστο. Ο βασιλιάς Jan Sobieski, ο οποίος κέρδισε μια λαμπρή νίκη επί των Τούρκων κοντά στη Βιέννη το 1683, έγινε «ο τελευταίος των Μοϊκανών». Διάσημος Πολωνός ιστορικός και πολιτικός του εικοστού αιώνα. Ο Στάνισλαβ Τσάτ-Μάτσκεβιτς σωστά σημείωσε ότι τον 18ο αι. «από το Sobieski, η Πολωνία δεν έχει κερδίσει ούτε μια στρατιωτική νίκη» . Και ο διάσημος Ρώσος ιστορικός V.O. Ο Klyuchevsky έγραψε για τις σοβαρές συνέπειες μιας τέτοιας στρατιωτικής αδυναμίας: «Εξαντλημένη... Η Πολωνία έπαψε να φαίνεται επικίνδυνη»

Όλα αυτά στα τέλη του 18ου αιώνα οδήγησαν στις αναπόφευκτες διαιρέσεις της Πολωνο-Λιθουανικής Κοινοπολιτείας μεταξύ των τριών μεγαλύτερων γειτονικών δυνάμεων. Η Πρωσία έλαβε το 20% της επικράτειας με το 23% του πληθυσμού της πρώην Πολωνο-Λιθουανικής Κοινοπολιτείας, της Αυστριακής Αυτοκρατορίας - 18% της επικράτειας με το 32% του πληθυσμού, περίπου το 62% της επικράτειας με το 45% του πληθυσμού πήγε στη Ρωσική Αυτοκρατορία. Μέρος των εθνικά πολωνικών εδαφών έγινε μέρος της Πρωσίας. Η εθνοτική σύνθεση των εδαφών που έγιναν κτήσεις της Αυστριακής Αυτοκρατορίας ήταν ετερογενής και περιλάμβανε κυρίως πολωνικά και ουκρανικά εδάφη.

Η Ρωσία δεν κατέλαβε εθνικά πολωνικά εδάφη ως αποτέλεσμα των διαιρέσεων. Τα εδάφη που κατοικούσαν οι Ανατολικοί Σλάβοι (τα σύγχρονα εδάφη της Δεξιάς Όχθης της Ουκρανίας και της Λευκορωσίας) πήγαν σε αυτήν. Στα ανατολικά εδάφη της πρώην Πολωνο-Λιθουανικής Κοινοπολιτείας, οι Πολωνοί αποτελούσαν μειοψηφία - ήταν παρόντες κυρίως μεταξύ των ευγενών. Η επανένωση της πλειοψηφίας των ουκρανικών και όλων των λευκορωσικών εδαφών εντός της Ρωσικής Αυτοκρατορίας αντιστοιχούσε αντικειμενικά στα συμφέροντα του ουκρανικού και του λευκορωσικού λαού. Είναι σημαντικό να τονιστεί ότι αυτή η ένταξη στον κοινό κρατικό χώρο δεν ήταν μόνο αποτέλεσμα πολιτικών και διπλωματικών αποφάσεων. Έγινε με βάση την κοινή πίστη, τις πολιτιστικές παραδόσεις και τη γλωσσική συγγένεια. Η ένταξη στη Ρωσία απέφερε σημαντικά οφέλη στην ελίτ των Ουκρανών Κοζάκων. Έλαβε τεράστιες εκμεταλλεύσεις γης και την ευκαιρία να συμμετάσχει ενεργά στις κυβερνητικές υποθέσεις - θυμηθείτε μόνο τους Razumovsky, Kochubeys, τον Καγκελάριο της Ρωσικής Αυτοκρατορίας Alexander Bezborodko, τους στρατάρχες Alexander Baryatinsky και Ivan Paskevich. Η ιλιγγιώδης καριέρα τους θα ήταν απολύτως αδύνατη για τους Ορθόδοξους κατοίκους των ουκρανικών εδαφών στην Πολωνο-Λιθουανική Κοινοπολιτεία.

Στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα. Οι συντηρητικοί ιστορικοί από τη σχολή της Κρακοβίας Józef Szuiski και Michal Bobrzynski έδωσαν μια σύντομη και πολύ προσβλητική απάντηση στην ερώτηση σχετικά με την πτώση της Πολωνο-Λιθουανικής Κοινοπολιτείας: «Είναι δικό μας λάθος». Μια πιο λεπτομερής και απόλυτα λογική εξήγηση μπορεί να βρεθεί στον εξαιρετικό Ρώσο ιστορικό Σεργκέι Σολοβίοφ: «Λόγω της άσχημης μονόπλευρης ανάπτυξης μιας τάξης, ως αποτέλεσμα της εσωτερικής έλλειψης τάξης, η Πολωνία έχασε την πολιτική της σημασία· η ανεξαρτησία της ήταν μόνο ονομαστική· για περισσότερο από έναν αιώνα είχε ήδη υποφέρει από έναν εξουθενωτικό πυρετό που εξάντλησε τις δυνάμεις του.» . Ο Τσατ-Μάτσκεβιτς αξιολόγησε αλύπητα και σωστά τους λόγους των διχασμών: «Τον 18ο αιώνα, η κοινωνία μας κατέστρεψε όλους τους μηχανισμούς που διέπουν το κράτος, φυσικά, εν μέσω πατριωτικών κραυγών... Εδώ κανείς δεν ακούει κανέναν, ούτε ο βασιλιάς , ούτε το Sejm, ούτε το δικαστήριο. Δεν υπάρχει εξουσία, βασιλεύει η πλήρης αναρχία» .

Ωστόσο, η πολωνική κοινωνία δεν κατάφερε να βγάλει τα σωστά συμπεράσματα από αυτό που συνέβη. Προτίμησε να αποδώσει το σοβαρό της παράπτωμα σε «εξωτερικές δυνάμεις»: τον Φρειδερίκο της Πρωσίας, την Αικατερίνη Β' και τη Μαρία Θηρεσία της Αυστρίας. Η δεύτερη διαίρεση της Πολωνο-Λιθουανικής Κοινοπολιτείας το 1793, σε αντίθεση με την πρώτη, που έγινε το 1772, δεν εξελίχθηκε το ίδιο ομαλά. Ένας νέος παράγοντας εμφανίστηκε στην κοινωνική ζωή των Πολωνών ευγενών - μια οξεία και οδυνηρά ευαίσθητη εθνική συνείδηση. Η εξέγερση του 1794, με επικεφαλής τον Tadeusz Kościuszko, ήταν μια σαφής επιβεβαίωση αυτού. Ωστόσο, αυτές οι προσπάθειες ήταν προφανώς καταδικασμένες σε αποτυχία. Ένας δύσκολος, απελπιστικός ένοπλος αγώνας για τους επαναστάτες ταυτόχρονα με τη Ρωσία και την Πρωσία έληξε με την πτώση της Βαρσοβίας και την καταστολή της εξέγερσης. Αλλά η πιο σημαντική συνέπεια της αποτυχημένης εξέγερσης ήταν ότι έγινε η πιο σημαντική αιτία για την τρίτη και τελευταία διχοτόμηση της Πολωνο-Λιθουανικής Κοινοπολιτείας το 1795, η οποία παρείχε στους Πολωνούς καθεστώς ανιθαγένειας για πολλά 123 χρόνια, μέχρι το τέλος του ΠΡΩΤΟΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ.

Μετά την εκκαθάριση της Πολωνο-Λιθουανικής Κοινοπολιτείας, οι τρεις αυτοκρατορίες ακολούθησαν διαφορετικές πολιτικές έναντι του ιθαγενούς πληθυσμού των εδαφών που τους μεταβιβάστηκαν ως αποτέλεσμα των διχασμών. Για παράδειγμα, η Πρωσία κατέφυγε στον αυστηρό γερμανισμό με τη βοήθεια του γερμανικού αγροτικού στρώματος και την εισαγωγή της γερμανικής γλώσσας σε σχολεία και διοικητικά ιδρύματα.

Ταυτόχρονα, οι ρωσικές κυβερνήσεις της Αικατερίνης Β', του Παύλου Α' και του Αλέξανδρου Α' δεν καταδίωξαν τη γλώσσα και τη θρησκεία, δεν επιδίωξαν να αλλάξουν την εθνική σύνθεση του πληθυσμού και προσπάθησαν προσεκτικά και σταδιακά να οδηγήσουν τον πληθυσμό των Ουνιτών στην Ορθοδοξία. Ολόκληρη η πολωνική ευγένεια διατήρησε ευγενή προνόμια. Επιπλέον, εάν στη Ρωσία οι ευγενείς δεν αντιπροσώπευαν ποτέ περισσότερο από το 3% του πληθυσμού, τότε στην Πολωνία το ποσοστό αυτό έφτασε σε ορισμένα μέρη το 10%, και σε ορισμένες κομητείες έως και το 15%. Ως αποτέλεσμα, μεταξύ των ευγενών της Ρωσικής Αυτοκρατορίας, οι Πολωνοί ευγενείς αντιπροσώπευαν τα 2/3 μετά το 1795, το 1858 - 53%, το 1897 - 40%. Μετά από ατέλειωτους πολέμους και φιλότιμες διαμάχες, το Βασίλειο της Πολωνίας, το οποίο έλαβε τη μέγιστη δυνατή αυτονομία ως μέρος της Αυτοκρατορίας των Ρομανόφ, γνώρισε το 1815-1830. περίοδος ευημερίας και ραγδαίας ανάπτυξης. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ο πληθυσμός της αυξήθηκε από 2,7 σε 4 εκατομμύρια άτομα, Βαρσοβία - από 80 σε 150 χιλιάδες άτομα.

Οι αρχές της Αγίας Πετρούπολης ήταν ευνοϊκές για την ανάπτυξη της εκπαίδευσης στην πολωνική γλώσσα. Το μεγαλύτερο πανεπιστήμιο της Ρωσικής Αυτοκρατορίας στις αρχές του 19ου αιώνα. έγινε Vilensky, διδάσκοντας κυρίως στα πολωνικά. Εκεί σπούδασε ο μεγαλύτερος Πολωνός ποιητής Adam Mickiewicz. Το 1816, το Πανεπιστήμιο της Βαρσοβίας άνοιξε στην πρωτεύουσα του Βασιλείου της Πολωνίας. Ακόμη και όταν η πολωνική πολιτική της αυτοκρατορίας έγινε πιο σκληρή και το Βασίλειο της Πολωνίας μετονομάστηκε σε περιοχή Βιστούλα, οικονομικά τα πολωνικά εδάφη της Ρωσικής Αυτοκρατορίας συνέχισαν να αναπτύσσονται με επιτυχία. Η βιομηχανία αναπτύχθηκε με γρήγορους ρυθμούς· για παράδειγμα, το Λοτζ, λόγω της ανάπτυξης της κλωστοϋφαντουργίας, μετατράπηκε από ένα μικρό χωριό σε μια τεράστια πόλη. Ο πληθυσμός εδώ αυξήθηκε 600 (!) φορές από το 1815 έως το 1915, σε 600 χιλιάδες άτομα.

Μέχρι το 1914, ο πληθυσμός της Βαρσοβίας ήταν ακόμη μεγαλύτερος και τότε ήταν μια σύγχρονη ευρωπαϊκή πόλη με ανεπτυγμένες υποδομές. Ο επί μακρόν δήμαρχος της Βαρσοβίας από το 1875 έως το 1892, Ρώσος στρατηγός Σωκράτης Ιβάνοβιτς Σταρίνκιεβιτς, ήταν «ένοχος» γι' αυτό. Κατάφερε να διαλύσει τον μύθο που ήταν δημοφιλής στους Πολωνούς ευγενείς ότι οι Πολωνοί έχουν υψηλότερο πολιτισμό από τους υπόλοιπους κατοίκους της Ρωσικής Αυτοκρατορίας. Ο Starynkiewicz έφερε τον εκσυγχρονισμό του υψηλότερου επιπέδου στους κατοίκους της Βαρσοβίας. Σε μια μεγαλούπολη, όπου πίσω στη δεκαετία του 1870. Δεν υπήρχε σύγχρονη παροχή νερού και δεν υπήρχε αποχετευτικό σύστημα· έγινε μεγαλοπρεπής κατασκευή. Μέχρι το 1890, στη Βαρσοβία τοποθετήθηκαν σχεδόν 107 χλμ. σωλήνων νερού και σκάφτηκαν περισσότερα από 42 χιλιόμετρα σήραγγες αποχέτευσης. Εμφανίστηκαν σύγχρονες εγκαταστάσεις επεξεργασίας, ένας πύργος νερού, μια υδροληψία στον Βιστούλα, τραμ με άλογα και χιλιάδες λαμπτήρες δρόμου. Οι εργασίες επιβλέπονταν προσωπικά από τον δήμαρχο, ο οποίος ήταν επικεφαλής της επιτροπής για την κατασκευή συστημάτων αποχέτευσης και ύδρευσης στην πόλη της Βαρσοβίας. Ο ίδιος ο Ρώσος αυτοκράτορας Αλέξανδρος Γ' συμμετείχε προσωπικά στη χρηματοδότηση του πανάκριβου έργου.

Ωστόσο, ήταν εναντίον της Ρωσίας που η πολωνική κοινωνία, που δεν έπαψε ποτέ να ονειρεύεται την επιστροφή των χαμένων εδαφών, έστρεψε την αιχμή του δόρατος του εθνικισμού της. Και το θέμα δεν είναι μόνο ότι μετά την ήττα του Ναπολέοντα, στις κατακτήσεις του οποίου οι Πολωνοί είχαν μεγάλες ελπίδες, έχασαν την κρατικότητά τους. Ναι, τα προηγούμενα σύνορα που χώριζαν Ρώσους και Πολωνούς, συμπεριλαμβανομένων των εθνικών, εξαφανίστηκαν για σχεδόν έναν αιώνα. Όμως συνέχισαν να υπάρχουν ανυπέρβλητα εμπόδια, τα οποία εξηγούνταν από βαθιές ιστορικές διεργασίες.

Από τον 16ο αιώνα. Οι Πολωνοί ευγενείς, που αποτελούσαν μια αριθμητική μειοψηφία, θεωρούσαν τους ευγενείς Πολωνούς ως ένα ξεχωριστό, μοναδικό έθνος. Υποτίθεται ότι προερχόταν από τον αρχαίο Σαρμτικό λαό και ήταν διαφορετική από τους «κοινούς Σλάβους» και τους Λιθουανούς. Αυτός ο μύθος ήταν βαθιά ριζωμένος στην πολωνική εθνική συνείδηση ​​και έγινε η βάση για τον πολωνικό μεσσιανισμό στα μέσα του 19ου αιώνα. Σύμφωνα με αυτό το δόγμα, η Πολωνία κατανοήθηκε ως «Ο Ιησούς, που καλείται να σώσει και να ενώσει τους αμαρτωλούς» - δηλαδή τους υπόλοιπους λαούς της Ευρώπης, όπως έγραψε ο Adam Mickiewicz στο διάσημο ποίημά του «Dziady». Αυτός είναι σε μεγάλο βαθμό γιατί η ιδέα μιας σλαβικής εθνικής ενοποίησης βασισμένης στην εθνική, πολιτιστική και γλωσσική κοινότητα δεν υλοποιήθηκε ποτέ στην πράξη. Προσέγγιση μπροστά σε μια πιθανή γερμανική απειλή δεν έγινε σε κανένα από τα σλαβικά συνέδρια - στην Πράγα το 1848 και το 1908, καθώς και στη Σόφια το 1910. Ως ντόπιος της επαρχίας Κιέβου, Άγγλος μυθιστοριογράφος πολωνικής καταγωγής, Ο Joseph Conrad, γεννημένος ως Jozef Korzhenevsky, έγραψε στη συλλογή του το 1921 «Σημειώσεις για τη ζωή και τα γράμματα»: «Δεν υπάρχει τόσο μίσος μεταξύ του Πολωνισμού και του Σλαβισμού όσο η πλήρης και αδήριτη ασυμβατότητα».

Η ιδέα της σλαβικής ενότητας έρχεται σε αντίθεση με την αίσθηση της αποκλειστικότητας και της ανωτερότητας που συνέχιζε να βασανίζει το πολωνικό έθνος. Ιδιαίτερα διακρίθηκε ως προς αυτό ο Πολωνός μετανάστης από την επαρχία του Κιέβου Φραντίσεκ Ντουχίνσκι, ο οποίος το 1858-1860. εξέδωσε στο Παρίσι το βιβλίο «Βασικές αρχές της ιστορίας της Πολωνίας, άλλων σλαβικών χωρών και της Μόσχας». Η ρωσοφοβία εδώ φτάνει στα άκρα: πολλά από τα συμπεράσματα του δαιμονισμένου συγγραφέα είναι σε αρμονία με τις ανοησίες των ιδεολόγων της ναζιστικής Γερμανίας. Ο Dukhinsky, στην «Τουρανική θεωρία» του, προτίμησε να αποκαλεί τους Μεγάλους Ρώσους αποκλειστικά «Μοσχοβίτες», οι οποίοι είναι θεμελιωδώς διαφορετικοί από τους Άριους Πολωνούς από φυλετική άποψη. Δεν υπάρχει τίποτα σλαβικό για τους «Μοσχοβίτες», φορείς του ασιατικού πολιτισμού και τους αρχικούς εχθρούς των Πολωνών, ακόμη και η γλώσσα τους δεν είναι σλαβική και η θέση για αυτόν τον λαό είναι αποκλειστικά στην Ασία. Για πολύ καιρό, αυτή η «θεωρία», που δεν είχε καμία σχέση με την επιστήμη, θεωρούνταν ανοησία ενός ριζοσπαστικού μετανάστη, αλλά τον 21ο αιώνα, οι απόψεις του Dukhinsky κέρδισαν πολλούς οπαδούς, μεταξύ των οποίων οι σύγχρονες αρχές στη Βαρσοβία και το Κίεβο.

Φανταστικοί πόνοι για περασμένα μεγαλεία και μια αποτυχημένη αυτοκρατορία προκάλεσαν ανεπιτυχείς εξεγέρσεις των Πολωνών το 1830-1831. και 1863-1864 Παρά την αποτυχία τους, στο γύρισμα του 19ου-20ου αι. Στους πολωνικούς πολιτικούς κύκλους, άρχισαν να διαδίδονται οι ιδέες της αναβίωσης της Πολωνο-Λιθουανικής Κοινοπολιτείας με τη μορφή «από θάλασσα σε θάλασσα» (από τη Βαλτική στη Μαύρη). Η κατάσταση επιδεινώθηκε απότομα μετά τον Νοέμβριο του 1918, όταν, ως αποτέλεσμα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και της κατάρρευσης της Ρωσικής Αυτοκρατορίας, δημιουργήθηκε ένα κυρίαρχο πολωνικό κράτος - η δεύτερη Πολωνο-Λιθουανική Κοινοπολιτεία. Αυτή η περίοδος είναι πολύ ενδεικτική για τη σύγχρονη Πολωνία.

Τα κράτη μας είχαν την ευκαιρία να ξεκινήσουν σχέσεις μεταξύ τους με καθαρό πλάκα, όπως αποδεικνύεται αμερόληπτα από τα έγγραφα του Αρχείου Εξωτερικής Πολιτικής της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Η σοβιετική κυβέρνηση, αμέσως μετά τον σχηματισμό της, άρχισε να υποστηρίζει με συνέπεια την παραχώρηση ανεξαρτησίας στην Πολωνία. Στις 29 Αυγούστου 1918, το Συμβούλιο των Λαϊκών Επιτρόπων της RSFSR εξέδωσε διάταγμα, το οποίο σημείωνε: «Όλες οι συμφωνίες και οι πράξεις που συνήψε η κυβέρνηση της πρώην Ρωσικής Αυτοκρατορίας με τις κυβερνήσεις του Βασιλείου της Πρωσίας και της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας σχετικά με οι διχοτομήσεις της Πολωνίας, λόγω της αντίθεσής τους στην αρχή της αυτοδιάθεσης των εθνών και στην επαναστατική νομική συνείδηση ​​του ρωσικού λαού που αναγνώρισε το αναφαίρετο δικαίωμα του πολωνικού λαού για ανεξαρτησία και ενότητα, καταργούνται αμετάκλητα» . Είναι γνωστό ότι οι Μπολσεβίκοι έκαναν αυτό το βήμα για να αναπτύξουν τις συμφωνίες με τη Γερμανία και τους συμμάχους της που ξεκίνησαν από τη Συνθήκη του Μπρεστ-Λιτόφσκ. Αλλά ακόμη και τότε, όταν έγινε σαφές ότι οι Γερμανοί και οι Αυστρο-Ούγγροι θα έχαναν αναπόφευκτα στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, το Συμβούλιο των Λαϊκών Επιτρόπων δεν άλλαξε τη θέση του και ήδη στις 29 Οκτωβρίου 1918, δηλαδή πριν ακόμη η Πολωνία ανακηρύξει το ανεξαρτησίας, στράφηκε στους Πολωνούς με πρόταση για τη σύναψη διπλωματικών σχέσεων . Αυτή η θέση έρχεται σε έντονη αντίθεση με τη σκληρή γραμμή του λευκού κινήματος, που υποστήριζε μια «ενωμένη και αδιαίρετη Ρωσία», η οποία περιλάμβανε τα πολωνικά εδάφη και τη Βαρσοβία. Κοιτάζοντας μπροστά, σημειώνουμε ότι τα γεγονότα του 21ου αιώνα απέδειξαν τελικά την ιστορική τους ορθότητα. Η μεγαλομανία και το έμμονο σύμπλεγμα ηττημένων της Πολωνίας είναι συνέπεια της αποχώρησής της από την ευρύτερη Ρωσία.

Η ιδέα της σλαβικής ενότητας έρχεται σε αντίθεση με την αίσθηση της αποκλειστικότητας και της ανωτερότητας που συνέχιζε να βασανίζει το πολωνικό έθνος
Από την αποκατάσταση της κρατικής υπόστασης τον Νοέμβριο του 1918, οι πολωνικές αρχές ακολούθησαν μια σαφή πορεία προς την αντιπαράθεση με τη Ρωσία, ανεξάρτητα από το ποιος είναι στην εξουσία εκεί. Η Αντάντ, που κέρδισε τον παγκόσμιο πόλεμο, συμφώνησε στο σχηματισμό ενός ανεξάρτητου πολωνικού κράτους, αλλά οι Πολωνοί έπρεπε να κερδίσουν τα σύνορά της με στρατιωτική βία για σχεδόν τρία χρόνια. Ο φιλόδοξος Józef Pilsudski, ο οποίος έγινε προσωρινός αρχηγός του κράτους, ξεκίνησε στρατιωτικές επιχειρήσεις εναντίον σχεδόν όλων των γειτόνων του. Αλλά από την εποχή της επαναστατικής σοσιαλιστικής νεολαίας του, θεωρούσε τη Ρωσία ως τον κύριο εχθρό του. Το 1904, με το ξέσπασμα του Ρωσο-Ιαπωνικού Πολέμου, ο Πιλσούντσκι πήγε ακόμη και στο Τόκιο, χωρίς μεγάλη επιτυχία, προσπαθώντας να πείσει τις ιαπωνικές μυστικές υπηρεσίες να αναλάβουν κοινές αντιρωσικές ενέργειες.

ζεστές ερωτήσεις. Συγκεκριμένα, αφορούσαν την επιστροφή εκατοντάδων χιλιάδων Πολωνών προσφύγων στην πατρίδα τους. Ταυτόχρονα, ο Πιλσούντσκι επικεντρώθηκε σταθερά στη στρατιωτική αποδυνάμωση του ανατολικού γείτονά του, προσπαθώντας να σπρώξει τα σύνορά του όσο το δυνατόν περισσότερο και να αρπάξει τα «ανατολικά εδάφη» - εδάφη Λευκορωσίας, Ουκρανίας και Λιθουανίας, που μέχρι τα τέλη του 18ου αιώνα αποτελούσαν μέρος της Πολωνο-Λιθουανικής Κοινοπολιτείας. Τα πιο καυτά πολωνικά κεφάλια ονειρεύονταν επίσης το Σμολένσκ, προσπαθώντας να αποκηρύξουν την «αιώνια ειρήνη» με τη Ρωσία που υπέγραψε ο Γιαν Σομπιέσκι το 1686.

Αξιοσημείωτο είναι ότι το 1918-1919. Η σοβιετική κυβέρνηση, λόγω της θέσης της, δεν έβαλε στόχο να καταλάβει τουλάχιστον μία από τις περιοχές του Βασιλείου της Πολωνίας. Μεταξύ των εδαφών που οι Μπολσεβίκοι αμφισβήτησαν με τους Πολωνούς το 1919, δεν υπήρχε ούτε μια διοικητική μονάδα όπου οι Πολωνοί κυριαρχούσαν ως εθνική πλειοψηφία, σύμφωνα με την απογραφή της Ρωσικής Αυτοκρατορίας του 1897. Ο κύριος εμπνευστής των στρατιωτικών ενεργειών το 1919 κατά του Κόκκινος Στρατός στα σύνορα Λιθουανίας-Λευκορωσίας - ακριβώς Βαρσοβία. Μέχρι το τέλος του καλοκαιριού του 1919, περίπου η μισή Λευκορωσία, συμπεριλαμβανομένου του Μινσκ, ήταν υπό τον έλεγχό της. Οι ειρηνευτικές πρωτοβουλίες από τη σοβιετική πλευρά θεωρήθηκαν από τον Piłsudski ως ένδειξη αδυναμίας ή θεωρήθηκαν τακτικοί διπλωματικοί ελιγμοί που δεν ήταν αξιόπιστοι.

Ο Πιλσούντσκι καταλάβαινε πολύ καλά ότι δεν θα μπορούσε να πετύχει μόνος του την επιτυχία στον μεγάλο πόλεμο εναντίον της Σοβιετικής Ρωσίας, εξουθενωμένης από τον Εμφύλιο. Εκπρόσωποι της σημερινής «συλλογικής Δύσης» και, κυρίως, της Γαλλίας, προσφέρθηκαν εθελοντικά να βοηθήσουν την Πολωνία εδώ. Ήδη στις 12 Απριλίου 1919, ο επικεφαλής της γαλλικής στρατιωτικής αποστολής στην Πολωνία, στρατηγός Paul Prosper Henri, έφτασε πανηγυρικά στη Βαρσοβία, προς τέρψη ενός μεγάλου πλήθους. Η αρχική αποστολή περιελάμβανε 97 Γάλλους στρατηγούς και αξιωματικούς που συμμετείχαν στην οργάνωση του πολωνικού στρατού και στην εκπαίδευση του προσωπικού του. Στο κέντρο της Βαρσοβίας, στο παλάτι Potocki, βρισκόταν μια βρετανική στρατιωτική αποστολή, με επικεφαλής τον Νοτιοαφρικανό στρατηγό Louis Botha. Μέχρι τα τέλη Απριλίου 1920, το Παρίσι μετέφερε στη Βαρσοβία 2 χιλιάδες όπλα, 3 χιλιάδες πολυβόλα, 560 χιλιάδες τουφέκια και άλλο στρατιωτικό εξοπλισμό και όπλα, καθώς και πυρομαχικά, στολές και εξοπλισμό.Σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα, οι Πολωνοί, με τη βοήθεια της Δύσης, κατάφεραν μέχρι την άνοιξη του 1920 να δημιουργήσουν έναν καλά εξοπλισμένο και οπλισμένο πολεμικό τακτικό στρατό 740 χιλιάδων ατόμων, ο οποίος κατήχθη ιδεολογικά στο πνεύμα του λυσσασμένος πολωνικός σοβινισμός.

Το σχέδιο για την πολωνική επίθεση κατά του Κόκκινου Στρατού το 1920 αναπτύχθηκε από Γάλλους στρατιωτικούς συμβούλους.Σύμφωνα με αυτό, η επίθεση των πολωνικών στρατευμάτων έπρεπε να υποστηριχθεί από τον στρατό της Λευκής Φρουράς P.N. με ένα χτύπημα από την Κριμαία. Βράνγκελ. Αλλά οι ασυμβίβαστες αντιφάσεις μεταξύ του Pilsudski και του λευκού κινήματος απέρριψαν αυτό το σημείο του σχεδίου. Οι Πολωνοί έχουν σημειώσει πολύ μεγαλύτερη επιτυχία στην ουκρανική κατεύθυνση. Τον Απρίλιο του 1920, ο Πιλσούντσκι ανάγκασε τη σύναψη συμφωνίας για κοινή δράση κατά του Κόκκινου Στρατού εναντίον του Σιμόν Πετλιούρα, τον οποίο οι αρχές του Κιέβου ανακήρυξαν σήμερα έναν από τους Ουκρανούς «ήρωες». Ο πρώην υπάλληλος της Μόσχας και λογιστής Petlyura, φυσικά, δεν ήταν κανενός είδους ήρωας. Ταυτόχρονα, έγινε ευτυχώς ο ανίσχυρος μικρότερος συνεργάτης της Βαρσοβίας. Ο Κατάλογος υπό την ηγεσία του, βάσει συμφωνίας με τον Πιλσούντσκι, παραχώρησε στην Πολωνία την Ανατολική Γαλικία, το Δυτικό Βολίν και μέρος του Πόλεζι, παρείχε στους Πολωνούς τους στρατιώτες του ως τροφή για κανόνια και προμήθευσε τον πολωνικό στρατό με τρόφιμα.

Στα τέλη Απριλίου 1920, η ενεργός φάση του πολωνο-σοβιετικού πολέμου ξεκίνησε με την επίθεση των πολωνικών στρατευμάτων και των στρατευμάτων Petliura στην Ουκρανία. Στις αρχές Μαΐου, το Κίεβο καταλήφθηκε και ο Pilsudski, παρέα με τον Petlyura, εμφανίστηκε στο Khreshchatyk κατά τη διάρκεια μιας στρατιωτικής παρέλασης. Εδώ αξίζει ιδιαίτερης προσοχής η στάση του αρχηγού του πολωνικού κράτους απέναντι στους Ουκρανούς «συμμάχους». Τις ημέρες της επιτυχημένης επίθεσης, σε συνέντευξή του στην Daily News του Λονδίνου, είπε: "Σχετικά με την πολιτική της ουκρανικής κυβέρνησης. Αυτό είναι ένα πείραμα... Υπάρχουν δύο τρόποι για να μάθεις τους ανθρώπους να κολυμπούν. Προτιμώ να πετάω στα βαθιά νερά και αφήστε τους να κολυμπήσουν.Αυτό, στην πραγματικότητα, κάνω με τους Ουκρανούς.» .Έτσι ξεκίνησε ο σχηματισμός της «αδελφότητας» μεταξύ των δύο λαών.

Κατά τη διάρκεια του πολωνο-σοβιετικού πολέμου, οι ίδιοι οι Πολωνοί διεξήγαγαν πογκρόμ, αντίποινα, σφαγές, δημιούργησαν στρατόπεδα συγκέντρωσης, έκαναν ομηρίες και εξόντωση αιχμαλώτων. Έρχεται σε τέτοιες τερατώδεις φρικαλεότητες όπως η εκτέλεση χωρίς δίκη στις 24 Αυγούστου 1920 κοντά στη Mlawa των 199 αιχμαλώτων στρατιωτών του Κόκκινου Στρατού. Αυτές οι δολοφονίες διαπράχθηκαν στην 5η Πολωνική Μεραρχία εν γνώσει του διοικητή της, στρατηγού Wladyslaw Sikorski, του μελλοντικού Πολωνού πρωθυπουργού, και κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, του αρχηγού της εξόριστης κυβέρνησης στο Λονδίνο. Ο επιζών στρατιώτης του Κόκκινου Στρατού Pyotr Karamkov θυμάται: "Ο Πολωνός αξιωματικός διάλεξε πιο αντιπροσωπευτικά και πιο καθαρά ντυμένα και περισσότερους ιππείς, επέλεξε 200 άτομα και είπε ότι θα πυροβολούσαν όλους. Από τη φυλακή ακούσαμε πυροβολισμούς από πολυβόλα και τουφέκια έξω από την πόλη - ... τους πυροβολήσαμε» .
Και ιδού τι έκανε ο 21χρονος υπολοχαγός Vladislav Pobug-Malinowski, με το παρατσούκλι «The Man-Beast», στο στρατόπεδο αιχμαλώτων πολέμου Strzalkowo: «Οι κρατούμενοι στο στρατόπεδο στερήθηκαν κάθε ρουχισμό... με εντολή του Malinowski, κάθε στρατώνας αεριζόταν συνεχώς· κρατούσαν γυμνούς ανθρώπους στην αυλή για αρκετές ώρες για ελέγχους ή για κάποια άλλη περίσταση, και αυτό σε δυνατό αέρα και παγετό έως και 10 βαθμούς ή περισσότερο. Στους στρατώνες, διαρροές και σάπιοι, άνθρωποι ήταν συσκευασμένες σαν σαρδέλες σε βαρέλι, δεν υπήρχαν κλινοσκεπάσματα, ούτε άχυρα, ούτε ροκανίδια· οι κρατούμενοι οδηγούνταν στο λουτρό σε μεγάλα πάρτι, ανάγκαζαν τους πεινασμένους, τους καταπιεσμένους, τους άρρωστους να παγώνουν στην αυλή με όλες τις καιρικές συνθήκες, πριν και μετά Τέτοια μεταχείριση και ανθυγιεινές συνθήκες ήταν η αιτία του θανάτου των αιχμαλώτων στρατιωτών του Κόκκινου Στρατού. Ο Μαλινόφσκι δεν έλαβε κανένα μέτρο για την εξάλειψη αυτών των φαινομένων, αντίθετα, ως ηθικά διεφθαρμένος σαδιστής, ευχαριστήθηκε το μαρτύριο της πείνας μας, κρύο και αρρώστια.Επιπλέον, ο Μαλινόφσκι περπάτησε γύρω από το στρατόπεδο, συνοδευόμενος από αρκετούς δεκανείς που είχαν στα χέρια τους συρματόσχοινα, και όποιος του άρεσε διέταξε να ξαπλώσει σε ένα χαντάκι και οι δεκανείς χτυπούσαν όσο του είχαν διαταχθεί. αν ο χτυπημένος γκρίνιαζε ή παρακαλούσε για έλεος, ο Μαλινόφσκι έβγαζε το περίστροφό του και πυροβόλησε... Αν οι φρουροί... πυροβόλησαν τους κρατούμενους, τότε. Ο Μαλινόφσκι έδωσε 3 τσιγάρα και 25 πολωνικά μάρκα ως ανταμοιβή. Τα ακόλουθα φαινόμενα μπορούσαν να παρατηρηθούν περισσότερες από μία φορές: μια ομάδα με επικεφαλής τον πορ. Ο Μαλινόφσκι σκαρφάλωσε σε πύργους πολυβόλων και από κει πυροβόλησε εναντίον ανυπεράσπιστων ανθρώπων, σωριασμένους σαν κοπάδι πίσω από φράχτη...» .

Ο «Άνθρωπος-Θηρίο» δεν υπέστη καμία τιμωρία για τις θηριωδίες του και στον μεσοπόλεμο Πολωνία έκανε μια λαμπρή καριέρα, ως ιστορικός και διπλωμάτης, επιμελητής των 10 τόμων συλλεγμένων έργων του Πιλσούντσκι.

Με κόστος τεράστιων προσπαθειών, ο Κόκκινος Στρατός απελευθέρωσε τη Λευκορωσία και την Ουκρανία μέχρι τα τέλη Ιουλίου 1920, φτάνοντας στα εθνικά σύνορα της Πολωνίας. Η Πολωνο-Ουκρανική επίθεση στο Κίεβο παραλίγο να μετατραπεί σε άλλη μια απώλεια κρατικής υπόστασης για τους Πολωνούς. Τον Αύγουστο, ο Κόκκινος Στρατός πλησίασε τη Βαρσοβία, αλλά ο διάσημος Γάλλος στρατηγός Maxime Weygand βοήθησε την Πολωνία να δραπετεύσει και να κάνει το «θαύμα στον Βιστούλα». Υπεγράφη στις 18 Μαρτίου 1921, η Συνθήκη της Ρίγας άφησε τεράστιες περιοχές της Δυτικής Ουκρανίας και της Δυτικής Λευκορωσίας πίσω από τη Βαρσοβία.

Μετά το τέλος του πολωνο-σοβιετικού πολέμου, οι σχέσεις μεταξύ Βαρσοβίας και Μόσχας ήταν δύσκολες. Η νεαρή σοβιετική διπλωματία έκανε συνεχώς προσπάθειες για να βελτιώσει την υγεία τους. Ωστόσο, πάντα συνάντησαν αντίθεση και, στην καλύτερη περίπτωση, επιφυλακτικότητα από τους Πολωνούς. Για παράδειγμα, η εμπορική συμφωνία, η οποία διαπραγματεύτηκε αμέσως μετά τη σύναψη της Ειρηνευτικής Συνθήκης της Ρίγας, υπογράφηκε μόλις τον Φεβρουάριο του 1939 λόγω υπαιτιότητας της πολωνικής πλευράς. Δεν πρόλαβε ποτέ να τεθεί πλήρως σε ισχύ.

Στην εξωτερική της πολιτική, η Βαρσοβία επιδεικνύει συνεχώς σαφή εχθρότητα προς τον ανατολικό γείτονά της. Από τις αρχές της δεκαετίας του 1920. Με βρετανικά χρήματα οι Πολωνοί προσπάθησαν να εφαρμόσουν τη χιμαιρική έννοια του λεγόμενου. Προμηθεϊσμός. Το μέγιστο πρόγραμμά της διακήρυξε τη διάλυση της ΕΣΣΔ υποστηρίζοντας τα εθνικιστικά κινήματα «μη ρωσικών λαών» και, στο μέλλον, τον πολωνικό έλεγχο σε μέρος των περιχώρων που χωρίστηκαν λόγω της κατάρρευσης της Ένωσης. Στην πραγματικότητα, τα βρετανικά χρήματα σπαταλήθηκαν για τη διατροφή των εθνικών μεταναστευτικών ομάδων: Ουκρανών, Γεωργιανών και άλλων. Αλλά ήδη από τη δεκαετία του 1930. αυτό το δόγμα κατασχέθηκε από την Πολωνία από τη ναζιστική Γερμανία. Και κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, οι υπηρεσίες πληροφοριών των ΗΠΑ ανέλαβαν τον «ρόλο του Προμηθέα».

Η αντισοβιετική υστερία εκτοξευόταν συνεχώς στον πολωνικό τύπο, υπήρχαν σκόπιμα κροτάλισμα και υποκίνηση άλλων χωρών εναντίον της Μόσχας. Οι πολωνικές προσωπικότητες σε δι

[Επισκέπτης]

Όσον αφορά την Ημέρα Εθνικής Ενότητας που γιορτάζει η Ρωσσία και βγήκαν όλοι να κάνουν δηλώσεις.

Το “Ένα βήμα εμπρός, δύο πίσω” της σύγχρονης Ρωσίας ή οι “μεσοβέζικες γιορτές”...

4 Νοέμβρη σήμερα, και μια από τις Εθνικές γιορτές στη Ρωσία: Η μέρα της Εθνικής Ενότητας με αφορμή την απελευθέρωση της Μόσχας το 1612 από Πολωνική και Λιθουανική κατοχή. Καλώς!
Από φέτος στην γιορτή αυτή δόθηκε χαρακτήρας “Ενότητας των εθνοτήτων” που υπάρχουν στη Ρωσία, πάνω από 190 συνολικά. Ακόμα καλύτερα!

Το θέμα είναι όμως ότι αυτή η γιορτή που καθιερώθηκε το 2004, είναι … “γιορτή - αντίδοτο” στην πραγματικά μεγάλη επέτειο που για χρόνια ήταν ο μεγαλύτερος εορτασμός:
- στις 7 Νοέμβρη, η γιορτή του Κόκκινου Οχτώβρη, η επέτειος της Οχτωβριανής Επανάστασης του 1917! (25 Οχτώβρη, με το παλιό ημερολόγιο)

Σήμερα η 7 Νοέμβρη, η επέτειος του Κόκκινου Οχτώβρη, εξακολουθεί να είναι η Εθνική Γιορτή στη Λευκορωσία και την Υπερδνειστερία!

Στη Ρωσία, μπορεί να τιμάται και να γιορτάζεται από το λαό, αλλά καταργήθηκε επίσημα το 1992 από το κατοχικό καθεστώς Γιέλτσιν!
Σαν “ταφόπλακα” στον εορτασμό ο Γιέλτσιν καθιέρωσε αυτές τις μέρες, στις 6 Νοέμβρη, τη “γιορτή της συμφιλίωσης” (ξέρετε τώρα: Κόκκινοι και Λευκοί, Μπολσεβίκοι και Τσαρικοί, όλοι … αντάμα).

Στη συνέχεια το 2005, η νέα ηγεσία Πούτιν, σκαλίζοντας τα βιβλία ιστορίας, βρήκαν ότι εκεί κοντά, το Νοέμβριο 1612 στρατιώτες της πολιτοφυλακής με επικεφαλής τον Κουζμά Μίνιν και Ντμίτρι Ποζάρσκι απελευθέρωσαν τη Μόσχα από πολωνούς και λιθουανούς εισβολείς, κατάργησαν τη “γιορτή - σούπα” περί … συμφιλίωσης του Γιέλτσιν και καθιέρωσαν την “Μέρα Εθνικής Ενότητας της Ρωσίας”

Και για να είναι όλοι ευχαριστημένοι, επανέφεραν και τον Ύμνο της Σοβιετικής Ένωσης σαν Εθνικό Ύμνο της Ρωσίας (χωρίς τα … λόγια όμως, επισήμως) και όρισαν και τις υπόλοιπες Εθνικές Γιορτές κι αργίες (εκτός από Χριστούγεννα, Ραμαζάνια κλπ των διαφόρων θρησκειών) που είναι:
◦ 23 Φλεβάρη : Ήταν η Μέρα του Κόκκινου Στρατού, κι έγινε Ημέρα του Υπερασπιστή της Πατρίδας.
◦ 8 Μαρτίου είναι Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας ή Διεθνής ημέρα των δικαιωμάτων των γυνακών.
◦ 1 Μάη ή Πρωτομαγιά είναι η Παγκόσμιας Μέρα των Εργατών
◦ 9 Μάη, η Ρωσία γιορτάζει τη Νίκη της στο Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο ενάντια στους φασίστες κατακτητές ή, στην ευρύτατη έννοια, την Αντιφασιστική Νίκη!

Μέχρις εδώ καλώς, όμως κράτησαν και την
◦ 12 Ιουνίου σαν Ημέρα της Ρωσίας, εθνική γιορτή για την … ανεξαρτησία που είχε ορίσει ο Γιέλτσιν! (από ποιόν; Τη … Σοβιετική Ένωση;)

Κι έτσι πορεύονται ακόμα, με μεσοβέζικες λύσεις, με τις αντιφάσεις τους στις εθνικές γιορτές, στις σημαίες, στις διπλές ονομασίες (πχ η πόλη Πετρούπολη - η περιοχή Λένινγκραντ ή Αικατερίνεμπουργκ και Σβερντλόφσκ αντίστοιχα) μέχρι και τη σχεδόν γελοία λύση κάποιες πόλεις να … αλλάζουν όνομα και ταμπέλες 3-4 φορές το χρόνο (Βόλγογκραντ σε Στάλινγκραντ κλπ).

Είμαστε σε αναμονή λοιπόν για την μεγαλύτερη Ρωσική εορτή,την Οχτωβριανή εργατική επανάσταση που ήταν ορόσημο για το παγκόσμιο εργατικό κίνημα,και πρέπει επιτέλους οι Ρώσσοι επιτελείς να μιλήσουν για αυτήν,καθώς και για τον ιδρυτή του Κόκκινου στρατού τον επαναστάτη Λέων Τρότσκι που με το σθένος και την διορατικότητα του κατάφερε και απώθησε τις μοναρχικές δυνάμεις της εποχής και κράτησε ανεξάρτητο το Ρωσσικό κράτος και έθεσε τις βάσεις για μια τεράστια στρατιωτική και πολιτική δύναμη.Με τις βάσεις αυτές σήμερα ο Πούτιν και ο Μεντβέντεφ βγαίνουν και κάνουν δηλώσεις και θα έπρεπε να αναφέρονται με περηφάνια στον Ρώσσο εργατικό επαναστάτη Λέοντα Τρότσκι.

[Επισκέπτης]

εχουν περάσει περισσότερα από εκατό χρόνια από τα γεγονότα της Μεγάλης Οκτωβριανής Επανάστασης και τα ιδανικά της εξακολουθούν να είναι επίκαιρα και σημαντικά.

Και σήμερα η συντριπτική πλειοψηφία του παγκόσμιου πληθυσμού αγωνίζεται για κοινωνική δικαιοσύνη, αλλά πολλές χώρες εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν σύγχρονες μορφές εκμετάλλευσης και καταπίεσης, πολιτιστική επιθετικότητα, οικονομικές κυρώσεις και πολιτικούς εκβιασμούς.

Όλοι γνωρίζουν ότι η 7η Νοέμβρη είναι μια μεγάλη μέρα, είναι πραγματικά η μέρα που οι Ρώσοι ανέτρεψαν την ιστορία της ανθρωπότητας.
Είμαστε κληρονόμοι ενός εκπληκτικού ιστορικού πλούτου.
Είμαστε παιδιά ενός απίστευτου και τολμηρού λαού που έχει καταφέρει κάτι ανήκουστο.”

Α.Λουκασενκο
Πρόεδρος Λευκορωσίας σήμερα για την επέτειο της Οχτωβριανης Επανάστασης.