patari.org

[Μεταλληνός]

Ο τίτλος του άρθρου που ακολουθεί, προέρχεται από μία απορία αναγνώστη η οποία εκφράστηκε εδώ στο "ΠΑΤΑΡΙ" κατά την διάρκεια μίας σύντομης
συζήτησης που έγινε αμέσως μετά το εγκληματικό τρομοκρατικό χτύπημα των νεοταξιτών στην Μόσχα. Το βασικότερο συμπέρασμα που βγήκε από την συζήτηση ήταν η βεβαιότητα οτι αυτού του είδους οι ενέργειες των ιμπεριαλιστών, δείχνουν την απόλυτη αδυναμία τους να αποτρέψουν την στρατιωτική ήττα της Ουκρανίας, καταφεύγοντας σε έναν βάρβαρο και εκδικητικό κλεφτοπόλεμο.
Η ακριβής διατύπωση της απορίας του φίλου αναγνώστη ήταν: " Να υποθέσουμε πως η επιβολή της παγκοσμιοποιησής του νεοφασισμου πάει;Μας τελείωσε;"

Πέρα και ξέχωρα από το γεγονός οτι υπήρξε απάντηση (πολύ σύντομη αλλά και πολύ σωστή) η αλήθεια είναι πως μας δίνεται η ευκαιρία να κάνουμε μία σύντομη ανασκόπηση στις δύο τελευταίες περίπου 10ετίες των βασικότερων γεγονότων τα οποία έχουν διαμορφώσει την σημερινή κατάσταση. Να συγκρίνουμε το χθες με το σήμερα, και να κατανοήσουμε πολύ καλύτερα αφ' ενός την πορεία της παγκοσμιοποίησης στο φως των σημερινών εξελίξεων, και αφ' ετέρου τις όποιες ελπίδες υπάρχουν μέσα από αυτές τις εξελίξεις να δούμε μία εκ νέου ανάταση του εργατικού κινήματος σε εθνικό, αλλά και παγκόσμιο επίπεδο.

Αρχίζοντας θα πρέπει να σημειώσουμε επιγραμματικά τούτο εδώ. Ο κίνδυνος επιβολής της παγκοσμιοποίησης δεν έχει τελειώσει βέβαια οριστικά, ωστόσο την ίδια στιγμή οι πιθανότητες τελικής επιβολής της μοιάζουν να έχουν μικρύνει αρκετά. Πρόκειται φυσικά για πολύ γενικό συμπέρασμα, το οποίο ωστόσο είναι και πάρα πολύ καθοριστικό για την παράταση ζωής του καπιταλισμού όπως τον γνωρίσαμε μέχρι σήμερα, καθώς χωρίς την επιβολή της, δεν μπορεί να υπάρξει και συνέχειά του. Η τελική έκβαση του πολέμου στην Ουκρανία, θα είναι αποφασιστική, καθώς θα δείξει προς πού ακριβώς θα γείρει η πλάστιγγα. Το έχουν κατανοήσει φυσικά αυτό και οι παγκοσμιοποιητές, κι'είναι αυτός ο βασικός λόγος που τους έχει κάνει να έχουν ρίξει όλο το βάρος τους στην άνευ όρων βοήθεια προς το καθεστώς του Ζελένσκι ποντάροντας επάνω του κυριολεκτικά τα ρέστα τους. Τα οποία ρέστα τους όμως απ' ότι έχει φανεί μέχρι σήμερα δεν έχουν σταθεί ικανά να κλονίσουν την πανίσχυρη μπάνκα του Πούτιν....

Τρεις είναι οι βασικοί τομείς τους οποίους μπορεί να συγκρίνει κάποιος ανάμεσα στο χθές και το σήμερα, για να κατανοήσει τις αλλαγές που έχουν συντελεστεί, αλλαγές οι οποίες δεν φαίνονται να είναι είναι καθόλου ευνοϊκές για την νέα τάξη. Α) Η παγκόσμια κατάσταση της οικονομίας. Β) Οι γεωπολιτικές αλλαγές που έχουν συντελεστεί. Γ) Το στρατιωτικό αντίπαλο δέος της παγκοσμιοποίησης το οποίο έχει ήδη αρχίσει να διαμορφώνεται, σε άμεση συνάρτηση με τις κοινωνικο-πολιτικές αλλαγές και συγκρούσεις που εξελίσσονται μέσα στις μεγάλες χώρες της Δύσης, και ιδιαίτερα στις ΗΠΑ....

Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ


Η προσπάθεια επιβολής της παγκοσμιοποίησης, είναι αποτέλεσμα της ανεξέλεγκτης οικονομικής κρίσης. Στο σημείο που έχει φτάσει ο καπιταλισμός, αδυνατεί να λειτουργήσει με τους ρυθμούς που γνωρίσαμε μέχρι σήμερα. Όπως τα βασικά όργανα του ανθρώπινου οργανισμού σε προχωρημένη ηλικία ατονούν, και τις περισσότερες φορές προκειμένου να παραταθεί η ανθρώπινη ζωή χρειάζεται μηχανική υποστήριξη, έτσι συμβαίνει και με το καπιταλιστικό σύστημα. Από την εποχή της νεανικής ζωής του, δηλαδή τον φιλελεύθερο καπιταλισμό, πέρασε στην ενηλικίωση του ιμπεριαλισμού που περιέγραψε η μεγαλοφυία του Λένιν. Η απέλπιδα προσπάθεια επιβολής της παγκοσμιοποίησης, είναι αυτό ακριβώς. Ένα είδος μηχανικής υποστήριξης. Ο καπιταλισμός βρίσκεται κλινήρης στην εντατική.


Ο πληθωρισμός τρέχει με ανεξέλεγκτους ρυθμούς, οι βιομηχανικές μονάδες κλείνουν η μία πίσω από την άλλη, (μόνο στην Ελλάδα τα δύο τελευταία χρόνια έχουν κλείσει 9) οι μεγάλες τράπεζες της Ευρώπης και της Αμερικής βρίσκονται στα πρόθυρα χρεοκοπίας, την ίδια στιγμή που ευημερούν οι φούσκες του πλαστικού χρήματος των ομολόγων και των μετοχών των χρηματιστηρίων. Η κρίση του 2008 ήταν μία σημαντική προσεισμική δόνηση η οποία είχε γίνει αισθητή σε ολόκληρο τον πλανήτη. Φρόντισαν τότε να "ξορκίσουν το κακό", ιδιαίτερα στην Ευρώπη, φορτώνοντας τα βάρη στις φτωχότερες χώρες για να σώσουν τις μεγάλες τράπεζες της Γαλλίας και της Γερμανίας. Η Ελλάδα πλήρωσε πολύ πιό ακριβά απ' όλους την νύφη με τα μνημόνια, τα οποία ο Ελληνικός λαός, συνεχίζει να τα έχει στην πλάτη του μέχρι και σήμερα. Στην Αμερική, είχαν ακόμη τότε την δυνατότητα να..."μπουκώσουν" την περίφημη Leman Brothers με δολάρια προκειμένου να ισορροπήσουν την κατάσταση. Ωστόσο τότε δεν είχε προκύψει ακόμα ο σημερινός ιλιγγιώδης ρυθμός του πληθωρισμού, ο οποίος αφ' ενός δεν επιτρέπει πλέον τέτοιου είδους παρεμβάσεις, και αφ' ετέρου, δεν έχουμε να κάνουμε σήμερα με μία μόνο "άρρωστη" τράπεζα, αλλά με πάρα πολλές. Αυτή είναι λοιπόν εν ολίγοις η κλινική εικόνα του ασθενούς....

Ο καπιταλισμός που ξέραμε μέχρι σήμερα, έχει πεθάνει οριστικά και τελεσίδικα. Από εδώ και πέρα μπορεί να παραμείνει στην ζωή μόνο σαν κάτι άλλο. Σαν ένας ιδιότυπος μεσαίωνας, με τους πολίτες της παγκόσμιας κοινωνίας να ζουν μέσα στην βαρβαρότητα χωρίς δικαιώματα, μέσα στην φτώχεια και την εξαθλίωση που θα είναι πασπαλισμένη με τα πενιχρά κρατικά επιδόματα. Και όλα αυτά γιατί; Για να συνεχίσουν να ζούνε μέσα στα πλούτη και την χλιδή, μία χούφτα παράσιτα. Αυτό είναι το όνειρό τους ,το οποίο και φυσικά δεν υπάρχει περίπτωση να πραγματοποιηθεί, καθώς η κατάρρευση του συστήματός τους πρόκειται να μεταβληθεί σε ένα τεράστιο λαϊκό τσουνάμι που θα τους πνίξει....

ΟΙ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΙ

Αμέσως μετά τον Β' παγκόσμιο πόλεμο, όλες οι χώρες, αν εξαιρέσει κανείς την Σοβιετική Ένωση και το υπόλοιπο λεγόμενο Ανατολικό Μπλόκ, αναγεννήθηκαν οικονομικά, πολιτικά, και πολιτιστικά θα λέγαμε, με βάση το Αμερικάνικο δολάριο. Αυτό σημαίνει ότι όλες οι χώρες του δυτικού (βλέπε καπιταλιστικού) κόσμου είχαν δεχθεί αυτονόητα τις ΗΠΑ σαν αδιαφιλονίκητο ηγέτη του συστήματός τους. Οι Αμερικάνοι αποδέχτηκαν την θέση που τους προσφέρθηκε, χωρίς να διαθέτουν όμως το τακτ και την... "ευγένεια" των Εγγλέζων. Για παράδειγμα ο περίφημος Αμερικάνος πρεσβευτής στην Ελλάδα Πιουρυφόϊ δεν δίσταζε να χαστουκίζει δημόσια στις αρχές της 10ετίας του 1950, υπουργούς της κυβέρνησης του Πλαστήρα!. Ήταν η εποχή, που στην ευαίσθητη περιοχή της Μέσης Ανατολής λίγα χρόνια πριν είχε φυτευτεί βίαια σαν έμμισθος τραμπούκος το κράτος τού Ισραήλ. Ολόκληρος ο πλανήτης είχε γεμίσει με Αμερικάνικες στρατιωτικές βάσεις σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του τότε "ελεύθερου κόσμου", και η Ελλάδα έστελνε το... μερίδιο που της αναλογούσε σε στρατιωτική δύναμη, για να πολεμήσει στο πλευρό των "μεγάλων μας συμμάχων"(πάντα με την σωστή πλευρά της ιστορίας!) στην Κορέα...

Το σταθερότερο σημείο πάνω στο οποίο μπορεί να βασιστεί κάποιος για να κάνει υπολογισμούς και προβλέψεις πολιτικών ή γεωπολιτικών αλλαγών γενικότερα, είναι η αμφίδρομη σχέση που υπάρχει, ανάμεσα στην πορεία και τις αλλαγές που υφίσταται το πεδίο της οικονομίας, με την πορεία και τις αλλαγές που συντελούνται στην πολιτική και την κοινωνία. Εάν υπάρχει οικονομική κρίση, αυτή, επηρεάζει και οξύνει θα λέγαμε τις κοινωνικές αντιθέσεις και συγκρούσεις, χωρίς να εξαιρούνται απ' αυτόν τον κανόνα και οι πόλεμοι. Ωστόσο την ίδια στιγμή, αυτές οι συγκρούσεις, οξύνουν και βαθαίνουν ακόμα περισσότερο αυτή την ίδια την οικονομική κρίση. Αυτή η αμφίδρομη σχέση είναι μία μεγάλη πληγή που δεν γιατρεύεται, και θα συντροφεύει τον καπιταλισμό μέχρι τον οριστικό του θάνατο.

Η κυριαρχία των ΗΠΑ στην συντριπτική πλειοψηφία των εδαφών του πλανήτη, συνεχίστηκε μέχρι και το τέλος της 10ετίας του 1960, εντελώς απρόσκοπτα, με μία και μόνο εξαίρεση, την σφαλιάρα που δέχτηκαν από την Κούβα του Φιντέλ Κάστρο στην αρχή της. Και την δέχτηκαν όπως είναι γνωστό από δική τους βλακεία.

Όταν ο Νίξον σταματούσε την μετατρεψιμότητα του δολαρίου σε χρυσό τον Αύγουστο του 1971, άνοιγε ταυτόχρονα και τον Ασκό του Αιόλου, για ολόκληρο το καπιταλιστικό σύστημα, καθώς έφερνε στην επιφάνεια την κρίση που όλοι υποπτεύονταν πως βρισκόταν καθ' οδόν. Ωστόσο ενός κακού, μύρια έπονται. Την οριστική συντριπτική ήττα των Αμερικάνων στο Βιετνάμ, ακολούθησαν η πτώση της δικτατορίας στην Ελλάδα, η πτώση του φασισμού μετά από πολλές 10ετίες στην Ισπανία του Φράνκο, του Σαλαζάρ στην Πορτογαλία, όπου μάλιστα εκεί κινδύνευσε σοβαρά εκτός από τον δικτάτορα και το ίδιο το αστικό καθεστώς. Αναφερόμαστε φυσικά στην μεγαλειώδη συναδέλφωση στρατού και λαού υπό την αρχηγία του συνταγματάρχη Καρβάλιο. Τότε που οι στρατιώτες έχοντας βάλει γαρύφαλλα στις κάνες των όπλων τους, έκαναν κοινές διαδηλώσεις με τους εργάτες.. Το ότι το καθεστώς τελικά βγήκε αλώβητο το χρωστάει στην πολιτική της τότε Σοβιετικής Ένωσης, και το ντόπιο Κ.Κ. Πορτογαλίας.

Είχε αρχίσει από παντού η έντονη αμφισβήτηση της Αμερικάνικης κυριαρχίας των ΗΠΑ. Το επόμενο μεγάλο βήμα αποδυνάμωσής τους, ήταν η μεγάλη επανάσταση του Ιράν, και η ανατροπή του Σάχη, ανατροπή, που στάθηκε μεγάλο πλήγμα για την μέχρι τότε επιρροή τους στην περιοχή γενικότερα. Η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης στάθηκε θείο δώρο για τις ΗΠΑ, καθώς όχι μόνο σταμάτησε η κατηφορική πορεία που είχαν πάρει, αλλά βρέθηκαν στον παγκόσμιο γεωπολιτικό στίβο να κυριαρχούν ανενόχλητοι, χωρίς να υπάρχει κάποιος υπολογίσιμος αντίπαλος. Ακολούθησαν οι βάρβαρες στρατιωτικές επιθέσεις στο Αφγανιστάν, το Ιράκ, και η διάλυση της τότε ενιαίας Γιουγκοσλαβίας, δίχως να συναντήσουν την παραμικρή αντίσταση. Είναι η εποχή που στο μυαλό του παγκόσμιου αντιδραστικού ιερατείου, έχει ωριμάσει πλέον το σχέδιο επιβολής της παγκοσμιοποίησης.

Το λάθος που έκαναν οι παγκοσμιοποιητές με επικεφαλής τους Αμερικάνους τότε, ήταν που υποτίμησαν τον παράγοντα Ρωσία. Πίστεψαν πως την είχαν ξεδοντιάσει οριστικά. Θεώρησαν πως απέναντί τους θα είχαν να κάνουν αιωνίως με τον βολικό γι' αυτούς μεθύστακα Γιέλτσιν και κάποιους όμοιούς του οι οποίοι θα βρίσκονταν στο τιμόνι μίας Ρωσίας διαιρεμένης, χρεοκοπημένης, και απόλυτα ερημωμένης. Ολέθριο (ευτυχώς)το λάθος τους και το πληρώνουν σήμερα ακριβά. Και πάρα πολύ σύντομα, πολύ ακριβότερα....

ΤΟ ΑΝΤΙΠΑΛΟ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟ ΔΕΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ ΠΟΥ
ΣΥΝΤΕΛΟΥΝΤΑΙ ΗΔΗ

Από την στιγμή που η Ρωσία υπό την ηγεσία του Πούτιν γιγαντώθηκε, μέσα από ένα ιδιότυπο καθεστώς κρατικού καπιταλισμού (ας το πούμε έτσι) που επέβαλε, όπου το κράτος έχει τον πρώτο αλλά (κυρίως) και τον τελευταίο λόγο ιδίως στην οικονομία, η Ρωσία αναγεννήθηκε κυριολεκτικά. Μέσα σε πολύ λίγο σχετικά χρόνο, έγινε και πάλι μία πανίσχυρη υπερδύναμη στρατιωτικά, και μία εύρωστη αυτάρκης οικονομία από την παραγωγή πρώτων υλών της οποίας, εξακολουθούν να εξαρτώνται όλες οι μεγάλες χώρες της Ευρώπης , και όχι μόνο. Η τεράστια απήχηση που είχε στα δρώμενα της παγκόσμιας οικονομίας (ιδίως στο επίπεδο της κίνησης του χρήματος) η ίδρυση των BRICS όπου μιά σειρά από χώρες σήμερα τρέχουν να ενταχθούν, ήταν η ξαφνική δυνατή σφυριά στο κεφάλι που δέχτηκε το δολάριο, του οποίου η θέση έχει χειροτερέψει σε απελπιστικό σημείο από τότε. Δεν μπορεί να μην γελάει κάποιος όταν φέρνει στο μυαλό τις "οικονομικές κυρώσεις" που εξάγγειλαν με βαρύγδουπο ύφος σε μία τόσο εύρωστη και αυτάρκη οικονομία οι βλάκες. Οι οποίες πριν ακόμα τις εξαγγείλουν, είχαν γυρίσει μπούμερανκ πάνω στο χοντροκέφαλά τους.

Αυτή η ταχεία και τεράστια αναγέννηση της Ρωσίας, έγινε το μεγάλο αγκάθι, το μεγάλο εμπόδιο γιά τα σχέδια που είχαν καταστρώσει οι παγκοσμιοποιητές. Ένοιωθαν πως δεν θα μπορούσαν να πετύχουν όσο την είχαν απέναντί τους, και αποφάσισαν όλοι μαζί από κοινού, να αναλάβουν δράση εναντίον της. Αμέσως μετά το πραξικόπημα της πλατείας Μαϊντάν άρχισαν να εξοπλίζουν σαν αστακό τον Ουκρανικό στρατό, και ξεκίνησαν την κατασκευή τεράστιων οχυρωματικών έργων σε όλη την Ουκρανική επικράτεια. Οι βομβαρδισμοί εναντίον αθώων πολιτών στο Ντομπάς συνεχίζονταν σε καθημερινή βάση. Την ίδια στιγμή άρχισαν και διαπραγματεύσεις για την είσοδο της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ.
Αυτό το τελευταίο ήταν αδύνατο να το δεχτεί ο Πούτιν. Αναγκάστηκε να σηκώσει το γάντι, κι' έτσι ξεκίνησε ο πόλεμος, που εκ των πραγμάτων είναι όπως πολύ σωστά έχει εκτιμηθεί από αρκετούς αναλυτές αλλά και από τον ίδιο τον Πούτιν, ένας πόλεμος εναντίον της νέας τάξης πραγμάτων....

Ύστερα από ένα πόλεμο δύο χρόνων, δεν υπάρχει κανείς πλέον που να αμφιβάλει. Όλοι, ακόμα και Αμερικάνοι αναλυτές θεωρούν πως ουσιαστικά ο πόλεμος έχει γύρει αποφασιστικά υπέρ των Ρώσων, κι' ας πολεμούν στην πραγματικότητα αντιμετωπίζοντας ολόκληρη την δύναμη του ΝΑΤΟ...

Ύστερα από αυτές τις αρνητικές εξελίξεις του πολέμου στην Ουκρανία, το πολιτικό βαρόμετρο για τις αστικές κυβερνήσεις του Δυτικού κυρίως κόσμου σε Ευρώπη και Αμερική, έχει αρχίσει να χαμηλώνει πάρα πολύ. Τα σύννεφα της κοινωνικής δυσαρέσκειας ιδιαίτερα ανάμεσα στα φτωχότερα λαϊκά στρώματα, έχουν αρχίσει και πυκνώνουν. Οι διάφορες πολιτικές συγκεντρώσεις έχουν αρχίσει να ξεφεύγουν από τα επίπεδα της απλής διαμαρτυρίας. Η κοινωνική δυσαρέσκεια, την οποία ο αχαλίνωτος πληθωρισμός φροντίζει να την γιγαντώνει ακόμα περισσότερο, απλώνεται παντού, και η συνοχή της Ε.Ε η οποία προετοιμάζεται για τις εκλογές του Ιούνη, αισθάνεται τα θεμέλιά της να τρίζουν.

Αν από πολιτική άποψη η συνοχή της Ε.Ε τρίζει, στις ΗΠΑ η κοινωνική διαίρεση έχει πάρει οριζόντια μορφή, και οι διαιρέσεις που την ταλανίζουν, δείχνουν ανάγλυφα πως οι εκρηκτικές αντιθέσεις που έχουν συσσωρευτεί, δεν αφήνουν την παραμικρή ελπίδα στο πολιτικό κατεστημένο πως μπορούν να λυθούν ειρηνικά. Το πρόσφατο ένοπλο επεισόδιο του Τέξας ανάμεσα σε τοπικούς εθνοφύλακες με αντιπροσώπους της γενικής διοίκησης, δείχνει πως η εμφύλια σύγκρουση απέχει πλέον από μία απλή σπίθα.

Οι αλλαγές που έχουν γίνει ιδιαίτερα την τελευταία 10ετία, είναι πολύ μεγάλες. Οι Αμερικάνοι, έχουν χάσει πλέον εδώ και πάρα πολύ καιρό την παλιά αίγλη που είχαν στο διεθνές στερέωμα. Γεωπολιτικά, εκτός από την κατεστημένη και γηραιά Ευρώπη, δεν μπορούν να επηρεάσουν πλέον τίποτα, και κανένα. Η στρατιωτική αδυναμία τους μετά και την τελευταία κλωτσιά που δέχτηκαν στα οπίσθιά τους στο Αφγανιστάν, έχει γίνει κάτι παραπάνω από φανερή. Την ίδια στιγμή απέναντί τους πλέον εκτός από την Ρωσία, έχουν να αντιμετωπίσουν την Κίνα, το Ιράν, αλλά και την Β. Κορέα.

Όχι, ο κίνδυνος επιβολής της παγκοσμιοποίησης δεν έχει εκλείψει ακόμα. Ωστόσο οι πιθανότητες επιβολής της μικραίνουν καθημερινά. Η ιστορία από την στιγμή που αναγκάστηκαν να εξωθήσουν την Ρωσία σε πόλεμο, θα βάλει και πάλι την ανθρωπότητα σε νέα ανοδική τροχιά, μέχρι εκεί που δεν θα μείνει ούτε ένα εκατοστό αυτού του πλανήτη που να περιέχει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο......

[vngelis]

Ο λαγός της υπόθεσης ο πολύς Μπαρουφακης μόλις έβγαλε ένα νέο βιβλίο Ο Καπιταλισμός Πέθανε, ζήτω ο Τεχνοφεουδαλισμις....δηλαδή ονειρευεται νίκη του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ και επιβολής της 4ης Βιομηχανικής Επανάστασης.... Δηλαδή αυτοματοποίηση των πάντων και αφανισμό του 95% του παγκόσμιου πλυθησμου....

[Επισκέπτης]

Mιάς και μιλήσαμε για φασισμό έχουμε διπλή επέτειος σήμερα, και είναι η μία χειρότερη απ' την άλλη. Σαν σήμερα το πρωί της 6ης Απριλίου 1941, η Γερμανία επιτέθηκε εναντίον της Ελλάδας στα βόρεια σύνορα μας.
Μετά από μεγάλες στιγμές θάρρους και μεγαλείου, τελικά η Ελλάδα πέφτει και ο αντιστράτηγος του ελληνικού στρατού, Γεώργιος Τσολάκογλου,
υπογράφει τη συνθηκολόγηση της χώρας. Οι Γερμανοί του το ανταποδίδουν, διορίζοντας τον, πρώτο πρωθυπουργό και αυτός απαρτίζει το υπουργικό συμβούλιο κυρίως με τους συνάδελφους του στρατιωτικούς.
Είναι όμως τόσο ανίκανοι και τόσο άσχετοι που και ο ελληνικός λαός τους σιχαίνεται γιατί είναι πουλημένοι προδότες, αλλά και οι Γερμανοί γιατί δεν μπορούν να κάνουν σωστά τίποτα, μετά από λίγο λοιπόν, τους ξηλώνουν και διορίζουν ΠΘ, έναν γερμανοτραφή καθηγητή ιατρικής, τον Κωνσταντίνο Λογοθετόπουλο(ιδεολογικά ναζιστής), ο οποίος για να ευχαριστήσει τους αφέντες του, διατάσσει να φτιαχτούν καταστάσεις απ τον κρατικό μηχανισμό με άνεργους που θα πάνε στη Γερμανία για υποχρεωτική εργασία, ο λαός φρίττει και τον Μάρτη του 1943, βγαίνει μαζικά στους δρόμους, σε ενα μεγαλειώδες συλλαλητήριο και τελικά καταφέρνουν να μπουκάρουν μέσα στο υπουργείο και να κάψουν τις καταστάσεις της υποχρεωτικής εργασίας.
Οι Γερμανοί καταλαβαίνουν ότι και ο καθηγητής είναι καμένο χαρτί και αποφασίζουν να τον αντικαταστήσουν με έναν πολιτικό που επιτέλους θα κάνει σαν πιστός προδότης τη δουλειά σωστά.
Στρέφονται στην κλωσσοφωλιά των προδοτών, το λαϊκό κόμμα (τη δεξια δλδ) και μετά από αρκετό ψάξιμο, πάλι σα σήμερα
6 Απρίλη του 1943, ορκίζεται πρωθυπουργός ο Ιωάννης Ράλλης (Αργότερα στην ελεύθερη απο τον ναζισμό Ελλάδα ο γιός του έγινε Πρωθυπουργός).Αυτή η τρίτη Γερμανόδουλη κυβέρνηση, είναι μακράν η χειρότερη κυβέρνηση προδοτών και δωσίλογων που κυβέρνησε ποτέ τη χώρα.
Ο Ράλλης με το που ανέλαβε, έκανε οτι μπορούσε για να βγάλει ασπροπρόσωπους τους Γερμανούς.
Έπρεπε να κρατάει σε ησυχία τη χώρα χωρίς να χρειάζεται να υπάρχουν μεγάλες στρατιωτικές δυνάμεις των Γερμανών στην Ελλάδα
ώστε να αποδεσμευτούν και να βοηθήσουν στο ανατολικό μέτωπο που ο κόκκινος στρατός τους είχε πάρει φαλάγγι
Ετσι για να κρατήσει τη χωρά, εμπνεύστηκε, σε συνεργασία με τους:
Θεόδωρο Πάγκαλο(Αργότερα στην ελεύθερη απο τον ναζισμό Ελλάδα ο εγγονός του έγινε υπουργός Εξωτερικών και Άμυνας), Στυλιανο Γονατά, Τασάκη Ταβουλάρη και μερικών ακόμα, τα τάγματα ασφαλείας.
Τα τάγματα ασφαλείας, στην ουσία ήταν ένοπλα σώματα από Έλληνες προδότες που θα ορκίζονταν στον Χίτλερ και θα εξοπλίζονταν απο τους Γερμανούς για να σκοτώνουν όποιον Έλληνα έκανε αντίσταση.
Η κυβέρνηση Ράλλη, προσέφερε κάτι περισσότερο από τη συνεργασία της στον κατακτητή, δημιούργησε έναν ελληνικό στρατό κατοχής,
που ανέλαβε την καταστολή του αντιστασιακού κινήματος για λογαριασμό του κατακτητή, και τα οποία τάγματα έμελλε να μείνουν έως σήμερα και να καταστρέφουν την ελπίδα του Έλληνα.
Μετά απο δυο χρόνια όταν είχαμε απελευθερωθεί και πέθανε ο Ράλλης από καρκίνο, η κυβέρνηση έδωσε στη σύζυγο του σύνταξη...

Υ.Γ
Σήμερα οι απόγονοι των μελών αυτών των ταγμάτων το λεγόμενο και χαβιεδότσουρμο, αποτελούν τον εθνικό κορμό(Δικηγόροι, δικαστές, μπάτσοι και καραβανάδες κ.λ.π) και υπό την ανοχή των συνεχιστών εκ Περισσού αριστερών προδοτών της Βάρκιζας, και του Γερμανοτσολιά Μητσοτάκη έχουμε και Πρωθυπουργό τον γιό του. Στα βιβλία Ιστορίας του Ελληνικού δημοτικού σχολείου η αναφόρά στον 20ο αιώνα και στα γεγονότα του είναι το πολύ 10 αράδες απο αρλούμπες . Η συνομοταξία της Βουλής είναι δοσίλογοι και συνεχίζουν να πουλάνε την Πατρίδα και τους αγωνιστές της. Αλλά και εμείς οι αγωνιστές δεν τα παρατάμε. Η Ιστορία και οι νίκες των αγωνιστών και των εργατών γράφονται πάντα με αίμα.