patari.org

[Jeronimo]

Ο Αλέκος Αλαβάνος, ο γνωστός αυτός αποτυχημένος αριβίστας της πολιτικής με τις αλλεπάλληλες ιδεολογικές κωλοτούμπες, έχει κάνει σαφές εδώ και καιρό ότι σκοπεύει να ιδρύσει νέο κόμμα. Ως βασικό χαρακτηριστικό του νέου κόμματος έχει αφήσει ο ίδιος να διαφανεί η εναντίωση στο σύμφωνο σταθερότητας και η εν γένει κριτική στάση απέναντι στην ΕΕ. Για το σκοπό αυτό δε, έχει σχηματίσει ένα άτυπο μέτωπο με τις περισσότερο αντιευρωπαϊκές συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ. Την σταλινογενή ΚΕΔΑ που κατόπιν εορτής καταγγέλλει το σταλινισμό στα λόγια, λειτουργεί όμως στην πράξη κάργα σταλινικά (βλέπε τις καταγγελίες του πρώην στέλεχους της Μήτσου Κωστόπουλου), τη hard-core σταλινική ΚΟΕ, που έχει πουλήσει την ψυχή της στο διάβολο του... ρεβιζιονισμού για μια κοινοβουλευτική έδρα, κλπ.

Σε παρόμοιο μήκος κύματος, ο επιφανής κομπραδόρος καπιταλιστής Ανδρέας Βγενόπουλος, εκπρόσωπος ως επί το πλείστον σαουδαραβικών και αμερικανικών συμφερόντων στην Ελλάδα, με συχνές δηλώσεις του καταφέρεται εναντίον της ΟΝΕ, με αποφασιστικότητα που θυμίζει... ΚΚΕ. Φυσικά, θα πρέπει να είναι κανείς πολύ αφελής για να πιστεύει ότι ο Βγενόπουλος είναι αριστερός (εδώ γελάμε) ή απλά ένας πατριώτης αστός (εδώ γελάμε περισσότερο) που θέλει να αποδεσμευτεί η χώρα από την ΕΕ για να αναπτυχθεί αυτοδύναμα (εδώ ξελιγωνόμαστε στα γέλια).

Οι φαινομενικά διαφορετικές αυτές πορείες των δύο ανδρών, του "αντιευρωπαίου" επιχειρηματία και του "αντιευρωπαίου" πολιτικού, συναντιούνται κάπου. Πού; Μα στην ίδρυση ενός νέου αστικού ψευδοαριστερού κόμματος στα πρότυπα του ΣΥΡΙΖΑ, που όμως θα εκφράζει τα συμφέροντα του τμήματος εκείνου του ελληνικού κεφαλαίου που έχει απομακρυνθεί από το γαλλογερμανικό άξονα και έχει προσδεθεί στον αμερικανοσαουδαραβικό. Μπροστά στην πρόκληση της εξόδου από την ΟΝΕ, ένα παραδοσιακά φιλογερμανικό από την εποχή του Σημίτη κόμμα σαν το ΠΑΣΟΚ, ακόμα κι αν έχει αρχηγό το φιλοαμερικάνο ΓΑΠ, ή ένα ακραιφνές φιλοαμερικάνικο κόμμα σαν αυτό που σκέφτεται να φτιάξει η Ντόρα, χωρίς λαϊκή βάση και συνδικάτα να το στηρίζουν, αποδεικνύονται από μόνα τους ανεπαρκή.

Οι περίοδοι κρίσης του καπιταλισμού, όπως τώρα, είναι ιδανικές για την αναδιάταξη των διαφόρων μπλοκ συμφερόντων και σφαιρών επιρροής. Τα παλιά αστικά κόμματα που υπήρχαν στην Ελλάδα το 19ο αιώνα (Αγγλικό, Γαλλικό, Ρωσικό) έδιναν ανά περίοδο τη θέση τους σε άλλα, επίσης ξενόδουλα (Αγγλοαμερικάνικο, Γαλλογερμανικό κλπ), ώσπου στις απαρχές της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα, νέα κόμματα εμφανίζονται και παλιά αναδιατάσσονται με προστάτες τώρα Γαλλογερμανούς, Αμερικανούς, Σαουδάραβες, Κινέζους, Ρώσους.

Η πολυπόθητη εθνική ανεξαρτησία, όπως είναι εμφανές, αποτελεί υπόθεση του ελληνικού εργαζόμενου λαού και όχι των Ελλήνων καπιταλιστών, που ούτε πατρίδα έχουν, ούτε εθνική συνείδηση, και απλά προσδένονται ως πλοκάμι σε διαφορετικό κάθε φορά ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο. Μόνο με σκληρό ταξικό αγώνα των Ελλήνων εργαζομένων θα μπορέσουμε να αποτινάξουμε τον ξένο ζυγό και να βαδίσουμε με αξιώσεις στο δρόμο της εθνικής και κοινωνικής μας απελευθέρωσης.